Friday, August 31, 2012

සරසවි ඇදුරු වැඩ වැරුම හෙළි කළ මහින්ද චින්තනයේ බුද්ධි විරෝධී පිළිවෙත


kathika.wordpress.com, Filed under: අධ්‍යාපනය,විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය — kathika @ 1:19 පෙ.ව. 

- කුමුදු කුසුම් කුමාර
විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය දියත් කොට ඇති වැඩ වර්ජනය දින 50 සපුරද්දී සරසවි ඇදුරන් කොළඹ නගරයේ වීදි දිගේ පෙළපාලි ගොස් හයිඩ් පාක් හි පැවැත්වූ සාර්ථක මහජන රැළියත් සමගින් එම සටන ගුණාත්මක පිම්මක් පැන්නේය. එම රැළියේදී ජ්‍යෙෂ්ඨ වෘත්තීය සමිති නායක බාලා තම්පෝ, පූජ්‍ය මාදුලුවාවේ සෝභිත හිමි, සහ ජාතික මට්ටමේ විවිධ වෘත්තීය සමිති නායකයන් සියලු දෙන දිගින් දිගටම අවධාරණය කළ රාජ්‍ය අංශයේ අධ්‍යාපනය රැක ගැනීමේ අවශ්‍යතාව ජාතික මට්ටමේ මාතෘකාවක් බවට පත් කරන්නට මෙම අරගලය සමත් වී ඇති බව මෙම රැළිය සටහන් කළේය. එපමණක් නොව මෙම රැළිය පශ්චාත් යුද ලංකා සමාජයේ වැදගත් දේශපාලන කඩඉමක් ද සළකුණු කරන්නේ යැයි සිතමි.
එය යුද සමයේ මර්ධනයට ලක් වූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නිදහස යළි අත්පත් කර ගැනීමෙහි ලා ලාංකේය ජනතාව තැබූ තීරණාත්මක මුල් පියවරක්ද වන්නේය. පශ්චාත් යුද සමයේ පළමු වරට දේශපාලන පක්ෂයක් නොවන සංවිධානයක් වන වෘත්තීය සමිතියක් මහජන සහභාගිත්වයෙන් කොළඹ නගරයේ පිට්ටනියක සාර්ථක ප්‍රසිද්ධ රැස්වීමක් පැවැත්වූ පළමු අවස්ථාව මෙය බව දේශපාලන විශ්ලේෂකයන් නිරීක්ෂණය කොට තිබුණි. කොළඹ වීදි පුරා සාමකාමී ලෙස පෙළපාලි ගිය සරසවි ඇදුරන් සහ වෘත්තීය සමිති සහ සිවිල් සංවිධාන සාමාජිකයන් හයිඩ් පාක් එකට ඇතුලු වූ පසු අවට පාරවල් සියල්ල වාහන ගමනාගමනය නොහැකි වන සේ පැය කිහිපයක් වසා තැබීමේ ප්‍රථිපලය වූයේ මහජනයාට මෙම රැළිය දැක බලා ගැනීමට අවස්ථාව අහිමි කිරීම යි. අරමුණ එය වී නම් එය රජය තමනට එරෙහිව නැගෙන ජන මතය ගැන සත්‍යය ජනතාව දැන ගන්නවාට බිය බව පෙන්නුම් කරයි.
මෙම රටේ බුද්ධිමය ප්‍රජාව වූ පිරිස සමග සංවාදයකට යනවා වෙනුවට සරසවි ඇදුරු වෘත්තීය ක්‍රියා මාර්ග ඇරඹුණු පසුගිය වසරේ සිටම, ඔවුන් සතුරන් ලෙස සළකා කටයුතු කරන්නට රජය පෙළඹීමෙන් පෙන්නුම් කෙරුණේ මෙම ප්‍රජාව පිළිබඳ නිසි තක්සේරුවක් රජයට නොමැති වූ බවයි. රජයට සමාජයේ පවත්නා යථාර්ථය පිළිබඳ නිවැරදි අදහසක් හෝ නිසි උපදෙස් දීමට සමත් බුද්ධි මණ්ඩලයක් හෝ නොමැති බවයි. රජය උසස් අධ්‍යාපන ඇමති ලෙස එස්.බී. දිසානායක පත් කිරීම පෙන්නුම් කළේ රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය පිළිබඳ මූල්‍ය වගකීමෙන් රජය නිදහස් වන අතර එම අංශය ඉදිරියේදී පිහිටුවෙන පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ක්‍රමයට යටත් කෙරෙන මට්ටමකට ගෙන ඒමේ රජයේ පිළිවෙතයි. රාජ්‍ය අංශයේ සරසවි පද්ධතියත් පාසැල් අධ්‍යාපනයත් වෙළඳ පොල තර්කණයට යට කිරීමට රාජපක්ෂ රෙජීමය ගෙන ඇති තීරණය පෙන්නුම් කරන්නේ එය ස්ථිරසාරව නව ලිබරල්වාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කිරීමට තීරණය කොට ඇති බවයි. මේ පිටුපස ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලත්, ලෝක බැංකුවත්, මිලින්ද මොරගොඩ පිහිටුවූ පාත් ෆයින්ඩර් වැනි රාජ්‍ය නොවන ආයතනත් අධ්‍යාපන වෙළඳාමට බැස සිටින පෞද්ගලික අංශයත් එසේ බැසීමට බලාපොරොත්තුවන දේශපාලනඥයනුත් සිටිති. මේ සියල්ලම පෙන්නුම් කළ එක් ප්‍රධාන දෙයක් නම් මහින්ද චින්තනයේ සහ මහින්ද රාජපක්ෂ රජයේ බුද්ධි විරෝධී පිළිවෙත යි.
පසුගිය වසරේ වෘත්තීය ක්‍රියා මාර්ගය එජාප සහ ජවිපෙ යටි උගුලක් ලෙස සැළකූ රජය වත්මන් ඇදුරු වර්ජනය කෙසේ හෝ පරාජය කළ යුතු ලෙසින් මුල සිටම සැළකුවේ එය රෙජීමය වෙනස් කිරීමේ ‘අරාබි වසන්තය‘ වැනි ජාත්‍යන්තර සහ විපක්ෂ කුමන්ත්‍රණයක මුහුණත යැයි හුඹස් බියක් මවාගෙනය. එහෙයින් එක් අතකින් ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය සමග සාකච්ඡා කරන අතරතුර සාකච්ඡා දිග්ගැස්සීම සහ ප්‍රතිචාර වශයෙන් දියාරු විසඳුම් ඉදිරිපත් කිරීමත් ඒ අතරතුර අමාත්‍ය එස්.බී. දිසානායක ට රාජ්‍ය මාධ්‍ය ආයතන සහ තම හෙංචයියන් ලවා සරසවි ඇදුරන්ට නිර්දය ලෙස පහර දීමට අවකාශ සැළසීමත් රජයේ පිළිවෙත වූ බව පෙනෙයි. විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය වරුනට කිසිදු ප්‍රශ්නයක් නැතැයි දැඩි ස්ථාවරයක සිටින ඇමතිවරයා, විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම සහ විශ්ව විද්‍යාල බලධාරීන් මෙම වර්ජනය කඩාකප්පල් කිරීමට හැකි හැම අයුතු උත්සාහයක්ම දරමින් සිට තිබෙන්නේ වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයකට පිවිසීම හරියටම රාජ ද්‍රෝහී අපරාධයක් ලෙස සළකමින් මෙනි.
ඇදුරු සමුලුවේ ප්‍රකාශකයෙක් පෙන්වා දුන් පරිදි විචාරබුද්ධියෙන් යුතුව කටයුතු කළේ නම් රජයට සරසවි ඇදුරන්ගේ ඉල්ලීම් තමන් අතට ගෙන ඔවුන්ගේ අරගලය තමන්ගේ වාසියට හරවා ගන්නට ඉඩ තිබුණි. නමුත් රජය ගත් මඟ සරසවි ඇදුරන් පරාජය කිරීමේ ඉහත මඟයි. මෙම වර්ජනය මාස දෙකක් දක්වා දිග්ගැස්සීමට හේතුව එයයි.
ජාතික චින්තනය ඒකීය රාජ්‍යය රැකීම වෙනුවෙන් නව ලිබරල් ධනවාදය ඉවසා සිටිය යුතු යැයි කියන තැනට පත්ව ඇත. ජාතිය ගෝලීය ප්‍රාග්ධනයේ ණය චක්‍රයට උගස් තබන මෙම ධනවාදී වාණිජ සංවර්ධනයේ ඇති දේශප්‍රේමයක් නැති බව ඔවුනට නොපෙණෙයි. සිදුවෙමින් පවතින්නේ සංවර්ධනය නාමයෙන් වෙළෙඳ පොළ තර්කනය සමාජයේ හැම ක්ෂේත්‍රයකම තහවුරු කිරීමේ වැඩ පිළිවෙළක් රජය විසින් ක්‍රියාත්මක කරනු ලැබීම යි.
ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා සරසවි ඇදුරු අරගලය වහ කදුරු ලෙසින් දකින්නේ එය ඒකීය රාජ්‍යය රකින මහින්ද රාජපක්ෂ රජය පෙරලීමේ ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයකැයි සිතා මුලාවේ වැටීමෙනි. අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් රජයේ වියදම් සියයට 6 දක්වා වැඩි කළ යුතුය යන තමන් දැනටම එකඟ වී ඇති යුනෙස්කෝ නිර්දේශය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු යැයි රජයට සරසවි ඇදුරන් කියන විට වෘත්තීය සමිතියකට රජයේ ප්‍රතිපත්ති තීරණය කිරීමේ අයිතියක් නැතැයි කියන ආර්ථික විද්‍යාඥයන් පෙන්නුම් කරන්නේ ලිබරල් ආර්ථික න්‍යායන්හි ඇති වඳ බවය.
සරසවි ඇදුරු අරගලය දැකිය හැකි එකම ආකාරය රජයත් එය විසින් මෙහෙයවෙන රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික මාධ්‍යවල (ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා ගේ වචන වලින් කියන්නේ නම්) සට්ටඹියන් සට්ටඹිණියන් සහ රාජ පාක්ෂික පඬියන් විසින් චිත්‍රණය කරන ආකාරය නොවන බව විචාරශීලීව සිතන ජනයා දනිති.
පශ්චාත් යුද සමයේ ලංකාවේ සමාජයේ සිදුවූ යහපත්ම දෙය සරසවි ඇදුරු අරගලය යැයි මම සිතමි. එය ලාංකේය සමාජයේ අලුත් කතිකාවක් අවුළුවා ඇත. අප දැන් යුද්ධය පිළිබඳ කතාබහ අවසන් කොට ඇති බව සටහන් කළේ මෙම කතිකාවේ ආගමනය යි. යුද්ධයෙන් පසු සමයේ ඊනියා සංවර්ධන කතිකාව හරහා ‘බඩ-කට‘ පිළිබඳ මාතෘකාවට මාරුවී තිබූ මෙරට සමාජ-දේශපාලන සංවාදය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ නව කතිකාව මගින් යලිත් ‘රට‘ නැතහොත් පොදු යහපත පිළිබඳ මාතෘකාවට මාරුකරන්නට සරසවි ඇදුරු අරගලය සමත් වී තිබේ. මෙම සංක්‍රාන්තිය සටහන් කරන්නේ මෙතෙක් පැවති ජාතික චින්තනයේ කතිකාව අවසන් වී ඇති බවයි. නැතහොත් සැබෑ ලාංකේය ජාතික චින්තනය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ මෙම නව කතිකාවෙන් ඇරඹෙන බවයි.
සරසවි ඇදුරු සටන පෙන්නුම් කරන්නේ ගුණදාස අමරසේකර ලංකාවේ අනාගතය භාර ගනු ඇතැයි තම සක්‍රීය දේශපාලන ජීවිතයම පුරා ප්‍රාර්ථනා කළ උගත් ගැමි තරුණ පරපුර අවසානයේ තම වගකීම ඉෂ්ඨ කරන්නට ඉදිරිපත් වී තිබෙන බවයි. සරසවි ඇදුරු අරගලයේ ඉදිරියෙන් සිටින්නවුන් සහ ඊට පවුරක් වන සාමාජිකත්වයේ අති මහත් බහුතරය හරයෙන් ගත් කළ ගැමි මූලයන් ඇත්තෝ වෙති. එසේ නොවූ වඩා නගරයට බරවූ සාමාජිකයන් වුව සමාජ සාධාරණත්වය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ විශ්වාසයක් ඇත්තවුන් වන හෙයින් ලාංකේය සමාජයේ හරය වන මෙම සිතුම් පැතුම් සමග බද්ධ වූවෝ වෙති.
මෙම අරගලය නව සරසවි ඇදුරු පරපුරක් ඉදිරියට ගෙන ආවේය. සුප්‍රකට එක් ටැමෙන් වීදියේ මහ පොළොවට බැස සිටින මෙම නව සරසවි ඇදුරු පරපුර ජාතියේ අනාගතය සුරැකීමට ජාතික සම්පතක් ලෙස රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය රැකගෙන වර්ධනය කරන්නට තමනට ඇති සමාජ වගකීම සම්බන්ධයෙන් බැරෑරුම් අදහසක් දරති. මේ නිසා ඔවුහු දේශප්‍රේමී හු ද වෙති. ජාතියේ ආත්මය ගෝලීය ධනවාදයට අලෙවි කරන අතරතුර රටේ ඒකීය භූමිය රැකගතහොත් දේශය රැකේ යැයි යන මිත්‍යා වේ ගැලී සිටීන ඊනියා දේශප්‍රේමීන් මෙන් නොව මෙම නව සරසවි පරපුරේ දේශප්‍රේමය රැඳී ඇත්තේ ලාංකේය ජාතියේ අධ්‍යාත්මය, මෙරට සංස්කෘතියේ සාධනීය ගුණාංග රැක ගැනීම ට ඔවුන් තුළ ඇති අධිෂ්ඨානය මතය. පුරවරය යනු එහි භූමිය ම නොවේ, එහි පුරවැසියන්ය යන ඉපැරණි ග්‍රීක අදහස ගැන ඔවුනට අවබෝධයක් තිබෙන සෙයකි.
ඇතැම් ඊනීයා දේශප්‍රේමී රාජ පාක්ෂික මාධ්‍ය කරුවන් එක් පරපුරක ඇතැම් විශ්ව විද්‍යාල ගුරුවරුන් සම්බන්ධයෙන් කෙරෙන විවේචන ඇසුරෙන් වත්මන් සරසවි ඇදුරු අරගලය හෙලා දකින්නට ගත් බොළඳ නිරර්ථක උත්සාහයේදී ඉදිරිපත් කළ චිවේචන මෙම පරපුරේ සරසවි ඇදුරු නායකයන්ට අදාළ නොවේ. මෙම පිරිස 56 පරපුරේ දරුවන්ගේ සාධනීය මුහුණුවර යි. මේ අයට රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය රැක ගැනීම සඳහා වන තම අරගලයේදී මුහුණ දීමට සිදුවී තිබෙන්නේ අද රාජ්‍ය බලය අත්පත් කරගෙන සිටින 56 පරපුරේ දරුවන්ගේ බහුතර සමාජ කණ්ඩායමට යි.
මෙම බහුතර සමාජ කණ්ඩායම අද රාජ්‍ය බලය ලබාගෙන ධනය තනතුරු සහ සමාජ තත්වය ගොඩ නඟා ගැනීමේ මාරාන්තික උත්සාහයක නිරත වී සිටිති. 56 පරපුරට සහ ඔවුන්ගේ දරු පරපුරට සමාජ සංචලතාව සඳහා ඉණිමඟ වූ නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙළඳ පොළ තර්කනයට යට කොට දුප්පත් ජනයාගේ දූ දරුවනට අධ්‍යාපනය ලැබීමට තිබිය යුතු අයිතියට පයින් ගසන්නට අද රාජ්‍ය බලයේ සිටින පිරිස සැරසෙති. ඒ ගෝලීයකරණය වූ වෙළෙඳ පොළේ වාණිජ කටයුතු වලින් සහ අයුතු ගනු දෙනු වලින් ඉක්මන් ලාභ ලැබීම මහන්සියෙන් අධ්‍යාපනය ලැබීමෙන් ඥානය සරිකර ගන්නවාට වඩා පහසුවෙන් ඉහලට නැඟීමේ මඟක් බව ඔවුන් දන්නා හෙයිනි. එහිදී මෙතෙක් අප සමාජයේ ශක්තීන්ව පැවති ආයතනික ව්‍යුහයන්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී භාවිතාවන් ඔවුන් දකින්නේ තම අරමුණට බාධා කරන සහ එහෙයින් පරාජය කොට විනාශ කළ යුතු ඒවා හැටියටය. ඒ අතුරින් නිදහස් අධ්‍යාපනයත් රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියත් ඔවුන් දකින්නේ තම අරමුණට යොදා ගත හැකි විය යුතු මෙවලම් ලෙසය, එසේ කළ නොහැකි නම් විනාශ කළ යුතු දේ ලෙස මිස රැක ගත යුතු උරුමයන් ලෙස නොවේ.
නමුත් සැබෑ ලෙස සමාජයේ ඉහළ නැඟීම යනු ධනවත් වීමෙන් හෝ සමාජ තත්වය මිළට ගැනීමෙන්ම ලද හැක්කක් නොවේ. ඒ සඳහා සංස්කෘතික වීම අවශ්‍ය වෙයි. සංස්කෘතික වීම යනු ව්‍යාජ ලෙස බූර්ෂුවා වීම හෝ සාමාන්‍ය ජනයාගෙන් ඈත් වූ ඊනියා ප්‍රභූ පැළැන්තියකට ඇතුලු වීම නොවේ. සංස්කෘතිකවීම යනු ශිෂ්ඨ සම්පන්නවීම යි. එයට පදනම යහපත් අධ්‍යාපනය යි. විචාරශීලී පුරවැසියන් ගොඩ නඟන යහපත් අධ්‍යාපනයේ තැනට රැකියා පුහුණුව ආදේශ කරන පිලිස්තීනු ව්‍යවහාරය මේ අර්ථයෙන් සංස්කෘතික නොවේ.
වත්මන් රජය අධ්‍යාපනය යන්න වටහා ගන්නා බව පෙනෙන්නේ බටහිර ධනපති ලෝකයේ අධිපතිභාවය ලොව තහවුරු කිරීම අරමුණු කොට ගත් “දැනුම් සමාජය“ ට සේවය කරන්නක් බවට ලඝු කොට ගෙනය. “දැනුම් සමාජය“ පිළිබඳ සංකල්පය අන්ධාණුකරණයෙන් භාර ගත හොත් අපට සිදුවනු ඇත්තේ ගෝලීය ධනවාදයේ ව්‍යාප්තියේ දැනුම් කර්මාන්තය පදනම් කරගත් මෙම අදියරෙහි පරිවාරයේ සේවා සපයන ශ්‍රමිකයන් පුහුණු කරන තැනට දැනුමත්, එබඳු දැනුමක් ලබා දීම ලෙසට අධ්‍යාපනයත් ලඝු කිරීමටය.
මේ පසුබිමෙහි නිදහස් නැතහොත් රාජ්‍ය අංශයේ අධ්‍යාපනය රැක ගැනීමේ සටන් පාඨය සමාජයේ පොදු යහපත වෙනුවෙන් කටයුතු කිරීමෙහි ලා රජයේ වගකීම වෙළෙඳ පොළ තර්කණය වෙනුවෙන් අත් හැරීමට එරෙහිව වත්මන් රජයේ නව ලිබරල්වාදී ආර්ථික පිළිවෙත සෘජුව අභියෝගයට ලක් කරමින් මතු කෙරෙන්නකි.
මෙයින් අවධාරණය කෙරෙන වැදගත් කරුණක් නම් ලාංකේය සමාජයේ අධ්‍යාපනය පළමු කොටම සමාජ සාධාරණත්වය පිළිබඳ කරුණකි යන්නයි. අදත් ගමේ, වතුකරයේ, නගරයේ දුප්පතුන්ගේ දූ දරුවනට නොමිලේ අධ්‍යාපනය ලැබීමට සහ එනිසා සමාජ චල්‍යතාවට ඇති අවස්ථාව අහිමි නොකළ යුතු ය. දෙවනුව, රැකියාවක් කිරීම හෝ වෘත්තියක යෙදීම සඳහා වෘත්තීය අධ්‍යාපනයෙන් ලබන පුහුණුව අවතක්සේරු නොකරන අතර අධ්‍යාපනය යනු ඊට එහා ගිය දෙයකි යන්න මින් අවධාරණය කෙරෙයි. මේ අර්ථයෙන් අධ්‍යාපනය යන්න ලෝකයේ යහපත වෙනුවෙන් කැපවෙන විචාරශීලී යහපත් පුරවැසියන් බිහිකිරීමේ මඟයි. එතැනින් ඔබ්බට යමින් අධ්‍යාපනය යනු ශාස්ත්‍රඥයන්, විද්‍යාඥයන්, චින්තකයන්, දාර්ශනිකයන් බිහි කරන මඟයි. මෙවැන්නන් බිහි කිරීම වැදගත් කොට නොසළකන සංස්කෘතියක්, ශිෂ්ඨාචාරයක් ගැන අපට සිතිය නොහැකිය. මෙසේ කීම අධ්‍යාපනය ට බමුණු කුල දෘෂ්ටියක් ආරෝපනය කිරීමක් නොවේ. අවශ්‍ය වන්නේ එවැන්නන් සාමාන්‍ය මහජනයාට ඉහලින් සිටින සුපිරි පංතියක් ලෙස සැළකීම නොව ඔවුන්ගෙන් ලෝකයට වන සුවිශේෂ මෙහෙවර පිළිගෙන එයට හිමි විය යුතු සැළකීම ලබා දීමයි.
මහින්ද චින්තනයේ දැනුම් ආර්ථිකය පිළිබඳ සඳහන් යෝජනා වලට අධ්‍යාපනය සහ උසස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ජාතික අවශ්‍යතා ලඝු කළ නොහේ. මහින්ද චින්තනයේ හරය වශයෙන් හුවා දැක්වෙන යහපත් සාරධර්ම මත පදනම් වූ සමාජයක් ගොඩ නැංවීම ඊනියා ගෝලීය දැනුම් ආර්ථිකයේ අපට හිමි වන උපාංග වන ‘කෝල් සෙන්ටර්‘ වැනි සේවා ස්ථාන වල හෝ සංචාරක කර්මාන්තයේ සුළු සේවාවන්හි රැකියා සඳහා හෝ මුහුද ගොඩ කොට ඒ මත පිහිටුවෙන කැසිනෝ හෝ ‘ලිංගික කර්මාන්තයේ‘ පරිවාර සේවාවන් සඳහා හෝ තරුණ තරුණියන් පුහුණු කිරීම අධ්‍යාපනය ලෙස ගැනීමෙන් කළ හැකි නොවේ. සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනයේ ප්‍රධාන අරමුණ විය යුතු යහපත් පුරවැසියන් බිහිකිරීමේ අරමුණ අධ්‍යාපනයෙන් අත හැර දැමීමේ ප්‍රථිපල සමාජ විරෝධී හැසිරීම් රටා ලෙසින් මේ වනවිට අප සමාජයට දැනෙන්නට පටන් ගෙන තිබේ.
රජය ජනතා දේපළවල භාරකරු මිස අයිතිකරු නොවේ යැයි උදාන වැකි කියමින් බෞද්ධ චින්තනයේ නමින් ආරම්භ වූ මහින්ද චින්තනය ට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ චින්තනය සහ ලෝක බැංකු චින්තනය හැරුණු කොට අන් සරණක් නැද්ද? මහින්ද රාජපක්ෂ රජය ඉතිහාස ගතවන්නට කැමැත්තේ යටත් විජිත යුගයේ සිට මෙරට සාමාන්‍ය බහු ජනතාවගේ යහපතට හේතු වූ නිදහස් අධ්‍යාපනය සහ රාජ්‍ය අංශයේ විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය තනිකරම වෙළඳ පොළ ආධිපත්‍යයට යටකොට විනාශ කර දැමූ රජය වශයෙන්ද?
සරසවි ඇදුරු අරගලය මගින් මේ අප නෙලමින් සිටින්නේ කන්නන්ගර මැති තුමා නායකත්වය දුන් නිදහස් අධ්‍යාපනයේ අවසාන අස්වැන්න යි. යටත් විජිත සමයේ සිට ලංකාවේ වාමාංශික දේශපාලනය වැපුරූ සමාජ සාධාරණත්වය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ වගාවේ අස්වැන්න යි. එය යලිත් බීජ කොට වපුරන්නට ලාංකේය ජන සමාජය අසමත් වුව හොත් අප මෙතෙක් දැන සිටි ලංකා සමාජයේ යහපත් පාර්ශ්වය මෙරට සහමුලින්ම අපට ආගන්තුක තැනක් වන තරමට මෙරට මානව සාරධර්ම, වටිනාකම් අතින් වෙනස් වනු ඇත. එයට අප සියල්ලන්ම අනාගත පරපුරට වග කිව යුතු වනු ඇත.

Sri Lanka’s universities Shuttered - Lecturers go on strike, and the government has a drastic response


The Economist, Sep 1st 2012 | COLOMBO | from the print edition


A tutorial for the government


Atutorial for the government
THE Buddhist monk, staring intently at the smoke rising from an incense stick, said the government was destroying state-provided education because it was “easier to control uneducated fools”. Maduluwawe Sobitha is an influential figure among Sri Lanka’s majority Sinhala population. He is also a loud critic of the government of President Mahinda Rajapaksa. The monk’s new National Movement Against Social Injustice is, with other groups and unions, backing a university lecturers’ strike for more state spending on education. Almost 5,000 academics stopped work on July 4th. Like them, he is angry that the government spends a mere 1.9% of GDP on schools and universities.

On August 23rd the higher education minister, S.B. Dissanayake, responded by closing down indefinitely the country’s state universities and institutes. He accused lecturers of dragging students into their campaign. Yet students, among them young Buddhist monks, still protest, demanding that the universities be reopened. On August 29th police in Colombo fired water cannon and tear gas at hundreds of students marching in support of academics. Members of the Inter University Students’ Federation (IUSF) retaliated by flinging whatever they could lay their hands on, including rocks and spent tear-gas canisters, at police.

This kind of volatility rattles Mr Rajapaksa’s regime. Universities are hotbeds of political activity, particularly by anti-government Marxist groups such as the People’s Liberation Front. The IUSF is affiliated with this party. That might be one reason why, in 2011, the higher education ministry ordered all universities to hire security from a firm run by the defence ministry, which happens to be headed by one of the president’s brothers. New university entrants also had to complete a course in “leadership training”—run by the army.

Arjuna Aluwihare, a former vice-chancellor and past chairman of the University Grants Commission, sees all this as a sign of the regime’s insecurity in the face of those who disagree with it. Some factions in the government think opponents are spoiling to instigate an Arab spring-style revolution. Mr Dissanayake openly accuses university lecturers of being part of a plot to bring about regime change.

That seems a far cry from the academics’ aims. They first asked for a 20% salary hike to stem a brain drain. But as talks between Mr Dissanayake and the Federation of University Teachers’ Associations (FUTA) crumbled, their wish list only grew. It now includes a demand for spending on education to be raised to 6% of GDP. They also want universities to be freed from government meddling. Schoolteachers are protesting, too, against a rapid decline in the quality of primary and secondary education. But toppling the government, Nirmal Ranjith, the FUTA president, laughs, “is not our business”.

Now Mr Rajapaksa has assigned another brother, Basil, to sort out the mess. He claims to be optimistic that the dispute can be resolved. But back at his temple, Maduluwawe Sobitha pledges support for the campaigners. It is in the country’s best interest, he insists while adjusting his robes, to have fewer fools around.

සරසවි ඇදුරු වර්ජනය දිගටම කැබිනට්‌ යෝජනා පිළිගත නොහැකි බව දැනුම් දෙති

Divaina, 31/08/2012

අජිත් අලහකෝන් සහ නිලන්ත මදුරාවල

ඇමැති මණ්‌ඩල අනුමැතිය ප්‍රොaඩාවක්‌ බැවින් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය තවදුරටත් සිය ඉල්ලීම් සඳහා වැඩ වර්ජනයේ නිරත වන බව ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය දඹර අමිල හිමියෝ "දිවයින"ට පැවැසූහ.

ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පෙරේදා අරලියගහ මන්දිරයේ පැවැති කැබිනට්‌ රැස්‌වීමේදී විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ අර්බුදය විසඳන යෝජනා අටට අනුමැතිය ලබාදුන් බවට දැක්‌වෙන ලිඛිත ලියෑවිල්ල ඊයේ (31 දා) පෙරවරුවේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයට භාරදී තිබූ බවද උන්වහන්සේ කීහ. එකී ලියවිල්ල සත පහකටවත් ගණන් ගත නොහැකි බවද සිය ඉල්ලීම් නොසලකා හරිමින් ඒවා සඟවා දමමින් කැබිනට්‌ අනුමැතිය ලබාදී තිබෙන්නේ වෙනත් කාරණා කිහිපයක්‌ සම්බන්ධයෙන් බවද දඹර අමිල හිමියෝ පැවැසූහ.

දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට හයක මුදලක්‌ වාර්ෂිකව රටේ අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කරන ලෙසට ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයේ ප්‍රධාන ඉල්ලීම වූ අතර කැබිනට්‌ අනුමැතිය ඊට ලබාදී නැතැයි උන්වහන්සේ ප්‍රාථමික, ද්විතියික, තෘතීයික, වැඩිහිටි, තාක්‍ෂණික හා උසස්‌ අධ්‍යාපනය සඳහා ජාත්‍යන්තර ප්‍රමිතියකට අනුව මුදල් වෙන්කරන බවට ඇමැති මණ්‌ඩලය තීරණය කර තිබෙන බව කීහ.

විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් විශේෂ වර්ගීකරණයකට ලක්‌කර බඳවා ගැනීමේ සහ රඳවා ගැනීමේ දුෂ්කරතාවට පිළියමක්‌ ලෙස ඉහළ වැටුප් තලයක පිහිටුවන ලෙසද ආචාර්යවරුන් ඉල්ලා සිටිමුත් විශේෂ වර්ගීකරණය පිළිගෙන ඇති ඇමැති මණ්‌ඩලය වැටුප් වැඩිකිරීම පිළිබඳ කිසිදු සඳහනක්‌ කර නැතැයිද උන්වහන්සේ කීහ.

එකී වර්ගීකරණය සඳහා වන කමිටුවට විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයේ නියෝජිතයෙක්‌ද ඇතුළත් කළ යුතු බවට කළ යෝජනාවද ඇමැති මණ්‌ඩලය නොසලකා හැර ඇතැයි කී දඹර අමිල හිමියෝ එම කමිටුවට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාවේ සාමාජිකයෙක්‌ සම්බන්ධ කරවන බව ඇමැති මණ්‌ඩලය ප්‍රකාශ කර තිබෙන බවද කීහ. ඒ අනුව එම කමිටුවට තමන් කැමැති ඕනෑම පුද්ගලයකු ඇතුළත් කිරීමට ආණ්‌ඩුවට හැකි වන බව කී උන්වහන්සේ තම යෝජනා සියල්ලම ඇමැති මණ්‌ඩලය විසින් නොසලකා හැර ඇතැයි ද කීහ.

එනිසා ඇමැති මණ්‌ඩල අනුමැතිය සඳහන් ලියවිල්ල සත පහකටවත් ගණන් ගත නොහැකි බව කී දඹර අමිල හිමියෝ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය විසින් එය ප්‍රතික්‍ෂේප කළ බවද කීහ.

ඒ බැව් ආර්ථික සංවර්ධන ඇමැතිවරයාට දැනුම් දෙන ලෙස විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය අදාළ නිලධාරීන්ට දැනුම්දුන් බවද උන්වහන්සේ කීහ.

සිය ඉල්ලීම්වලට අදාළව කැබිනට්‌ මණ්‌ඩලය අනුමත කළ යෝජනා පිළිගත හැකි මට්‌ටමේ නොපවතින බව විශ්විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනය, රජයට ඊයේ (30 දා) දැනුම් දුන්නේය.

විශ්වවිද්‍යාලවල ස්‌වාධීනත්වය සම්බන්ධයෙන් සම්මේලනය ඉදිරිපත් කර ඇති කරුණු අවධානයට ලක්‌කර නැතැයි සඳහන් කළ එහි සභාපති ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි මහතා සිය වැටුප් වැඩිකිරීමේ යෝජනාව ගැන කිසිදු සඳහනක්‌ නැතැයිද පැවැසීය.

එමෙන්ම සම්මේලනය ඉදිරිපත් කළ ලියවිල්ලේ සඳහන් කරුණු ගැන නිශ්චිත වශයෙන් අවධානය යොමු කළ බවක්‌ පෙනෙන්නට නැතැයිද අවශ්‍ය වන්නේ එම ලියවිල්ලේ සඳහන් කරුණු මත පදනම් වන විසඳුමක්‌ යෑයි ද සභාපතිවරයා තවදුරටත් ප්‍රකාශ කළේය.

Dons snub govt. stick to their main demands

The Island, by Dasun Edirisinghe, August 30, 2012, 12:00 pm


Although the Cabinet of ministers had decided to establish a special category of service for university lecturers and appoint a high-powered committee to monitor the implementation of proposals submitted by the university lecturers, the Federation of University Teachers’ Associations (FUTA) has refused to give up its on-going strike.

FUTA president Dr. Nirmal Ranjith Devasiri told The Island they would not suspend the trade union action until all demands were met, practically.

The Cabinet of ministers on Wednesday night endorsed the views expressed in the joint memorandum, submitted by Economic Development Minister Basil Rajapakse and Higher Education Minister S. B. Dissanayaka that university teachers should be treated as a special category.

The Cabinet also decided to appoint a high-powered committee to monitor the implementation of the proposals agreed between the university academic staff and the authorities concerned.

It was also agreed that there should be an effective dialogue with the university academics and they acknowledged the need to make university academics active players in the development strategy of the government.

Dr. Devasiri said they would not accept those decisions as the government had forgotten the several other demands submitted by them.

"The cabinet did not talk about our salary hike or allocating 6 per cent of the GDP for education," he said.

The FUTAchief said that those Cabinet decisions were included in the Mahinda Chinthanaya policy document, too, but were yet to be implemented.

Dr. Devasiri said that they would not stop the ongoing strike until all their demands were met.

FUTA’s main demands are the allocation of 6 per cent of the GDP for education, consulting them when decisions are made on the higher education system and a pay hike.

We will continue our trade union struggle – FUTA

Daily Mirror, THURSDAY, 30 AUGUST 2012 13:29

FUTA will not end its trade union struggle based on the Cabinet paper released today, as it is only a policy level document that contains no concrete solutions to demands, Federation of University Teachers Association (FUTA) spokesman Dr. Mahim Mendis said today.

He told Daily Mirror that FUTA received the cabinet paper containing the eight decisions reached on the academics’ demands, but said the academics were disappointed with the outcome.

“The document does not refer to any of our major demands including the 6% GDP allocation to the education sector or about a resolution to the salary grievances. We urge the government to provide solutions to our demands with reference to the 2011 interim solution,” Dr. Mendis said. (Lakna Paranamanna)

Thursday, August 30, 2012

සිසු විරෝධයට කඳුළු ගෑස්


අධ්‍යාපන ගැටළුවලට විසඳුම් ඉල්ලමින් අන්තර් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලය කොළඹ කොටුව දුම්රියපොළ ඉදිරිපිටදී අද උද්ඝෝෂණයක් කෙළේය.
ඔවුන් අරලියගහ මන්දිරය දෙසට යෑමට සූදානම් වූ අවස්ථාවේ ලෝක වෙළෙඳපොළ ඉදිරිපිට  ඕල්කොට් මාවතේ මාර්ග බාධක යොදා පොලිසිය ඔවුන්ගේ ගමන නතර කළේය.
විරෝධතාකරුවන් මාර්ග බාධක පෙරළමින් ඉදිරියට ගමන් ගැනීමට සූදානම් වූ අවස්ථාවේදී පොලිසිය කඳුළු ගෑස් හා ජල ප‍්‍රහාර එල්ල කර පිරිස විසුරුවා හැරියේය.

Tuesday, August 28, 2012

Long March to Save State Education

One Million Signature Campaign to Save State Education - FUTA

අධ්‍යාපනය පිළිබඳ රාජ්‍ය ප‍්‍රතිපත්තිය ප‍්‍රශ්ණ කරන සරසවි ඇදුරු අරගලය


Kathika, 28/08/2012
මහාචාර්ය ඒ. එම්. නවරත්න බන්ඩාර, දේශපාලන විද්‍යා අංශය, පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලය

2011 දී සිය රාජකාරියට බාහිරවන පරිපාලන තනතුරු අත්හරිමින් අරඹන ලද සරසවි ඇදුරන්ගේ වෘත්තීය අරගලය මෙම වසරේදී අඛන්ඩ වැඩ වර්ජනයක් ලෙස යලි කරලියට පැමිණ දැන් දින 50 කට අධික කාලයක් ගතව ඇත.
විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනයට අයත් වෘත්තීය සමිති 38ක් සහභාගීව සිටින මෙම ක‍්‍රියා මාර්ගය මෙරට විශ්ව විද්‍යාල ඉතිහාසයේ දී ආචාර්යවරු විසින් සිදුකල ප‍්‍රථම අඛන්ඩ වැඩ වර්ජනය වෙයි. ආචාර්ය සංගම් මෙම ක‍්‍රියා මාර්ගයට එළඹුනේ තමන් විසින් ගිය වසරේ අත්හිටවූ වෘත්තීය ක‍්‍රියාමාර්ගය යලි ආරම්භ කරන්නට සිදුවන බවට වසරකට අධික කාලයක් කල අණතුරු ඇඟවීම්වලින් පසුව වෙනත් විකල්පයක් නොමැති තැනට ඔවුන්ව පත් කල නිසා ය.
ආචාර්ය සංගම් නව වැටුප් ක‍්‍රමයක් පිළිබඳතම ඉල්ලීම විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනයේ ගුණාත්මක තත්ත්‍වය ඉහල නැංවීමට අවශ්‍යවන මානව සම්පත ගොඩ නැගීම ඉලක්ක කර ගෙන තිබෙන බව ඉතා පැහැදිලිව ගතවූ වසරක කාලය තුල බලධාරීන්ට පෙන්වා දෙන ලදි. මේ සාකච්ඡාවල දී ගුණාත්මක අධ්‍යාපනයක් සඳහා අවශ්‍යවන පුලුල් ප‍්‍රතිපත්ති පරිසරය ඉලක්ක කර ගත් කාරණා හඳුනා ගැනීම සිදුවු අතර මෙවර තම ඉල්ලීම් පිළියෙල කරනවිට ඒවා එම පුලුල් ප‍්‍රතිපත්ති රාමුව සමඟ බද්ධ කිරීමට ආචාර්ය සංගමය විසින් පියවර ගන්නා ලදි. මේ නිසා මෙවර ඉදිරිපත් කර ඇති ඉල්ලීම් පෙර වර්ෂය සමඟ සසඳන විට ඒවාට වඩා විශාල ගූණාත්මක වෙනසක් පෙන්නුම් කරයි.
මෙහිදී ඉතා ඉහළින් කැපී පෙනෙන්නේ රටේ නිදහස් අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කර ඇති ඉල්ලීම ය. නිදහස් අධ්‍යාපනය සඳහා රාජ්‍යය විසින් සිදුකරන ආයෝජනය ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් ඉහළ නැංවීමට සැලැස්මක් අවශ්‍ය බව ආචාර්යවරු ඉල්ලා සිටිති. ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පිළිගෙන ඇති සම්මුතියවන දළ ජාතික නිශ්පාදිතයෙන් සියයට 6 කට සමානවන ප‍්‍රමාණයක් අධ්‍යාපනය සඳහා රජයේ වියදමින් වෙන් කල යුතු බව ඔව්හු ඉල්ලා සිටිති. අධ්‍යාපනයේ ගුණාත්මක තත්ත්‍වය වැඩි දියණු කරන ඉලක්ක සහිතව ක‍්‍ර‍්‍රමයෙන් ක‍්‍රමයෙන් එය ඉහල නැංවීමට පොරොන්දුවන පැහැදිලි වැඩ පිළිවෙලක් අවශ්‍ය බව ඔවුන්ගේ මතය වෙයි. මේ සඳහා අවබෝධතා ගිවිසුමක් ඔව්හු ඉල්ලා සිටිති.
ආන්ඩුව මෙන්ම විපක්‍ෂයේ ප‍්‍රධාන පක්‍ෂ ද මේ සඳහා දැනටමත් මූල ධර්මීය වශයෙන් එකඟතාවයක් පෙන්නුම් කර තිබීමෙන් පෙනෙන්නේ මේ ප‍්‍රශ්ණය පිළිබඳව රාජ්‍ය ප‍්‍රතිපත්ති තීරණ ගන්නා මට්ටම වෙතට එම ඉල්ලීම ගමන් කර ඇති ආකාරයයි. මෙම ඉල්ලීම තම සටනට හුදු අලංකාරයක් ඇති කිරීමට ඉදිරිපත් කර තිබෙන්නක් යයි සමහර අංශවලින් එල්ල වූ චෝදනාව ප‍්‍රතික්ෂේපවීම එයින්ම පෙන්නුම් කර ඇත. දේශපාලන පක්‍ෂ, වෘත්තීය සංවිධානණ, ජන මාධ්‍ය, දෙමාපියන් සහ බහූ ජනතාව මේ සම්බන්ධයෙන් දැනුවත් කිරිමට සරසවි ආචාර්ය සංගම් විසින් බොහෝ දේ සිදුකර ඇති අතර ඔවුන් අතරින් වඩා දුර යන සංවාදයක් දැන් දැන් ඇරඹෙමින් තිබේ. රාජ්‍ය අධ්‍යාපනයේ ගූණාත්මක තතත්‍වය ඉහළ නංවන අයුරින් ආන්ඩුව අධ්‍යාපනය සඳහා මුදල් වෙන් කල යුතු යයි ඉල්ලන අත්සන් දශ ලක්‍ෂයක් එකතු කිරීම සඳහා ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ආචාර්ය සංගම් විසින් රට පුරා දියත් තර ඇත.
සෑම දරුවකුටම ලබා දෙන අනිවාර්ය අධ්‍යාපනය රාජ්‍ය වගකීමක් බවට එදා පත් වූයේ අධ්‍යාපනයේ පරමාර්ථය පුද්ගලයා නිදහස් මනසක් සහිතව ගොඩ නගන්නට මූලික අඩිතාලම දමන නිසා ය. නිදහස් අධ්‍යාපනයේ සැබෑ අරමුණ වන්නේ පුද්ගලයා වහල්, වැඩවසම්, වෙළඳපල යනාදී කිසිදු ආර්ථික විය ගසක දාසයකු කිරීම හෝ දේශපාලන හෝ වෙනත් කිසිදු බලධාරී පාලන දහරාවකට යටත් මානසිකත්වයට පත් කිරීම නොවේ. ඔහු හෝ ඇයව එබඳු බලපෑම් ඉදිරියේ අදීනව සිටින නිදහස් මිනිසකු බවට පත් කිරිම ය. අධ්‍යාපනයේ දී වැදගත් වන මෙම විමුක්තිදායක අධ්‍යාපනය (Emancipatory Education), ලබා දීමේ වගකීම රාජ්‍යය විසින් භාර ගැනීම නිදහස් අධ්‍යාපනය යනුවෙන් එදා අදහස් කරන ලදි.
මහජන හෙවත් රාජ්‍ය (Public) යන පදනම තුල ඇත්තේ සමාජය පිළිබඳ පොදු වගකීම ය. සෑම දෙනකුටම සමානව ලබා දෙන අයුරින් අනිවාර්ය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ වගකීම රාජ්‍ය විසින් භාර ගත්තේ එය සමාජයීය සංවර්ධනයට දායක වන නිසා ය. එම නිසා නිදහස් අධ්‍යාපනය සමාජ අයිතිවාසිකමක් වශයෙන් හඳුනා ගන්නා ලදි. එය පුද්ගලයා නිදහස් කරන අතර සමාජ ප‍්‍රගමණය ඉලක්ක ගත දිසාවකට ගෙන යාමට ඔහුගේ හෝ ඇයගේ දායකත්වය සපයා දෙයි. මේ නිසා රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය සඳහා මුදල් වෙන් කිරීම ආන්ඩු තීරණ ගැනීමේ ප‍්‍රමුඛතාවය තුලට ඇතුල කල යුතුය යන්න ප‍්‍රශ්ණ විරහිතව පිළිගත යුතු ය. සරසවි ඇදුරු අරගලය මේ අරමුණ සමඟ සම්බන්ධ කිරීමෙන් සිදුවන්නේ සරසවි ආචාර්යවරු ඉදිරි කාලයේ දී මේ අරමුණ පිළිබඳව මුර බල්ලකු ගේ භූමිකාවට (the role of a watch dog) පණ පෙවීම ය.
ශ‍්‍රී ලංකාව සියයට හයේ ප‍්‍රමිතිය අත් පත් කර ගැනීමට ජාත්‍යන්තර සමුලුවලදි පොරොන්දුවි ඇති බැවින් ඒ පිළිබඳව අවධානයෙන් සිටීම රාජ්‍ය අධ්‍යාපන ක්‍ෂෙත‍්‍රයේ මූලිකයන් වශයෙන් සරසවි ආචාර්යවරුන්ට පැවරෙන වගකීමකි. මෙයින් පෙන්වා දෙන්නේ සරසවි ඇදුරන් මේ රටේ රාජ්‍ය ප‍්‍රතිපත්ති ක්‍ෂෙත‍්‍රයේ අවධානයට ලක්විය යුතු ඉතා වැදගත් කරුණක් මහජනයා ඉදිරයට ගෙන ඒම මෙවර සිදුකර තිබෙන බව ය.
මෙම ඉල්ලීම පමණක් නොව මෙවර විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය තම ඉල්ලීම් සියල්ලම යොමු කර තිබෙන්නේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ක්‍ෂෙත‍්‍රයේ ගූණාත්මක තත්ත්‍වය ඉහල දැමීමට බාධා කරන ප‍්‍රතිපත්ති වාතාවරණය වෙනස් කිරීමට ය. මෙම ලිපිය ලියනු ලබන්නේ එම ඉල්ලීම් විසින් අවධාරණය කරන ප‍්‍රතිපත්ති ගැටුලු පිළිබඳව පිළිබඳව පැහැදිලි කිරීමට ය.
විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සටන වැටුප් වැඩි කර ගැනීමේ අරගලයකට ලඝු කරනු වෙනුවට එම ප‍්‍රතිපත්ති ගැටලු වටහා ගැනීමට උත්සාහ කිරීම වගකිවයුතු රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රිකයන් ගේ වගකීම ය. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම් තුලින් මතු කරන මෙරට උසස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳ අර්බූදය හඳුනා ගැනීමට උත්සාහ කරන්නේ නම් ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන්ට ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තී සටනට සම්මුතිකාමී විසඳුමක් සොයා ගැනීමට හැකි බව සඳහන් කළ යුතුය.
මෙවර ආචාර්ය සංගමය තම ඉල්ලීම් කොටස් දෙකකට වෙන් කර ඉදිරිපත් කර තිබේ. පළමු කොටස වැටුප් සම්බන්ධයෙනි. එය කෙලින්ම ඔවුන්ගේ වෘත්තීය හා සම්බන්ධය. ඒ යටතේ ඉල්ලීම් දෙකක් ඉදිරිපත් කර ඇත. එනම් 2011 දි ඉල්ලා සිටි නව වැටුප් ක‍්‍රමයේ දෙවන අවස්ථාව වන මූලික වැටුප සියයට 20 කින් වැඩි කිරීම සහ 2011 දී එකඟවු පරිදි විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සේවාව වෙනම සේවා කාංඩයක් බවට පත් කිරිම සඳහා පියවර ගැනීම ය.
දෙවන කොටස ඔවුන්ගේ වෘත්තීය නිදහස් ලෙස මානසික තෘප්තියකින් ඉටු කිරිමට අවශ්‍ය ප‍්‍රතිපත්ති පරිසරය සකස් කර ගැනීමට ය. රාජ්‍ය අධ්‍යාපනයට සිදුකරන රාජ්‍ය වියදම ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් ඉහළ නැංවීමට පියවර ගැනීම, උසස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳව රාජ්‍ය ප‍්‍රතිඵත්තිය පැහැදිලිව ප‍්‍රකාශයට පත් කිරීම, විශ්ව විද්‍යාල ස්වායත්තාවය යලි ප‍්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීම, විශ්ව විද්‍යාල දේශපාලනීකරණය අවසන් කිරීම, උසස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳ සිදුකරන වෙනස්කම් සියලු පාර්ශවකරුවන් සමඟ සාකචිචා කර සිදුකිරිම සහ හිතුවක්කාර ලෙස විශ්ව විද්‍යාල ක්‍ෂෙත‍්‍රය සම්බන්ධයෙන් දැනට සිදුකරමින් සිටින නායකත්ව පුහුණුව වැනි ක‍්‍රියා මාර්ග වහාම අත්හිටුවීම මෙම දෙවන කාංඩයට ඇතුලත් ඉල්ලීම් ය.
වෘත්තීය සමිතියක් ඉහත සඳහන් දෙඅංශයෙන්ම තමන්ට පැවරී ඇති සාමූහික කේවල් කිරීමේ වගකීම පාවිච්චි කිරීම වැඩ වර්ජනය කිරීමේ අයිතිවාසිකමට ඇතුලත් බව ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංවිධානය ඉතා පැහැදිලිව පෙන්වා දී ඇත.
මීළඟට මෙම ඉල්ලීම් මගින් අවධාරණය කරන ප‍්‍රතිපත්ති ගැටුලු විමසා බලමු. පැහැදිලි කිරිමේ පහසුව සඳහා දෙවන කොටසේ ඉල්ලීම්වලින් පටන් ගනිමු. පුද්ගලයා නිදහස් හැකියාව ඇත්තෙක් බවට පත් කිරීම අරමුණු කරගත් අධ්‍යාපනය සෑම පුරවැසියකුගේම අයිතියකි. එම අයිතිය පාවිචිචි කිරීම විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය දක්වා දිගූ කිරීමට අවශ්‍ය රාජ්‍ය ප‍්‍රතිපත්තිය තීරණය කිරීම 1945 දී සිදුවිය.
සරසවි මටිටමේ දි අපේක්‍ෂා කරන්නේ එම විමුක්තිදායක අධ්‍යාපනයේ නිම් වලලු පුලුල් කරන බුද්ධිමය දැනුම ගොඩ නැගීම සහ එය විසරණය කිරීම ය. මේ සඳහා තිබෙන ප‍්‍රධාන ක‍්‍රමවේදයන් වන්නේ ස්වාධීනව සිදුකරන පර්යේෂණ සහ පර්යේෂණාත්මක හැදෑරීම් සිදුකරන පශ්චාත් උපාධි පාඨමාලා පවත්වා ගෙන යාම ය. පශ්චාත් නොවන උපාධි පාඨමාලා යොමු කල යුත්තේ මෙම කාර්යට අනුපූරණයක් සපයන අතර උපාධි අපේක්‍ෂකයන් එම දැනුම් ක‍්‍රියාවලිය තුලින් තම සමාජ වගකීම් ඉටු කිරීමට මග පෙන්වීම ය. වෘත්තීයාභිමුඛ පාඨමාලා පැවත්වීම මගින් රැකියා වෙළඳපලට පුද්ගලයන් සූදානම් කරනවිට ද ඒ සඳහා ශිෂ්‍යයා න්‍යාය සහ භාවිතාව සමඟ එම කාර්යයට සූදානම් කළ යුතු ය. මෙම සියලුම කාර්යයන් හිදී විශ්ව විද්‍යාල වලට තම කාර්ය බියෙන් හා අගතියෙන් තොරව පවත්වා ගැනීමට අවශය නිදහස තිබිය යුතු ය. මෙම නිදහස විශ්ව විද්‍යාල ස්වායත්තාව (University Autonomy) යනුවෙන් හඳුන්වනු ලබයි.
යුරෝපීය කොමිසම විශ්ව විද්‍යාල ස්වායත්තාව සම්බන්ධයෙන් අනුගමණය කරනු ලබන ප‍්‍රමිතිය ඉදිරිපත් කරන ලිස්බන් ප‍්‍රකාශණයට (Lisbon Declaration) අනුව විශ්ව විද්‍යාල ස්වායත්තාව පිළිබඳමූල ධර්මය තුල ස්වායත්තා ආකාර හතරක් හඳුනා ගනු ලැබේ.
1. ශාස්ත‍්‍රීය ස්වායත්තාව ^Academic Autonomy), එනම් උපාධි සම්පාදනය, විෂය නිර්දේශ සහ ඉගැන්වීමේ විධික‍්‍රම, පර්යේෂණ විෂය ක්‍ෂෙත‍්‍ර, පර්යේෂණ සීමාවන්, ඉලක්ක සහ විධි ක‍්‍රම තීරණය කිරීම;
2. මූල්‍ය ස්වායත්තාව (Financial Autonomy) එනම් ප‍්‍රතිපාදන ලබා ගැනීම සහ පංගු කිරීම පාඨමාලා ගාස්තු තීරණය කිරීම සහ මුල්‍ය අතිරික්තය සමුචිචනය කිරිම;
3. සංවිධාන ස්වායාත්තාව (Organizational Autonomy), එනම් විශ්ව විද්‍යාල සංවිධාන ව්‍යුහයන් සහ ප‍්‍රඥප්ති පිළියෙල කිරීම කොන්ත‍්‍රා්ත් ඇති කර ගැනීම පිළියෙල කිරීම තීරණ නිර්මාණය කරන ආයතන සහ පුද්ගලයන් තෝරා ගැනීම;
4. සේවක මංඩල ස්වායාත්තාව (Staffing Autonomy), එනම් බඳවා ගැනීම වැටුප් සහ උසස්වීම් පිළිබඳ වගකීම.
1942 පිහිටවූ ලංකා විශ්ව විද්‍යාලය සම්බන්ධයෙන් මූලික තීරණය ගත් එදා පැවති ව්‍යවස්ථාදායක සභාව සඳහන් කලේ ලංකා විශ්ව විද්‍යාලය ඒකීය unitary, නේවාසික residential සහ ස්වායාත්ත autonomous ආයතනයක් විය යුතු බව ය. මෙම මූල ධර්ම අනුගමණය කල බැවින් 1942 ලංකා විශ්ව විද්‍යාලය පිළිබඳ ව්‍යවස්ථාව නීතියකට වඩා අවබෝධතා ගිවිසුමක ස්වභාවය පිළිබිඹු කලේය. එය සැබැවින්ම විශ්ව විද්‍යාලය සහ රජය අතර අවබෝධතා ගිවිසුමක් වූයේ ය. ඉහත සඳහන් 1,2, 3 සහ 4 යටතේ අදහස්වන ස්වායත්තාවයන් යටතේ එන අභ්‍යන්තර තීරණ ගැනීමේ බල අධිකාරයන් බොහෝදුරට විශ්ව විද්‍යාල පාලනාධිකාරයන්ට පැවරී තිබුනු අතර රජය අවශ්‍ය ප‍්‍රතිපාදන සැපයීමේ වගකීම භාරව ක‍්‍රියා කලේය. 1942 ව්‍යවස්ථාව යටතේ අධ්‍යාපන ඇමතිවරයාට තාවකාලික පදනමින් ලබා දුන් නියෝජ්‍ය කුලපතිකමේ චාරිත‍්‍ර‍්‍රානුකූල කාර්යන් හැර වෙනත් කිසිදු ආකාරයකින් මැදිහත්විමේ බලයක් හිමි නොවීය.
මේ තත්ත්‍වයන් වෙනස්විම ඇරඹෙන්නේ 1966 විශ්ව විද්‍යාල පණතින් ජාතික උසස් අධ්‍යාපන කොමිසන් සභාව පිහිටුවා අධ්‍යාපන ඇමතිවරයාට විශ්ව විද්‍යාල කටයුතු සම්බන්ධයෙන් මැදිහත්වීමට අවස්තාව සැලසීම සමඟ ය. 1972 සහ 1978 පණත්වලින් මෙය තවදුරටත් ඉදිරියට ගෙන ගියේ ය. විශ්ව විද්‍යාල ස්වායාත්තාව ආරක්‍ෂා කල යුතු වගකීම් පැවරුනු ආයතන සහ තනතුරු පත් කරන විට 1978 සිටම සෘජු ලෙසම ඒවා දේශපාලන පත්වීම් බවට පත්විය. අද වන විට එය ව්‍යවස්ථානුකූලව සිදුකරන ක‍්‍රියාවක් බවට පත්වී ඇත. මෙහි ප‍්‍රතිඵලය වන්නේ විශ්ව විද්‍යාල ප‍්‍රතිපාදන කොමිසම සහ උප කුලපතිවරු බලයේ සිටින පාලක තන්ත‍්‍රයේම කොටස් බවට පත්වෙන තැනට වැඩ සිද්ධවීම ය. සරසවි පරිපාලනය සහ ශිෂ්‍ය දේශපාලනය අතර සිදුවන ගැටුම් සුලභ දසුන් බවට පත්වන්නට මෙය ද එක් හේතුවක් බව සඳහන් කළ යුතු ය. මේ තත්ත්‍වය යටතේ සිදුවන්නේ විශ්ව විද්‍යාල පරිපාලනයට ස්වාධීන ලෙස ශිෂ්‍ය විනය පවත්වා ගැනීමට හැකියාව ලබා දෙන යාන්ත‍්‍රණ ද දුර්වලවී යාම ය. නිදහස් බුද්ධි සංවාදය විශ්ව විද්‍යාලවලින් බැහැරව යාමත් ආචාර්යවරු පවා දේශපාලනකරණය නම් වු මෙම විෂම චක‍්‍රයට හසුවීමත් මෙහි ප‍්‍රතිපලයවී ඇත. තම වගකිවයුතු කාර්ය සිදුකිරීමට අවශ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල ස්වායාත්තතාව දුර්වලවී යාම මෙහි සෘජු ප‍්‍රතිඵලය බවට පත්වී ඇත.
ලංකා විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු උපකුලපති වරයා මහාචාර්ය අයිවර් ජෙනින්ස් දේශපාලනකරණය ගැන මෙසේ සඳහන් කලේ ය.
“විශ්ව විද්‍යාල දේශපාලන වශයෙන් පාලනය කිරීම වඩාත්ම අයෝග්‍ය දෙය වන්නේ ය. …එයට ආවේනික අණතුරු ගණනාවක් තිබේ. මෙම ආන්ඩුව විසින් දේශපාලන පාලනය හඳුන්වා දුන්නොත් මීළඟට පැමිණෙන ආන්ඩු විසින් ද එය ඉදිරියට ගෙන යන බව මතක තබා ගන්න. …ඕනෑම ඒකාධිපතිත්වයක ප‍්‍රථම පියවර වන්නේ විශ්ව විද්‍යාල පාගා දැමීම ය. මන්ද ඒවා නිදහසේ බලකොටු වන නිසා ය. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආන්ඩුවක වගකීම වන්නේ එම බලකොටු පවත්වාගෙන යාම සහ ශක්තිමත් කිරීම ය.ˮ
මේ ආකාරයට නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පරමාර්ථවලට අනුව සරසවි අධ්‍යාපනය පවත්වා ගෙන යාමට බාධා කරන ප‍්‍රතිපත්ති පරිසරය වෙනස් කිරීම අපේක්‍ෂා කරන අතර වැටුප් පිළිබඳඉල්ලීම් යොමු කොට තිබෙන්නේ ඉහතින් සඳහන් කල කාර්ය මංඩල ස්වායත්තාව (Staffing Autonomy) සහතික කිරීමට ය.
වැටුප් සම්බන්ධව ඉල්ලීම් දෙකක් ඉදිරිපත් කර ඇත. පළමුවැන්න 2011 දී වෘත්තීය සමිති ක‍්‍රියා මාර්ගය අවසන් කරනවිට පැවති එකඟතාවය පරිදි එදා ඉදිරිපත් කල වැටුප් ක‍්‍රමය හඳුන්වාදීමේ දෙවන අවස්ථාව වන මූලික වැටුප් තල වෙනස් කිරීම ක‍්‍රියාවට නැගීමට පියවර ගන්නා ලෙස ය. දෙවැන්න 2011 සාකචිචාවේ දී එකඟතාවයකට පැමිණි ආකාරයට විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සේවාව විශේෂ සේවා කාංඩයක් ලෙස පිළිගෙන එය ක‍්‍රියාවට නැගීම සඳහා Sri Lanka University Academic Service යනුවෙන් නව සේවා කාංඩයක් පිහිටුවීම ය. වැටුප් සහ අනිකුත් සේවා කොන්දේසි එක් ලේඛණයට ගන්නා මෙම නව සේවාව පිහිටුවීම නව වැටුප් ක‍්‍රමයක් ඉල්ලීමේ යෝජනාව අනුපූරණය කරන්නකි. මන්ද නව සේවාව පිහිටුවනවිට එම නව වැටුප් ක‍්‍රමය ද එයට අන්තර්ගත කරගතයුතුවීම අවශවීම ය.
ආචාර්ය සංගම් ඉදිරිපත් කරන වැටුප් ඉල්ලීම තුල ඇත්තේ සියයට ගණනකින් වැටුප් වැඩි කිරීමක් ඉල්ලා සිටීමක් නොව පවතින යල් පිනූ වැටුප් ක‍්‍රමය ඉවත් කොට නව වැටුප් ක‍්‍රමයක් ඇති කිරීම සඳහා කරන ඉල්ලීමක් බව සරසවියට බාහිර බොහෝ දෙනකුට නොපෙනෙන දෙයකි. මෙය ඒක පාර්ශ්වීය වශයෙන් පැන නැගුනක් නොවේ. මෙය බලධාරීන් සමඟ 2009/2010 පමන ඈත කාලයක සිට ගෙන ගිය සාකච්ඡාවල එකඟතාවයකින් පැන නැගුණකි. 2008 දී ප‍්‍රතිපාදන කොමිසමේම කමිටුවක් විසින් මේ පිළිබඳ මූලික සැලැස්ම ඉදිරිපත් කල අතර එය කි‍්‍රයාවට නැගීමට අවශ්‍ය පියවර ගන්නා ලෙස ඉහළම මටිටමින් කොමිසමට දන්වන ලදි. එපමණක් නොව එම යෝජනා ක‍්‍රියාවට නගනතුරු සියයට 25 ක අන්තර්වාර ගෙවීමක් කරන ලෙසට ගරු අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා නිර්දේශයක් ද කර තිබුනි. එම එකඟතා ක‍්‍රියාවට නොනැගීම නිසා 2011 දී වෘත්තිය සමිති ක‍්‍රියාමාර්ගයකට ප‍්‍රවේශවීමට සිදුවිය. 2011 දී එම වෘත්තීය ක‍්‍රියා මාර්ගය අවසන් කිරීමේ දී ඇති වූ එකඟතාවය දිගටම ඉදිරියට ගෙන යාමට බලධාරීන් අවංක නොවීම නිසා වර්තමානයේ ඇතිවී තිබෙන වැඩ වර්ජනයට මුල පුරන ලදි.
නව වැටුප් ක‍්‍රමයක් ඉල්ලා සිටීමට පදනම්වූයේ පවතින වැටුප් ක‍්‍රමය ඉහළ පංති සාමාර්ථ ලබා ගන්නා දක්‍ෂ උපාධිධාරීන් විශ්ව විද්‍යාල සේවාවට ආකර්ශණ කර ගැනීමට නොහැකිවීම, පශ්චාත් උපාධි සම්පූර්ණ කරන ආචාර්යවරු රඳවා තබා ගැනිමට නොහැකිවීම සහ විදේශ රටවල සිටින උගතුන් ආකර්ශණය කර ගැනීමට නොහැකිවීම යන ගැටලුවලට එමගින් විසඳුමක් දිය හැකි යයි කල්පනා කරන නිසා ය. මෙය නිසා සමස්ථ විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියේ ගුණාත්මක බව දුර්වලවීමේ අණතුර අපගේ ඇස් පනා පිට පෙනෙන්නට පටන් ගෙන ඇත. සමස්ථ විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියේ 1200 කට අධික තනතුරු පුරප්පාඩු පවතින බවත් පුහුණුව ලැබූ 570 කට ආසන්න පිරිසක් නැවත සේවයට වාර්තා කර නැති බවත් 2011 දී හඳුනා ගන්නා ලදි. මහාචාර්ය මටිටමට පැමිණෙන ආචාර්යවරු අඩුම වශයෙන් ආසියානු කලාපයේ විශ්ව විද්‍යාලවලට ඇදී යාම නතර කිරීමටවත් මෙම වැටුප් ක‍්‍රමයට නොහැකි ය. උදාහරණ වශයෙන් බෲනායි රාජ්‍යයේ පවතින ප‍්‍රධාන විශ්ව විද්‍යාලයේ අපගේ පද්ධතියෙන් පැමිනි 20 කට ආසන්න මහාචාර්ය පිරිසක් දැනටමත් සේවය කරන බව සඳහන් කළ යුතුය.
අද ඉතා ඉහළ වැටුප් වැඩිවිමක් ලැබුනු බව පෙන්විමට යොදා ගන්නා ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය වැටුප ලබා ගන්නේ 138 ක් පමණ සුලු පිරිසකි. ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනකු මීළඟ වසර දෙක තුන තුල දී විශ‍්‍රාම යන්නට සිටින පිරිසකි. නව වැටුප් ක‍්‍රමයේ ආසන්න ඉලක්කයන් වන්නේ නවක ප‍්‍රවේශකයන්, පශ්චාත් උපාධි සම්පූර්ණ කල කථිකාචාර්යවරුන් සහ පිටරට සිටින පශ්චාත් උපාධිධාරීන් යන කාංඩයන් ය. මේ කංඩායම් ආකර්ශණය කරගැනීම සේවය තුල රඳවා ගැනීම සහ මෙරටට යලි කැඳවා ගැනීම අද පවතින වැටුප් ක‍්‍රමයට නොහැකිවී තිබෙන බව ආචාර්ය සංගම්වල මතයයි. මේ මොහොතේ පරිවාස කාලයේ සිටින තම පශ්චාත් උපාධි සම්පූර්ණ කිරීමට අවශ්‍ය පර්යේෂණවල නිරතවි සිටින සහ තම පශ්චාත් උපාධි පුහුණුවෙන් පසු සේවයේ ස්ථිරවී සිටින ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය තනතුරු දරන යන සියයට අසූවකට ආසන්න පිරිස ගේ වැටුප්තල සංශෝධනය කිරීම මෙහි ආසන්න ප‍්‍රතිඵලය වනු ඇත.
2011 දී සිදුවූයේ ඉල්ලා සිටි ආකාරයට මූලික වැටුප වැඩිවීම නොව අතට ලැබෙන මුදල වැඩිවන අයුරින් මූලික වැටුපට ගැට ගසා ඇති දීමනා වැඩි කිරීම ය. එම නිසා අචාර්යවරුන්ට සිදුවි තිබෙන්නේ තවදුරටත් පැරණි මූලික වැටුප තුලම සිරවී සිටීමට ය.
විශ‍්‍රාම වැටුපක් නැති සේවාවක් වන මෙම සේවාවට ඒ වෙනුවට තිබෙන්නේ අර්ථ සාධක අරමුදල ය. තමන්ටම වූ විශේෂ ණය යෝජනා ක‍්‍රමයක් නොමැති නිසා ඔවුන් බොහෝවිට කරන්නේ එම අරමුදලින් සියයට 65ක් ණය මුදලක් ලෙස ලබා ගෙන තම විශ‍්‍රාම දිවියට යොදා ගතයුතු එම අරමුදලින් විශාල කොටසක් අහිමි කර ගැනීම ය. විශ‍්‍රාම වැටුපකට දායකවීමට මෑතක සිට සේවයට බැඳුනු අයට අවස්ථාව සලසා ඇතත් එහිදී සිදුවන්නේ අර්ථ සාධක අරමුදලට කපා ගන්නා මුදලින් සියයට 65ක් ඒ සඳහා වෙන් කර ගැනිම ය. ඔවුන්ගේ විශ‍්‍රාම වැටුප වශයෙන් ගණන් ගන්නේ අවසාන වතාවට ලද මූලික වැටුප ය. මෙම ක‍්‍රමය නිසා ඔවුනට ලබා ගත හැකි අර්ථ සාධක ණය මුදල් ප‍්‍රමාණය අඩුවී ඇත. මෙම විශ‍්‍රාම වැටුප වැන්දඹු අනත්දරු ක‍්‍රමයකට සම්බන්ධ නැති බැවින් සාමාජිකයා හදිසියේ මිය ගියහොත් එහි ප‍්‍රතිලාභය ලබා ගන්නේ රජයයි. මෙයින් පෙනෙන්නේ මූලික වැටුප් වැඩි කිරීම මෙම සේවාවේ ආකර්ශණීය බව වැඩි කිරීමට අත්‍යවශ්‍ය බව ය.
ඉහතින් සඳහන් කරන ආකාරයට වැටුප් පිළිබඳඉල්ලීමද බරපතල ප‍්‍රතිපත්තිමය ගැටුලුවකට ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමක් බව ය. සරසවි අධ්‍යාපනයේ ගුණාත්මක භාවය වැඩි දියුනු කිරිමට හැකි දක්‍ෂ උපාධිධාරීන් බඳවා ගැනීම පුහුණු ආචාර්යවරු සේවාව තුල රඳවා ගැනීම ඉලක්ක කර ගත් වැටුප් ක‍්‍රමයක් ආචාර්යවරු ඉල්ලා සිටිති. මනාව සැලසුම් කල වැටුප් ක‍්‍රමයක් ඇති කලහොත් දැන් චෝදනා වශයෙන් ඉදිරිපත් කරන බොහෝ දුර්වලතා ඉවත්වී යන කාර්ය සාධනය සමඟ බැඳුනු නව ප‍්‍රබෝධයක් සරසවි පද්ධතිය තුල ඇතිවන බවට ද ආචාර්ය සංගම් විශ්වාසය පල කරති.
නව සේවාව පිළිබඳයෝජනාව හදිසියේ අටවා ගත්තක් නොවේ. 2011 දී වැටුප් පිළිබඳව ඇතිවූ සාකචිචා වල දී මුදල් අමාත්‍යාංශයේ බලධාරීන් මුල ධර්මීය ලෙස පිළිගත් කරුණක් වූයේ විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සේවාවේ ඇති සුවිශේෂි ලක්‍ෂණ සලකා ඔවුන්ගේ සේවාව රාජ්‍ය සේවා වැටුප් කාංඩයෙන් ඉවත් කොට ඔවුන්ට නිරපේක්‍ෂ වැටුප් ක‍්‍රමයක් සහිත සේවාවක් බවට පත් කිරිම අවශ්‍ය බව පිළි ගැනීම ය.
විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සේවාවක් පිහිටුවීම පිළිබඳ සංකල්පීය ලියවිල්ලක් මේ සඳහා ඉදිරිපත් කර ඇත. එය පිළියෙල කිරීමේ දී බොහෝදුරට අනුගමණය කලේ 2008 දී ඉන්දියානු විශ්ව විද්‍යාල කොමිසම විසින් සලකා බලන ලද ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් තල පිළියෙල කිරීමේ 6 වන කොමිසන් සභාවේ නිර්දේශයන් ය. ඉදිරිපත් කර තිබෙන සංකල්පීය සැලැස්ම විසින් ඉදිරිපත් කරන මූලධර්මයන් වන්නේ මේවාය.
1. විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරු විශේෂ සේවා කාංඩයක විය යුතු යයි මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම් විසින් 2011 දී පිළිගත් බැවින් එය ක‍්‍රියාවට නැගීමට කිසියම් ක‍්‍රමවේදයක් ඉදිරිපත් කිරිම,
2. මාරු කළ නොහැකි එහෙත් පොදු වැටුප් ක‍්‍රමයක්, පොදු බඳවා ගැනීමේ සහ උසස්වීම් ක‍්‍රමයක් තුල දැනටත් ආචාර්වරුන්ගේ සේවාව පවතින බැවින් ඒ සියල්ල තනි ලේඛණයකට එනම් සේවා ව්‍යවස්ථාවකට ඇතුල් කිරිම,
3. ඉදිරිපත් කර ඇති නව වැටුප් ක‍්‍රමය සහ දැනට පවතින සියලු බඳවා ගැනීම් සහ උසස්වීම් පිලිබඳචක‍්‍ර ලේඛ එම ලේඛණයට ඇතුල් කිරීම,
4. වැටුප් සහ සේවා කොන්දේසි පිළිබඳව වාර්ෂිකව සලකා බලන සියලු පාර්ශව ඇතුලත්වන කේවල් කිරීමේ මංඩලයක් පිහිටුවීම,
5. වැටුප් සම්බන්දයෙන් ආචාර්ය සංගම් සහ බලධාරීන් විසින් වාර්ෂිකව සාමූහික ගිවිසුමකට එළඹීම මගින් නිතර වෘත්තීය ක‍්‍රියාමාර්ගවලට යාම අවසන් කරලීම,
6. බඳවා ගැනීම සහ උසස්විම් පිළිබඳ කොන්දේසි විශ්ව විද්‍යාල ප‍්‍රතිපාදන කොමිසම විසින් හිතුවක්කාරී ලෙස වෙනස් කිරීම අවසන් කර ඒවා ද ඉහත දක්වන කේවල් කිරිමේ මංඩලයට යොමු කිරීම ය.
ඉහත කරුණු වලින් පෙනී යන්නේ නව වැටුප් ක‍්‍රමයක් සහ ආචාර්ය සේවාවක් ඇති කිරීම යන යෝජනාවන් තුල පවතින්නේ කාර්ය මංඩල ස්වායත්තාව (Staffing Autonomy) යනුවෙන් ඉහත දී සඳහන් කල මූල ධර්මය භාවිතාවට නැගීමට අපේක්‍ෂා කිරීමය.
ප‍්‍රතිපත්ති තීරණය කරන බලධාරීන් ඉහත සඳහන් කරන ලද ප‍්‍රතිපත්තිමය ගැටලු හඳුනාගෙන ඒවා විසඳීම සඳහා විශ්ව විද්‍යාල ආචාර සමිති සම්මේලනය තම ඉල්ලීම් තුලින් ඉදිරිපත් කර ඇති ප‍්‍රතිපත්ති විසඳුම් පිළිබඳව අවබෝධ කර ගන්නට උත්සාහ කරන්නේ නම් අද ඇති වෘත්තීය කි‍්‍රයා මාර්ගයට සම්මුතියක් සොයා ගැනීමට පුලුවන් බව සඳහන් කල යුතුය. එසේ නොමැතිව ආචාර්ය වරුන්ට හිරිහැර කරන ක‍්‍රියාවන් සිදුකරමින් ඔවුන් සිය දේශපාලන සතුරන් ලෙස සැලකීම මගින් මේ ප‍්‍රශ්ණය තවත් අවුල් කරන බව අවසාන වශයෙන් සඳහන් කළ යුතුය.

Futility And Academics’ Strike


Over 50 National Trade Unions And CSOs Pledge To Safeguard State Education


උන්ගේ පුත්තු ගගන තලේ, අපේ පුත්තු මහ පාරේ


Download the googledoc

Monday, August 27, 2012

Government Reports Misleading - FUTA Strike Continues

The government is continuing to misguide the public by issuing incorrect statements with regard to its on going negotiations with the FUTA.

The uteachers.sl have received first hand information from the FUTA that there have been no meetings between the government and the FUTA since the last two meetings held on the 21st and 22nd of August 2012. At the meeting on the 21st Minister Basil Rajapaksa had promised the FUTA that a meeting with Dr. P. B. Jayasundara will be arranged on the 22nd and then on the 22nd the FUTA had been informed that the meeting will be postponed to the 24th. FUTA sources inform us that this meeting too did not take place.

The FUTA has not yet reached any conclusive agreement with the Government. Hence, all announcements by the government that the strike would come to an end soon are merely speculative at this point, the FUTA sources said.

Sunday, August 26, 2012

FUTA Will Courageously Defend The Rights Of The People


Sunday Leader, 26/08/2012, By Dr. Mahim Mendis

The members of the Federation of University Teachers’ Association (FUTA) appeal to the people to express solidarity with their national level trade union struggle demanding for 6% of the GDP on education since we need to protect state education and also collectively provide vital checks and balances to the process of governance in Sri Lanka. Academics need to ensure that public policy formulation in all sectors, not just education, will be influenced by them with their strong academic credentials. Also academics together with the clergy and other civil and political society leaders have a strong mandate to enlighten the people on all matters.
This we did convincingly through our historic public meeting at Hyde Park on 23rd August 2012, with eminent members of the trade union movement like Bala Tampoe and Most Venerable Madhuluwawe Sobhitha Thero addressing the people. FUTA watchers including those of the NIB know quite well about our capacity to mobilize people with short notice whether it be in Colombo, Rajarata, Jaffna or in Ruhuna. They also know that we cannot be silenced since top FUTA leaders are well known to millions of people here and abroad.
We of the FUTA believe that the onus is equally on the citizenry to hold their governments responsible for irresponsible utterances and actions of ministers and public officials. Ironically, it has now come to a stage where the people need to plead with those whom they elected that they be responsible as their humble servants. In Sri Lanka, the ‘Servants’ have become the ‘Masters’ and such a topsy-turvy situation needs to be reversed today and not tomorrow.
As stated by Bernard Shaw, “the people get the government they deserve”, and we know that the people do not deserve a political regime with a near total absence of democratic accountability whether it be on elections, rule of law and administration of justice, ethno-political crisis and the LLRC Recommendations, Human Rights, Petroleum, Power and Energy, Public Health or Education. On all these frontiers, international benchmarks have totally collapsed and you cannot be silent any more. No amount of Presidential Commissions will solve these problems either!!!
The academics of Sri Lanka have watched with extreme patience as to how the politicians as servants of the people behave by shamelessly prostituting the will of the people, crossing over from one side to another, proving abundantly to their masters, the people, that they do not care a damn for what the people think. They probably believe that they are sure of winning elections even by taking into custody the chief presidential candidate before the first proper electoral results are released. They also believe that current cabinet ministers should tie people to trees to discipline them as done by eminent Dr Mervyn De Silva, a topmost minister with international credentials.
The FUTA has proved to the people that Sri Lankan academics are not a docile community and will not allow this country to perish in broad daylight. We can only appeal to the President, in the way we would appeal to any leader in the future to be careful of those in government ranks who do not even respect the Supreme Court of Sri Lanka.
To get back to the ongoing struggle of the FUTA, all what I need to state with an absolute seriousness of purpose is that we consider it our bounden duty towards the people of Sri Lanka to commit the government to the UN benchmarks on education. The Minister of Higher Education probably believes that we are now a part of an international conspiracy to display this benchmark of ‘6% of GDP on FUTA T-Shirts!!!’ Such is the level of thinking of these ministers at the helm, bringing shame to the President habitually and on a daily basis. After all it is not so long ago that they protested against the United Nations Organization with cabinet ministers fasting unto death in the UN compound, making the people of this country, an international laughing stock.
The FUTA struggle demonstra-tes that academics cannot be satisfied with 99% literacy at primary level of education, that Minister Bandula Gunawardene boasts abo-ut, and that too with half of the schools without proper lavatory facilities. We need to remind the President and the Cabinet of Ministers, that mere primary level literacy is absolutely inadequate to civilize the people, including those who wish to be politicians and academics.
Primary level literacy is mere ability to read and write letters and numbers,without putting the ‘thumb mark’ as a person’signature. Secondary level literacy is the ability to reproduce knowledge which has only reached a little more than half of the population. But academics are concerned about what would happen to this beautiful land of their birth if tertiary level literacy remains so low with approximately 15%. That number comes only when university education is combined with technical and vocational education, as pointed out by many. University education is university education and we look to the day the vast majority of people will graduate from universities, to indicate that we have a rational citizenry with independent thinking. Not Traitors and Patriots.
With primary level literacy we cannot prevent elected members from prostituting the will of the people either. Also, 90% literacy at primary level is not the achievement of the present regime and this was there when the minister himself was a student.
All what his ministry has done is to close down the schools that existed many years ago and mess up the entire education system including the examinations as seen in Z-Score Fiasco. This same minister claimed in Parliament this month that we are still better than the British Education System with regard to examination evaluations. So how can the Z-Score be a problem to this government?
Tertiary level literacy which is University Degree Level and above, enables a person to critically understand a message that is disseminated and provide an intellectual perspective of ones own.
It is for this that the country should be able to attract the best qualified men and women to serve the universities; a task that has become humanly impossible without internationally competitive salaries for those with top academic credentials. This is a demand that we made last year. In accepting an Interim Solution in July 2011, we only wanted the government to respect the recommendations on salaries made by their own Malik Ranasinghe and Jiffrey Committee in 2008. So, it is meaningless telling the people that we have been given 80% increase in salaries since their own benchmark is yet to be implemented while interim understandings have been blatantly disregarded.
This waste of time will further aggravate Brain Drain, leading to a total collapse of the educational and moral oder. Highways and harbours or no amount of economic development will make a country developed if the people remain ignorant and in chains. The work of Indian Nobel Laureate and Harvard Economist Amartya Sen should be read by those in government if economists in Sri Lanka are not taken seriously by this government.
It is not surprising that the political leadership at different levels cannot distinguish the difference between good and evil, with an ‘anything goes’ attitude.
In this country, those alleged to have committed multiple murders are allowed to go free, if they say they have forgotten all what happened, since those in government probably have no understanding of good and evil. If we point out what is evil, we would be treated as traitors in line with the dominant ideology.
The government should realize that there is no international conspiracy when we talk about our principal demand which is the UNESCO Benchmark of 6% of the GDP on education.
Also they should realize that if international benchmarks created by the United Nations are made a mockery, not only with regard to education, but also with regard to fundamental instruments such as the Universal Declaration of Human Rights, we certainly would mobilize all local, international and even extra-terrestrial forces to safeguard the future of this country. This is because, for academics the future direction of the Sri Lankan state is more important than the future of the present government or a future government.
Let all people unite in meeting the demands of the academic community, not only with regard to education but also in creating a just social, political, economic, cultural and moral order as stated clearly by the courageous monk, Venerable Madhuluwawe Sobhitha Thero in addressing thousands of people in pouring rain at Hyde Park Rally.

protect my granddaughter’s right to free education

By Sanka Vidanagama,

An elderly woman in a pensive mood, reads a placard saying “protect my granddaughter’s right to free education” put ip yesterday a procession help in Colombo prior to a rally organized by the Federation of University Teachers Association (FUTA).



An Uneducated Mess Over Education

The Sunday Leader, 26/08/2012


A continuing misfortune of Sri Lanka has been that we have had many ministers of education who cannot truly be said to have been educated. Educated persons are not necessarily those with paper qualifications but those with deep understanding of human nature with the ability to appreciate the thinking of students, teachers and other stake holders in education. A teacher’s diploma or a certificate of graduation from a university will not make a good minister of education be it for secondary or higher education. Tolerance and appreciation of opposing views should be a part of their mental make-up. Intolerance, arrogance and sycophancy to their political bosses at the cost of educational policy are the worst attributes.
The furore over marking of GCE-AL answer scripts and the Z score have dragged on for months with poor students and their parents who have invested over 11 years of their lives and great expenses seeing no satisfactory solution to the problem. There is no doubt that it is a mess created by the Examinations Department and no other. The Department is adding on to the problems by setting erroneous questions to new question papers and then faxing amendments to the errors made, thus breaking down the confidentiality expected to be maintained. Obviously the Examinations Department is at fault and if the officials cannot resolve the problems created by them the Minister of Education has to take swift remedial action and hand over the problems even to those outside the Department for resolution. If the Minister is incapable of solving the problem due to interference or other matters beyond his control he has to resign. The Z score issue cannot be permitted to drag on.
The most disgusting development is making stupid excuses such as: Errors have been made by Examination Department before and thus recent errors are not a new thing to be unduly concerned about.
The other concern is the strike by FUTA (Federation of University Teachers Association) asking that their long standing grievances including higher salaries be addressed. FUTA has packaged their demands into a 6 per cent allocation of the GDP for education which would provide funds for most of their problems to be resolved.
This is indeed a reasonable demand considering the glib assurances with great flourishes given by President Mahinda Rajapaksa himself. University dons point out that the UPFA government had advocated for the 6 percent of GDP allocation in compliance with the Millennium Development Goals and to achieve them by 2015.
The two Mahinda Chintanaya documents (2005 and 2010) considered sacred texts by the adherents of the Rajapaksa faith, waxed eloquent about concerted development in education that would take place and spoke of Sri Lanka being a ‘Global Knowledge Hub’. That would, as pointed out by dons, involve even greater costs than 6 percent of the GDP. However sceptical observers were wondering about Sri Lanka being made into so many ‘hubs’ by Rajapaksa – education, tourism, shipping, aviation and more. Now all such grandiose visions on education have come crashing down because the government can afford only 1.8 percent of the GDP for education! The public revenue is only 14.3 percent of the GDP and thus 6 percent of the GDP cannot be devoted to education, says the loquacious Minister of Higher Education S. B. Dissanayake.
To allocate 6 percent of the GDP it is estimated that the government must find Rs. 272 billion in additional funds. But the Commonwealth Games which was proposed to be held in Hambantota in 2018 was estimated to cost Rs. 265 billion at 2011 prices. Now, the billion dollar question which President Rajapaksa should answer is how on earth he would have found Rs. 265 billion to stage the Commonwealth extravaganza if he does not have enough funds for education?
Recent articles in the media by university teachers on the inability of the government to find funds to meet the demand by FUTA have shown the failure of the government in the field of tax collection where the poor public pays indirect taxes which amounts to 81 percent of the total income revenue while the rich pay much less. The Income Tax Department appears to be adopting the converse of the Robin Hood principle: taking from the poor while letting the rich get away. It calls upon for more intense methods of tax collection not by scouring the fixed deposits of pensioners in banks and finance companies but by soaking the dirty rich. A writer has shown that the required funds to allocate 6 percent of the GDP could be found through better tax collection.
The question of paucity of funds for education raises grave doubts about the rosy statistics produced by the glib Governor of the Central Bank, Nivard Cabraal. With 7 to 8 percent economic growth claimed over the last few years – and now even 9 percent – is the UPFA government so hard pressed that it is unable to provide sufficient
funds for education which is considered vital in any country? Or is it that the Rajapaksa regime’s urge for ostentation takes precedence over the basic needs of the community such as education and health.
The former President Ranasinghe Premadasa had such desires for carnivals, fountains and overhead bridges rarely used by people. This was called ‘showbanne’ by the man on the street. The Rajapaksa showbanne is of a much costlier variety to the tax payer such as Rajapaksa stadiums, aerodromes and seaports costing millions if not billions of rupees to the people. Such projects can be placed in the category of ‘development projects’ but priority should be given to basic requirements of the community such as education and health.
The lower middle class and those below are irked very much by the lavish and ostentatious life style of the ruling class. University teachers who comprise the best academically qualified group in the country at times find themselves among the lowly paid categories which would not have happened had they sought employment in greener pastures.
The Rajapaksa regime should realise that locking horns with university students and teachers can result in social unrest that could have disastrous repercussions. The revolts of Rohana Wijeweera and Velupillai Prabhakaran were fuelled by student unrest caused by shabby treatment meted out to youth.