Wednesday, June 12, 2013

සරසවි ගුරු -ශිෂ්‍ය සබඳතා පිළිබඳ ගැටලුව සහ සිවිල් සමාජය තුළින් මතුවන සයිබර් මැරකම්

Kathika, 12/06/2013


කුමුදු කුසුම් කුමාර

මේ සිදුවෙමින් පවතින්නේ කුමක් ද? මා මෙය දකින්නේ සිවිල් සමාජ සහ රාජ්‍ය නොවන ආයතන සහ මානව අයිතිවාසිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් රැකීමට යැයි අධ්‍යාපනය දෙන ශාස්ත්‍රාලීය ව්‍යුහ සහ ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය ශිෂ්‍යත්ව අරමුදල් ලාභීන් තුළින්ම විසම්මුතිය මර්ධනය කිරීමේ හරයෙන් ෆැසිස්ට්වාදී වන ලක්ෂණ මතුව ඒමයි. අප මෙය වටහා ගන්නේ කෙසේද? මා යෝජනා කරන්නට කැමැත්තේ මෙය පවත්නා දේශපාලන තත්වයන් තුළ ඉහත සඳහන් කළ ආයතන ව්‍යුහයන්හි ලිබරල් සීමාවන් හෙළිදරව් වීමෙහි ප්‍රථිඵලයක් ලෙස මෙම ආයතන තුළට එන්න එන්නම වාම රැඩිකල් කොටස් ඇතුළු කර ගැනීමෙහි ප්‍රථිඵලයක් බවයි. වෙනත් අයුරකින් කියතොත් මෙම ලිබරල් ආයතන ව්‍යුහයන්ට අලුතින් බඳවා ගැනීමට වැඩි වැඩියෙන් ඇත්තේ අලංකාරිකයෙන් අති වාම සහ හරයෙන් ෆැසිස්ට්වාදී මත දරන ඊනියා රැඩිකල්වාදීන් ය.
අවසන් වශයෙන් කිය යුත්තේ, තරුණයන් දේශපාලනයට ඇදී එන්නේ තමන්ගේ අනන්‍යතාව සම්පාදනය කර ගැනීමටය. තම අනන්‍යතාව සකසා ගැනීමේ මඟ අනෙනෙකු සතුරා කොටගෙන ඔහු විනාශ කිරීම යැයි යන අදහස තරුණයන්ට කා වැද්දීම ලෝකයට යහපතක් නොකරයි. එය ලෝකයට වින කටියි. අපගේ තරුණ තරුණියන්ට හැමදාමත් ජනාන්දෝලකයන් ගේ (demagogues) අනුගාමිකයන් බවට පත්වන්නට සිදුවී තිබීම බලවත් අභාග්‍යයක් නොවේද?
අනුරුද්ධ ප්‍රදීප් කථිකාචාර්යවරයා සේවයෙන් පහකිරීම විවේචනය කරමින් මා රාවය පුවත්පතට ලියූ ලිපිය මුල් කොට ගෙන මා අනුරුද්ධ ප්‍රදීප් ගේ රැකියාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටියත් තවත් තරුණ කථිකාචාර්යවරයෙකුගේ රැකියාව අහිමි කිරීමට යටි උගුල් යෙදූ බවටත් මා යටතේ පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයනයේ යෙදී සිටි තම දේශපාලන කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් දෙදෙනෙකු අධීක්ෂණයෙන් මා බැහැර වීමෙන් ඔවුනට තම අධ්‍යයන කටයුතු වල යෙදීමේ අවස්ථාව අහිමි කළ බවටත් ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ මට චෝදනා නඟා තිබුණි. දෙවනුව කී ශිෂ්‍යයන් දෙදෙනා ගේ අධ්‍යයන කටයුතුවලින් ඉවත් වීමෙන් මා ඔවුන් දෙදෙනා පිළිබඳ ඇති වෛරයත් එනිසා පළිගැනීමත් පෙන්නුම් කරන බව ඔවුහු සඳහන් කළෝය. මා එලෙස ඔවුන් සමඟ වෛර බැඳීමට හේතුව ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ විසින් මා පිළිබඳ කළ දේශපාලන විවේචන බවත් එම විවේචන කළේ ඉහත සඳහන් ශිෂ්‍යයන් දෙදෙනා නොව අන් අය බවත් එහෙයින් ඔවුන් නොකළ දෙයකට මා ඔවුන් හා වෛර බැඳ ඔවුන්ගෙන් පළිගත් බවත් ඔවුහු සඳහන් කළෝය. ඔවුන් මෙයින් පෙන්නුම් කරන්නට තැත් කරන්නේ මා දේශපාලන සුචරිතවාදයෙකු වශයෙන් පෙනී සිටින සදාචාරවිරෝධියෙකු බවයි. ඒ අනුව ඔවුන් මා තක්කඩියෙකු, අමනයෙකු යනුවෙන් හඳුන්වමින් හෙළා දකියි. ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ මට එල්ල කොට ඇති මෙම චෝදනා දෙකම අසත්‍ය බව මම දැනටමත් පෙන්වා දී ඇත්තෙමි.
පළමුව, මා මීට වසර 10කට පමණ පෙර කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයයේ දේශපාලන විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ තරුණ කථිකාචාර්යවරයෙකු යටි උගුල් අටවා සේවයෙන් පහ කරන තැනට වැඩ සැකසුවේ යැයි නගා ඇති චෝදනාව මම තරයේ ප්‍රතික්ෂේප කරමි. මා එවැන්නක් කිසි කලෙක කර නැත. මා දන්නා පරිදි එම කථිකාචාර්යවරයා විශ්වවිද්‍යාලයේ තාවකාලික සහාය කථිකාචාර්යවරයෙකු වශයෙන් නියමිත වසර දෙකක කාලය සේවය කොට අවසන් වූ පසු ඔහුගේ සේවා කාලය අවසන් වීය. ඉන් පසුව ඔහු එම අධ්‍යයන අංශයේ ස්ථිර සේවයට ඉල්ලුම් කොට බඳවා නොගත්තේ නම් සහ ඒ පිළිබඳ චෝදනාවක් ඇතොත් එය එල්ල කළ යුත්තේ එම අධ්‍යයන අංශයටය, එහි සාමාජිකයන් වන තම ගුරුවරුන්ට සහ සගයන්ටය. වෙනත් අධ්‍යයන අංශයක කථිකාචාරයවරයෙකු වන මා හට දේශපාලන විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ ගුරුවරයෙකු බඳවා ගැනීමේ ක්‍රියාවලිය තීරණය කළ හැකි යැයි කියන්නෙකු එක්කෝ විශ්වවිද්‍යාලයයේ කථිකාචාර්යවරයෙකු බඳවා ගැනීමේ ක්‍රියාවලිය ගැන නොදන්නෙකි, නැතහොත් හිතා මතා පාඨකයා නොමඟ යවන්නෙකි. මෙම කථිකාචාර්යවරයා විශ්වවිද්‍යාලයේ සේවය කළ අවධියේ ඔහු හා මා අතර සිදුවූ මට මතක වැදගත් සිදුවීම නම් ඔහු විශ්ව විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ට ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමේ දේශපාලන “න්‍යාය“ ඉගැන්වීමට මුදල් අයකරන්නේ යැයි සාක්ෂ්‍ය සහිතව ශිෂ්‍යයන් මට කළ පැමිණිල්ලක් අනුව යමින් මා එය ප්‍රසිද්ධියේ විවේචනය කිරීමයි. ඔහු ප්‍රසිද්ධියේ මෙම කටයුත්ත කළේය. ගුරුවරයෙකු වශයෙන් මම එය ප්‍රසිද්ධියේ විවේචනය කළෙමි. ඒ පිළිබඳ ඔහු මා හා උරණ වූ බව මම දනිමි. මෙම සිදුවීම මුල්කොට ගෙන මා නිසා එම කථිකාචාර්යවරයා ට විශ්ව විද්‍යාලයයේ කථිකාචාර්ය තනතුරක් ලැබීමේ අවස්ථාව අහිමි වූ බවට ගොඩ නඟා ‘‘එක්ස්‘ කණ්ඩායම‘ විසින් දේශපාලන වාසි තකා ප්‍රචාරය කරනු ලැබූ කතන්දරය දැන් එම කථිකාචාර්යවරයා ගේ අනුගාමිකයන් අත පුරාණොක්තියක් බවට පත්ව තිබේ. මට එරෙහිව එල්ල කළ මෙම චෝදනාව සම්පූර්ණ අසත්‍යයකි. මා දැනගත් පරිදි කිසිම අවස්ථාවක එම කථිකාචාර්යවරයා කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයයේ කථිකාචාරය තනතුරකින් පහකොට නොමැත. ඔහුට මුලින් ලැබුණු වසර දෙකක තාවකාලික සහාය කථිකාචාර්ය තනතුරේ කාලය අවසන් වූ පසු, පසු අවස්ථාවක ඔහු කොන්ත්‍රාත් පදනම මත වසරක් කාලයක් සඳහා ද බඳවා ගෙන කථිකාචාර්ය තනතුරේ සේවය කොට ඇත. දැන් මා මෙම කරුණු ඉදිරිපත් කළ පසු ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ මට එරෙහිව එම චෝදනාව තවදුරටත් ඉදිරිපත් කිරීමෙන් වැළකී ඇත.
දෙවනුව, මා යටතේ පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයනයේ යෙදී සිටි තම දේශපාලන කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් දෙදෙනෙකු අධීක්ෂණයෙන් බැහැර වීමෙන් මා ඔවුනට තම අධ්‍යයන කටයුතු වල යෙදීමේ අවස්ථාව අහිමි කළ බවද අසත්‍යයකි.
ඔවුන් සඳහන් කරන සිසුන් දෙදෙනා ශාස්ත්‍රපති පාඨ මාලාව (course work) හැදැරීමේදී ඔවුනට තම පර්යේෂණ සැළැස්ම සඳහා මඟ පෙන්වීම මට අධ්‍යයන අංශයෙන් පවරා තිබුණි. මෙය එම සිසුන් දෙදෙනා සහ මා අතර අන්‍යොන්‍ය එකඟතාව මුල් කොට ගෙන සිදු වූවකි. ඔවුන් දෙදෙනා ගේ නිබන්ධ සම්පාදනය සඳහා අධීක්ෂකයෙකු බැගින් පත් කිරීම සිදු වූයේ ඔවුන් තම පාඨමාලා කටයුතු සාර්ථකව නිමකළ පසු ව පොදුවේ එම පාඨමාලාව සමත් අනෙක් සිසුන් ද ඇතුළු සියලු දෙනට නිබන්ධ අධීක්ෂකයන් පත් කෙරුණු අධ්‍යයන අංශ රැස්වීමකදී ය. එහිදී ගුරුවරුන්ට සිසුන් අධ්‍යයනය කරන මාතෘකා පිළිබඳ තමන් වෙත ඇති දැනුම මුල් කොට ගෙන තමන් පර්යේෂණ සැළැස්ම සඳහා මඟ පෙන්වීම කළ සිසුන් ම හෝ වෙනත් සිසුන් නිබන්ධ අධීක්ෂණය සඳහා තෝරා ගත හැක. එය ගුරුවරයාගේ කැමැත්තයි. ඒ අනුව මම පර්යේෂණ සැළැස්ම සඳහා මඟ පෙන්වීම කළ සිසුන් නොව වෙනත් සිසුන් නිබන්ධය අධීක්ෂණය සඳහා සඳහා තෝරා ගත්තෙමි. එයට මා හට පූර්ණ අයිතියක් තිබේ. අදාළ අධ්‍යයන අංශ රැස්වීමේදී එසේ කළ එකම ගුරුවරයාද මා නොවේ. පර්යේෂණ සැළැස්ම සඳහා මා මඟ පෙන්වීම කළ සිසුන් දෙදෙනාගේ නිබන්ධ අධීක්ෂණය සඳහාත් ගුරුවරුන් ඉදිරිපත් වු අතර සිසුන්ට ඒ බව ලිඛිතව දැනුම් දෙන ලදී. එම සිසුන් දෙදෙනා කාර්යාලයට පැමිණ එම ලිපි භාරගෙන ඇත. මෙම සිසුන් දෙදෙනාගෙන් අයෙකුට මේ අතරතුර ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබී ඇය විදේශගත වීම වෙනත් සිදුවීමකි. ඇයට අවශ්‍ය වීනම් ඇයට මෙරට රැඳී සිට නිබන්ධ රචනයෙහි යෙදීමට කිසිදු බාධාවක් අධ්‍යයන අංශයෙන් සිදු වී නැත. මේ බවට අධ්‍යයන අංශය සාක්ෂ්‍ය දරනු ඇත. ඇයට ලැබුණු නිබන්ධ අධීක්ෂකයා පිළිබඳ කිසියම් ගැටලුවක් ඇයට වී නම් ඒ පිළිබඳ අධ්‍යයන අංශයට කරුණු දැක්වීමටද ඇයට අවකාශ තිබුණි. මා දන්නා තරමින් ඇය එසේ කළේද නැත. ශිෂ්‍යයෙකුට අධීක්ෂකයෙකු පත් කළ පසු අවශ්‍ය වන්නේ නම් ඒ වෙනුවට වෙනත් අයෙකු පත් කිරීම නිරතුරුව සිදුවන්නක් බව ප්‍රසිද්ධ ලේඛන බවට පත්වන විශ්ව විද්‍යාල පාලක මංඩල වාර්තා කියවා බැලීමෙන් දැන ගත හැකිය. මෙම සිදුවීමට අදාළ අනෙක් ශිෂ්‍යයා දැනට තම නිබන්ධ සම්පාදන කටයුත්තෙහි නිරතව සිටින බව මගේ වැටහීමයි. ශිෂ්‍යයන් හා වෛර බැඳ ඔවුන්ගෙන් පළිගන්නා ගුරුවරු හෝ අධ්‍යයන අංශ හැසිරෙනු ඇත්තේ මෙසේ නොවේ. එහෙයින් මා යටතේ පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයනයේ යෙදී සිටි තම දේශපාලන කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් දෙදෙනෙකු අධීක්ෂණයෙන් මා බැහැර වීමෙන් ඔවුනට තම අධ්‍යයන කටයුතු වල යෙදීමේ අවස්ථාව අහිමි කළ බව ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ කීම සම්පූර්ණ අසත්‍යයකි.
මා පිළිබඳ ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකය‘ කළ දේශපාලන විවේචන හේතුවෙන් පළිගැනීමට මා ඉහත සඳහන් ශිෂ්‍යයන් දෙදෙනා මගේ අධීක්ෂණයෙන් ඉවත් කළේය යන චෝදනාවෙන් මොවුන් කියා සිටින්නේ මට අවශ්‍ය වී නම් එම සිසුන් දෙදෙනා නිබන්ධ අධීක්ෂණය සඳහා භාර ගත හැකිව තිබුණු බවයි. මා එසේ නොකළේ මන්ද යන්න ප්‍රසිද්ධියේ පැහැදිළි කිරීමට විශ්ව විද්‍යාලයේ ආයතනික පද්ධතියේ සේවය කරන ගුරුවරයෙකු වශයෙන් මට අවසරයක් නොමැත. ගුරුවරයා ශිෂ්‍යයන් පිළිබඳ ඇගයීම් ඇගයීම ඉදිරිපත් කළ යුත්තේ ශිෂ්‍යයාට පෞද්ගලිකවය. මා විශ්ව විද්‍යාලයේ ආචාර ධර්ම පද්ධතියෙන් බැඳී ඇතැයි යන්නේ අරුත එයයි. එම හේතු ගුරුවරයෙකු වශයෙන් මා අධ්‍යාපනය පිළිබඳත් ගුරු-ශිෂ්‍ය සබඳතා පිළිබඳත් දරන අදහස් හා බැඳී පවතියි. ගුරුවරුන් හා ශිෂ්‍යයන් අතර පවතින සම්බන්ධය වෘත්තීයභාවය සහ අන්‍යොන්‍ය විශ්වාසය සහ ගරුකිරීම මත පදනම් විය යුතුය යන්න පොදුවේ පිළිගැනෙයි. එහෙයින් ගුරුවරුන් හා ශිෂ්‍යයන් අතර මතභේද ඇතිවෙතොත් ඒවා ශිෂ්ඨ සම්පන්න ආකාරයට (civility) විශ්ව විද්‍යාල ආයතනික ව්‍යුහය තුළ විසඳා ගැනීමට හැකිවිය යුතුය. සිසුන් අධීක්ෂණය සඳහා මා ඉදිරිපත්නොවීම පළිගැනීමක් වන්නේ මා එසේ කිරීමෙන් සිසුන්ට මගේ දැනුමෙන් ප්‍රයෝජනයක් ලැබීමේ අවස්ථාව අහිමි වී අසාධාරණයක් විණැයි පිළිගන්නේ නම් පමණි. ප්‍රැක්සිස් සාමූහිකයවත් මට එසේ චෝදනා කරන ශිෂ්‍යාවවත් එසේ සිතන්නේ යැයි ඔවුන් මා ගැන කියන දෑ අනුව නම් නිගමනය කළ නොහැක. ඇය විදේශ ශිෂ්‍යත්වයට ඉල්ලුම් කළේ මගේ මඟ පෙන්වීම යටතේ නිබන්ධ රචනයට අවස්ථාව නොලැබී ගිය නිසා යැයි ඇය කියනු ඇත්දැයි මම නොදනිමි.
එසේනම් මොවුන් එකතු වී මට මෙලෙස අභූත චෝදනා නැඟීමට හේතුව කුමක් ද? දේශපාලන උනන්දුවක් ඇති අය විමසා බැලිය යුතු කරුණ මෙයයි. මා අයුතු ලෙස සදාචාර විරෝධියෙකු ලෙස හංවඩු ගසා දේශපාලන තලයෙන් පිටුවහල් කිරීමට උත්සාහ කිරීම සේවය කරන්නේ කුමකටද? දේශපාලන ක්‍රියාකාරිණියක් සහ විශ්ව විද්‍යාල කථිකාචාර්යවරියක් වන ප්‍රභා මනුරත්න මේ පිළිබඳ අදහස් දක්වමින් අපට කියා සිටියේ ‘ප්‍රැක්සිස් කණ්ඩායමේ’ මෙම දුර නොදක්නා දේශපාලනය අන් අය නිහඬ කිරීම අරමුණු කරගත් සයිබර් මැරකම් සහ (cyber bullying) සහ වෛරී කථනයෙන් (hate speech) යුක්තබවයි. එන්න එන්නම මෙම ආකාරයේ දාමරිකකම් විවෘත සෞඛ්‍ය සම්පන්න සංවාදයේ තැන ගැනීම කණගාටුවට කරුණකි. එවැනි මැදිහත්වීම් විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය දේශපාලනීකරණය වීමේ ගැටළුවෙන් අවධානය වෙන අතකට යොමු කිරීම එක පැහැර කරන්නට සමත් වෙයි. ඊනියා වාම කණ්ඩායම් විසින් කරනු ලබන දේශපාලනිකව අභිප්‍රේරණය ලද මෙම සයිබර් මැරකම් හමුවේ අප කළ යුත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සාකච්ඡා මාවත් සැම දෙනට විවෘතව තැබීමට කටයුතු කිරීම බව ඇගේ අදහස වීය.
මෙම සිදුවීමෙහි හරයෙහි ඇත්තේ ගුරු -ශිෂ්‍ය සබඳතා ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකයේ‘ දේශපාලන ක්‍රියාකාරීත්වයට යටත් විය යුතුය යන ඔවුන්ගේ අදහසයි. අධ්‍යාපන තලයේ කටයුතු දේශපාලන තලයට, මහජන තලයට යටත් කිරීම මෙහි අරමුණයි. මෙම මතය න්‍යායිකව ගත් කළ සමාජයේ අධ්‍යාපනය සහ දේශපාලනය වැනි වෙනස් පරිමණ්ඩලයන් ඒ එක එකට හිමි ගතිකයන්ට අනුව ක්‍රියාත්මක වන්නට නම් ඒවා එකිනෙකින් සාපේක්ෂව පැවැතිය යුතුය යන්න ප්‍රතික්ෂේප කරයි. ඒ අනුව මෙය ප්‍රකට කරන්නේ Alain Badiou තම Defeat of the Mind කෘතියේ තර්ක කරන පරිදි අධ්‍යාපනය පිළිබඳ පශ්චාත්-නූතනවාදී ආකල්පය කි. මෙම ආකල්පය පන්ති කාමරය ගුරුවරයාගේ දේශපාලන අදහස් ශිෂ්‍යයන්ට කියා දීමේ ස්ථානයක් බවට පත් කිරීමේ ලිබරල් පිළිවෙත ද සමඟ ගැලපෙයි.
ඉතින්, ‘ප්‍රැක්සිස් සාමුහිකයේ‘ මෙම සමාජ විරෝධී මැරකම් පිළිබඳ කතා කිරීමේ වගකීම පළමුකොටම ඇත්තේ ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමේ සමාජ විරෝධී දේශපාලනය විවේචනය කරමින් සමාජ වගකීමෙන් යුතු දේශපාලනයක් කරන්නෙමැයි පවසමින් ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමෙන් කැඩී ආ පිරිස් වලට ය. දෙවනුව, වත්මන් රජයේ එකාධිපති වැඩ පිළිවෙලට එරෙහිව අන්‍ය ජනවාර්ගික සහ ආගමික යනාදී පීඩනයට ලක්වන කොටස් වල මානව අයිතිවාසිකම් සහ සමාජ සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් නිරතුරව පෙනී සිටින සහ රජයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවිරෝධී පිළිවෙතට එරෙහිව හඬ නගන පුද්ගලයන් සහ සිවිල් සංවිධානද ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමේ සමාජ විරෝධී දේශපාලනය ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමෙන් කැඩී ආ පිරිස් අත යළි පණ ගැන්වෙන අයුරු කෙරෙහි අවධානය යොමු කරනු ඇතැයි සිතමි. සිවිල් සමාජයෙන් පුද්ගලයන් සහ කණ්ඩායම් පළවා හැරීමේ අරමුණින් ක්‍රියාත්මක කළ ‘එක්ස්‘ කණ්ඩායමේ දේශපාලනය මෙන් නොව මෙම නව ප්‍රවණතාව එන්නේ සිවිල් සමාජයේ සහ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල පැත්තෙන් වීම මානව අයිතිවාසිකම්, සමාජ සාධාරණත්වය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලියන කියන ක්‍රියාකරන අයගේ අවධානයට යොමු විය යුතුය. මා හට එල්ල කරන ප්‍රහාරයට සම්බන්ධ ‘ප්‍රැක්සිස් කණ්ඩායමේ‘ නායකයන් සහ ඉදිරිපෙළ සාමාජිකයන් ‘රැඩිකල්’ දේශපාලන සහ සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරකම්වල ඉදිරියෙන් සිටින්නන් වන අතර ඔවුන් ජනවාර්ගික අධ්‍යයන කේන්ද්‍ර, ආසියාවේ ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනයෙහි ලා තොරතුරු සහ විශ්ලේෂණ සපයන පර්යේෂණ ආයතන, සාමය හා ගැටුම් නිරාකරණය පිළිබඳ පාඨමාලා පවත්වන උප්සලා විශ්ව විද්‍යාලය සහ ‍ෆ්‍රිබෝර්ග් විශ්ව විද්‍යාලය, සහ ඕස්ට්‍රේලියානු ජාතික විශ්ව විද්‍යාලය වැනි සිවිල් සමාජ, ශාස්ත්‍රාලීය ආයතන සහ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වල රැකියා සහ අධ්‍යයන කටයුතු කොට හෝ කරමින් සිට ඇත. ඒ අතර ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය ශිෂ්‍යත්ව ලාභී පශ්චාත් උපාධි ශිෂ්‍යයෝ ද‍ වෙති.
මේ සිදුවෙමින් පවතින්නේ කුමක් ද? මා මෙය දකින්නේ සිවිල් සමාජ සහ රාජ්‍ය නොවන ආයතන සහ මානව අයිතිවාසිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් රැකීමට යැයි අධ්‍යාපනය දෙන ශාස්ත්‍රාලීය ව්‍යුහ සහ ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය ශිෂ්‍යත්ව අරමුදල් ලාභීන් තුළින්ම විසම්මුතිය මර්ධනය කිරීමේ හරයෙන් ෆැසිස්ට්වාදී වන ලක්ෂණ මතුව ඒමයි. අප මෙය වටහා ගන්නේ කෙසේද? මා යෝජනා කරන්නට කැමැත්තේ මෙය පවත්නා දේශපාලන තත්වයන් තුළ ඉහත සඳහන් කළ ආයතන ව්‍යුහයන්හි ලිබරල් සීමාවන් හෙළිදරව් වීමෙහි ප්‍රථිඵලයක් ලෙස මෙම ආයතන තුළට එන්න එන්නම වාම රැඩිකල් කොටස් ඇතුළු කර ගැනීමෙහි ප්‍රථිඵලයක් බවයි. වෙනත් අයුරකින් කියතොත් මෙම ලිබරල් ආයතන ව්‍යුහයන්ට අලුතින් බඳවා ගැනීමට වැඩි වැඩියෙන් ඇත්තේ අලංකාරිකයෙන් අති වාම සහ හරයෙන් ෆැසිස්ට්වාදී මත දරන ඊනියා රැඩිකල්වාදීන් ය.
අවසන් වශයෙන් කිය යුත්තේ, තරුණයන් දේශපාලනයට ඇදී එන්නේ තමන්ගේ අනන්‍යතාව සම්පාදනය කර ගැනීමටය. තම අනන්‍යතාව සකසා ගැනීමේ මඟ අනෙනෙකු සතුරා කොටගෙන ඔහු විනාශ කිරීම යැයි යන අදහස තරුණයන්ට කා වැද්දීම ලෝකයට යහපතක් නොකරයි. එය ලෝකයට වින කටියි. අපගේ තරුණ තරුණියන්ට හැමදාමත් ජනාන්දෝලකයන් ගේ (demagogues) අනුගාමිකයන් බවට පත්වන්නට සිදුවී තිබීම බලවත් අභාග්‍යයක් නොවේද?
kathika@gmail.com

Colombo Uni in turmoil
By Ranga Jayasuriya
President Mahinda Rajapaksa on Thursday evening appointed Dr. Kumar Hirimburegama, a Grade II
Senior Lecturer and the spouse of current Chairperson of the University Grants Commission (UGC), Prof.
Kshanika Hirimburegama, as the Vice Chancellor of the University of Colombo.
From now onwards, the country’s premier university, Colombo will have a Grade II Senior Lecturer, the
lowest post in the State university system, as its Chief Executive Officer. Dr. Hirimburegama was also the junior most candidate
among the three names submitted by the University Council of the Colombo University to the UGC, for the VC post.
However, his marital relationship to the UGC chairperson appeared to have been an effective substitute for Dr. Hirimburegama’s
relative dearth in academic and professional credentials and in the race for the VC post, those attributes and his and his wife’s
loyalty to the current regime seems to have come in handy. Senior Professor Lakshman Dissanayake, the most senior among
the three nominees was overlooked by President Rajapaksa in favour of Dr. Hirimburegama.
The appointment itself was announced surreptitiously in the evening of Thursday, ahead of a long Vesak holiday.
The news of the appointment was received by the university dons with disdain. Now the academia is up in arms and an
extraordinary meeting of the University Teachers’ Union of the Colombo University has been summoned tomorrow to discuss
future course of action.
“Our position is clear. We are against this appointment because it is made with scant regard for meritocracy or seniority,”
President of Federation of University Teachers’ Associations (FUTA), Dr. Nirmal Ranjith Dewasiri said.
A disgrace
“This is a political appointment and a disgrace,” he charged.
“The entire process (of the appointment of the Colombo VC) has been subjected to manipulation. Dr. Hirimburegama’s
appointment is clear proof that political loyalty has been the main and only requisite for the appointment,” Dr. Dewasiri alleged.
He also said the University Teachers’ Union of the Colombo University, an affiliate of FUTA, would announce its future course of
action. “We will shun him and we will give him time to resign,” he said.
“I don’t know how he acts as the Vice Chancellor when his appointment itself is illegitimate and he is disqualified to the post, in
the eyes of the majority of the university community,” Dr. Dewasiri claimed.
However, Dr. Hirimburegama appears to have one distinction – irrespective of the relative dearth in academic or professional
credentials, he has the support of the powers that be.
Minister of Higher Education, S.B. Dissanayake, said, “The President wanted someone who would stand with the government for
its policy. That may be why he was appointed.”
Dissanayake, who is known to have a severed relationship with FUTA, was dismissive towards concerns raised by the Federation
and the Colombo University dons.
“They can say and do whatever they want. We don’t care. Remember they held a major strike recently,” he added.
Dr. Hirimburegama’s appointment is the lowest point in the politicization of local university appointments in recent times.

විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් කම්කරුවන් වීම පිළිබඳ ආඩම්බරයෙන් ලියමි

Divaina, 02/06/2013

සී. ඒ. චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා මැයි 26 වෙනි ඉරිදා දිවයින පුවත්පතට සපයා තිබූ ලිපිය විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකාරකම් සම්බන්ධ විවේචනයකට වඩා ඒ සම්බන්ධ අගය කිරීමක්‌ ලෙස සැලකීමට මම කැමැත්තෙමි. කෙසේ වෙතත් 'අගය කිරීම' නම් ඔහුගේ අභිප්‍රාය නොවූ බව පැහැදිලිය. ඔහුගේ ප්‍රධාන අභිප්‍රාය ලෙස පෙනෙන්නේ ඔහුම ප්‍රකාශ කරන ආකාරයට ''මේ සුපිරි පැලැන්තියේ උදවිය සාමාන්‍ය කම්කරුවන් මෙන් මහ පාරේ හැසිරෙන ප්‍රවණතාවය'' එළිදරව් කිරීමයි. කනගාටුවකට මෙන් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාට මතක්‌ කිරීමට සිද්ධවන්නේ එහි අමුතුවෙන් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා ලවා එළිදරව් කරවීමට කිසිවක්‌ ඇත්තේ නොමැති බවයි. මක්‌නිසාද යත් එය අපගේ අරමුණම වන හෙයිනි. ඒ මහතා ඉතාම නිවැරදිව ප්‍රකාශ කරන පරිදි ''පසුගිය 21 වනදා පවත්වන ලද වැඩ වර්ජනයේ තීරුබදු රහිත වාහන බලපත්‍ර ලාභී වෘත්තිකයන් පිරිසක්‌ මහ මග උද්ඝෝෂණය කළේ නම් ඒ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු පමණි''.

පසුගිය වසර තුනක පමණ කාලයක්‌ තිස්‌සේ අප නියෑළී සිටි අරගලය තුළ අත්පත් කර ගැනීමට උත්සාහ කළ ජයග්‍රහණ සම්බන්ධව මීට වඩා ඉහළ අගය කිරීමක්‌ තවත් කාගෙන් නම් ලබාගන්න ද?

චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ ලිපියේ මාතෘකාව 'විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් කම්කරුවන් වීම' යන්නයි. ඇත්ත වශයෙන්ම විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු ද කම්කරුවන් කොටසක්‌ වේ. කම්කරුවන් යනු තම ශ්‍රම ශක්‌තිය අලෙවි කොට ඊට වේතනයක්‌ ලබා ගන්නා අයයි. මේ නිර්වචනයට අනුව විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු ද කම්කරුවන් කොටසක්‌ වෙති. ඒ නිසා චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ ලිපියේ මාතෘකාව ගැන කිසිවකු කලබල විය යුතු නැත.

ඉංග්‍රීසියෙන් ලිවීමට ඇති හැකියාව හැරුණු කොට චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා බැරෑරුම් මාධ්‍යවේදියෙක්‌ ලෙස මම නොසලකමි. සාක්‌ෂි ඒ මහතාම සපයයි. මෙන්න ඒ මහතාගේ විදග්ධ වචන  ''අප විශ්වවිද්‍යාලයේ සිටි සමයේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ට දැන් ලබන ආකාරයේ ඉහල වැටුප් තිබුණේ නැත. තීරුබදු රහිතව වාහන ගෙන්වා ගැනීමට බලපත්‍ර හෝ ණය පහසුකම් තිබුණේ නැත. ඒ කාලයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්යවරු පවා බස්‌වල යනු අපි අනන්තවත් දැක ඇත. නමුත් එදා ඔවුන් කම්කරුවන් මෙන් මහමග සටන්පාඨ කීවේ නැත. ඒ කාලයේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු තම වෘත්තියේ ගරුත්වය රැකගෙන සිටිය හ.''

අඩුම තරමින් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා මෙවැනි සම්පප්‍රලාප ලිවීමට පෙර තමන් රැකියාව කරන දිවයින හා දි අයිලන්ඩ් පුවත්පත්වල විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්‍රශ්නය ගැන ලියෑවුණු කතුවැකි හෝ කියවා බැලීම උචිතය.

චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා තරුණ කාලයේ මමත් තරුණයෙකි. ඒ මහතාත් මමත් එකම විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉගෙන ගත්තා පමණක්‌ නොව එකම ශිෂ්‍ය සංගමයේ සාමාජිකයන් වීමු. ඒ මහතා ඒ කාලයේ විශ්වවිද්‍යාලවල සිටි පතාක යෝධයන් ලෙස හඳුන්වන අය මම ද දනිමි. නමුත් මේ පතාක යෝධයන් 'කම්කරුවන් මෙන් මහ මග සටන් පාඨ'' නො කීම ඒ අය පිළිබඳ අගය කිරීමක්‌ ලෙස දැක්‌වීම සම්බන්ධයෙන් නම් ඒ බොහොමයක්‌ දෙනා චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා සමඟ දැඩි ලෙස කෝප වන බව නම් නො අනුමානය. මක්‌නිසාද යත්á මේ බොහොමයක්‌ දෙනා රැඩිකල් දේශපාලනය සමඟ සම්බන්ධව සිටි හෝ එය අගය කළ අය නිසා ය. විශේෂයෙන්ම කම්කරු ව්‍යාපාර සම්බන්ධව දැඩි අනුරාගයකින් කටයුතු කළ මහාචාර්ය කුමාරි ජයවර්ධන වැන්නියක්‌ චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ ප්‍රභූවාදී ප්‍රවාදය තහවුරු කිරීම සඳහා යොදාගනු ලැබ තිබීම අතිශය ෙ€දවාචකයකි. එපමණක්‌ නොව මහාචාර්ය ඔස්‌මන්ඩ් ජයරත්න, ඩොරික්‌ ද සූසා වැනි තම ඊනියා 'වෘත්තීය ගරුත්වය' සතපහකට ගණන් නොගෙන කම්කරුවන් සමඟ හරි හරියට ''මහ පාරේ හැසිරුණු'' පතාක යෝධයන් චන්ද්‍රප්‍රේමට අමතක වී ඇති හැඩයි.

චන්ද්‍රප්‍රේම මෙසේ කියයි( "අද විශ්වවිද්‍යාලයක ආචාර්යවරුන් හා සුළු සේවකයන් අතර වෙනසක්‌ නැත. අප තරුණ කාලයේ මහ පාරේ පුවරු ඔසවාගෙන සටන් පාඨ කෑගසන විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් දුටුවේ නම් අප විශ්වවිද්‍යාලයට එන්නේද නැත" චන්ද්‍රප්‍රේම 'අප' යයි කියන්නේ කාටදැයි මම නොදනිමි. මා නම් දන්නා විදිහට එකල අපගේ පරමාදර්ශ වූයේ ඔස්‌මන්ඩ් ජයරත්න, කුමාරි ජයවර්ධන, නිව්ටන් ගුණසිංහ වැනි ගුරුවරුය. මේ අයට නම් "මහ පාරේ පුවරු ඔසවාගෙන සටන් පාඨ" කීම පිළිබඳව කිසිදු ගැටලුවක්‌ තිබුණේ නැත.

කෙසේ වෙතත් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා අප සමඟ ඇති දැඩි කේන්තිය නිසාදොa අල්ලේ පැළවෙන බොරු විශාල ප්‍රමාණයක්‌ ද කියා ඇත. සාමාන්‍යයෙන් අපගේ මහජන උද්ඝෝෂණවල "එන්න කියාපිය" "දෙන්න කියාපිය" වැනි වදන් භාවිත කරන්නේ නැත. එපමණක්‌ නොව අපගේ උද්ඝෝෂණවලදි සාමාන්‍යයෙන් හඬනඟා සටන් පාඨ කීමක්‌ සිදුවන්නේද නැත. අප කරන්නේ නිහඬව විරෝධතා පුවරු ප්‍රදර්ශනය කිරීම පමණි. ඒ සම්බන්ධව වැඩි දුර තොරතුරු චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාට දිවයින පුවත්පතේම අපගේ මහජන උද්ඝෝෂණ ආවරණය කිරීමට පැමිණෙන මාධ්‍යවේදීන්ගෙන් අසා දැනගත හැක.

අපගේ ඉල්ලීම් ලැයිස්‌තුවේ 3.5.2.3 වගන්තියෙන් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ළමුන් දෙදෙනකුට පෞද්ගලික පාසලකට ගාස්‌තු ගෙවීමට වෙනම දීමනාවක්‌ ඉල්ලා සිටියේ ය" යන්නද එවැනි ගල් පැලෙන බොරුවකි. මේ බොරුවව අපගේ වැඩවර්ජනය කාලයේ අපට විරුද්ධව දසදහස්‌ වරක්‌ යොදා ගනු ලැබූ එමෙන්ම අපද එවැනිම වාර ගණනක්‌ පිළිතුරු දෙනු ලැබූ කරුණකි. වෙනෙකක්‌ තබා මේ සම්බන්ධ තත්ත්වය මා චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාට ද මගෙන් විමසන ලදුව පැහැදිලි කොට දී ඇත. ඒ මහතාට එම පැහැදිලි කිරීමට සවන් දීමට අවශ්‍ය නැත. අවුරුදු තිහකට ආසන්න කාලයක්‌ තිස්‌සේ චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ චින්තනය සම්බන්ධව කිට්‌ටු නිරීක්‌ෂකයෙක්‌ වන මට ඒ මහතා අනුගමනය කරන මෙම ගොබෙල්ස්‌ ක්‍රමය හොඳින් තේරුම් ගත හැක. ඒ සම්බන්ධව මට ඒ මහතාට කීමට ඇත්තේ මෙවැන්නකි. තම උපක්‍රමය පිළිබඳව සතුරා සියයට සියයක අවබෝධයක්‌ ඇතිව සිටින විට උපක්‍රමය ඵලදායක නොවන බවයි.

අපිට මීට තරමක්‌ වෙනස්‌ ලෙස ද චන්ද්‍රප්‍රේමගේ මේ පට්‌ටපල් බොරු දෙක දෙස බැලිය හැකිය. මේ කියන දේ සත්‍ය යෑයි අපි මොහොතකට විශ්වාස කරමු. එවිට අපිට මෙසේ විමසිය හැකිය. "ඔව් ඉතින් මොකද කියන්නෙ?" මහජන උද්ඝෝෂණවලදී "එන්න කියාපිය" "දෙන්න කියාපිය" වැනි වදන් භාවිත කිරීමේ ඇති වරද කුමක්‌ද? චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා කතා කරන්නේ දේශපාලනයේ සදාචාරය ගැන නම් ඒ මහතා ගැන හොඳින් දන්නා මා වැන්නෙක්‌ සමඟ දේශපාලන සදාචාරය ගැන පැටලීමට පෙර ඒ මහතා දෙවරක්‌ සිතා බැලිය යුතුය.

කෙසේ වෙතත් පසුගිය කාලයේ අපගේ අරගලයේ මූලික අංගයක්‌ වූයේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අරගලය පොදුවේ සමස්‌ත කම්කරු පංතියේ අරගල සමඟ බද්ධ කිරීමයි. අපගේ අරගලයේ ශක්‌තිය වූයේ ද එයමයි. පසුගිය 21 වනදා පැවැති සංකේත වර්ජනය සම්බන්ධව චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා නොදන්නවා සේ පෙනෙන කරුණක්‌ පැහැදිලි කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. එම සංකේත වර්ජනයට සහභාගි වීමට තීන්දු කරනු ලැබූ සෑම පීඨයකම හා විශ්වවිද්‍යාලයකම එය සියයට සියයක්‌ම සාර්ථක විය. මා අයත් කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලය සහ තවත් ස්‌ථාන කීපයක්‌ විවිධ හේතු මත (අවශ්‍ය නම් පසුව හේතු මොනවාදැයි දැක්‌වීමටද පුළුවන) වර්ජනයට සහභාගි විමට තීන්දු ගනු නොලැබූ බැවින් එම ස්‌ථානවල වර්ජනය ක්‍රියාත්මක නොවීය.

අපගේ ප්‍රකාශිත අරමුණ වන්නේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු සමාජයේ වරප්‍රසාද භුක්‌තිවිඳිමින් ප්‍රභූ පංතියේ කොටසක්‌ ලෙස ජීවත් වන කොටසක්‌ බවට පත් කිරීම නොව තම අයිsතිවාසිකම් සම්බන්ධව සංවේදීවන සහ සටන් කරන අතරම සෙසු පීඩිත සමාජ කොටස්‌වල අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධයෙන්ද සංවේදී වන සහ ඒ කොටස්‌වල අරගලවලට සක්‍රීය ලෙස දායක වෘත්තික කණ්‌ඩායමක්‌ බවට පත්කිරීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම අපට ඇති ගැටලුව වන්නේ පැහැදිලි ප්‍රායෝගික ගැටලු නිසා එය අපට අවශ්‍ය තරම් ප්‍රමාණවත් ලෙස සිදුකිරීමට නොහැකි වී තිබීමයි. කෙසේ වෙතත් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ විවේචනයෙන් පෙනී යන්නේ අපගේ වෑයම තරමක්‌ දුරට හෝ සාර්ථක වී තිබෙන බවයි.

කෙසේ වෙතත් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ චෝදනාව වන්නේ අපගේ ඊනියා ප්‍රභූවාදී ඉල්ලීම් සහ මෙම "කම්කරුවාදී" නැඹුරුව එකිනෙකට පරස්‌පර බවයි. චන්ද්‍රප්‍රේම අපගේ ඉල්ලීම් ලැයිස්‌තුවේ තිබුණායෑයි කියූ ඉල්ලීම් සත්‍ය යෑයි මොහොතකට සිතමු. ඒවා චන්ද්‍රප්‍රේම සඳහන් කරන ආකාරයේ සුපිරි ඉල්ලීම්ද? ඒවා සුපිරි ඉල්ලීම් වෙනවා නම් එසේ වෙන්නේ යම්කිසි වෘත්තිකයන් පිරිසක්‌ මෙම ඉල්ලීම් "අපිට පමණක්‌ දෙනු, වෙන කිසිවකුට නොදෙනු" යෑයි කියන්නේ නම්ය. මගේ අදහස වන්නේ මේ රටේ ඕනෑම පුරවැසියකුට තමන්ට තම දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට වැයවන මුදල් රාජ්‍යයෙන් ඉල්ලා සිටීමට අයිතියක්‌ තිබෙන බවයි. ඒ මක්‌ නිසා ද යත් දෙමාපියන්ට තම දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය සඳහා අතින් වියදම් දැරීමට සිද්ධ වී තිබෙන්නේ රාජ්‍යය අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ තම වගකීමෙන් ක්‍රමයෙන් ඉවත්වෙමින් සිටින නිසාය. චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ නරුම 'කොළපාට සමාජය' තුළ නම් මෙවැනි පහසුකම් ප්‍රභූන්ට පමණක්‌ වෙන් වූ වරප්‍රසාද වීම තේරුම් ගත හැකිය. නමුත් අප ගොඩනැංවීමට උත්සාහ කරමින් සිටින සමාජ-දේශපාලන කතිකාව තුළ අධ්‍යාපනය ලැබීම, යහපත් නිවසක ජීවත්වීම, අන්තර්ජාල පහසුකම් ලබා ගැනීම වැනිදේ අප සලකන්නේ සෑම පුරවැසියකුටම ලැබිය යුතු හිමිකම් ලෙසයි. ඒ නිසා මෙවැනි පහසුකම් සඳහා වෛද්‍යවරු, විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු, මැති ඇමතිවරු වැනි පිරිස්‌ පමණක්‌ නොව කසළ ශෝaධක වෘත්තියේ නියෑළෙන්නන් පවා සටන් කළ යුතුය.

කථිකාචාර්යවරු බිඳවැටීම සම්බන්ධයෙන් චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගේ තුට්‌ටු දෙකේ කතාවලට වඩා බැරෑරුම් සාකච්ඡාවක්‌ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු අතරම ගොඩනැගෙමින් තිබෙන බව ඒ මහතාට මතක්‌ කර දිය යුතුය. එ පමණක්‌ නොව ඒ මහතාට මතක්‌ කරදිය යුතු තවත් දෙයක්‌ තිබේ. එනම් මේ මොහොතේ චන්ද්‍රප්‍රේම මහතා දේශපාලනමය වශයෙන් සහයෝගය දෙමින් සිටින්නේ පරිහානියට පත් විශ්වවිද්‍යාල එයින් ගොඩගැනීමේ ව්‍යාපෘතියට නොව ඒ ක්‍රියාවලිය පරිසමාප්තියට පත්කොට විශ්වවිද්‍යාලවල මළ බෙරය වැයීමේ ව්‍යාපෘතියට බවයි. මෙහිදී ඒ මහතාට අවශ්‍ය නම් සුළු පරීක්‌ෂණයක්‌ සිදුකර බලන ලෙස යෝජනා කිරීමට කැමැත්තෙමි. එනම් විශ්වවිද්‍යාලවල පරිහානියේ වර්තමාන හොඳම ප්‍රතිඵල ලෙස සැලකිය හැකි කථිකාචාර්යවරුන් ගැවසෙන්නේ කොහේ ද යන්නයි. චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාත් ගැවසෙන ආණ්‌ඩුවේ විවිධ ආයතනවල සහ ඇමතිවරුන්ගේ අගුපිල්වලින් එවැනි කථිකාචාර්යවරු විශාල වශයෙන් සොයාගැනීමට ඒ මහතාට හැකිවනු ඇත. එසේම පතාක යෝධයන් ලෙස චන්ද්‍රප්‍රේම මහතාගෙන් බුහුමන් ලබන පිරිසෙන් දැනට ජීවත්වන අය පසුගිය විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ අරගලය සම්බන්ධයෙන් දක්‌වනු ලැබූ ආකල්පයත් අවශ්‍ය නම් සොයා බැලීමට ඒ මහතාට පුළුවන. එවිට ඒ මහතාට විශ්වවිද්‍යාල අර්බුදය තුළ තමන්මවත් නිවැරදිව ස්‌ථානගත කර ගැනීමට හැකියාව ලැබෙනවා ඇත.

නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි

Monday, June 10, 2013

Why Did The 21 May Electricity Strike Fail?


By Kumar David -
Prof Kumar David
The strike was not defeated, it failed. Those who remember the July 1980 strike will appreciate the difference; the government attacked the strikers and demonstrators, sacked over 80,000 and arrested the leaders. JR and his fascistic thugs broke the strike. That is not what happened this time though the government used threats, enforced rigid attendance records and messed around with salary payment dates. Nevertheless this is not the main reason why the strike fizzled out; the reasons were more fundamental to the issue itself.
It can also be argued that the JVP as well as the other political parties over-politicised the issue. That is, electricity cost is not specifically a working class or trade union demand, but a mass issue, hence the basis of the organisation should have been as a people’s action and not a trade union action. Readers who know about the Great Hartal of August 1953 will recall that the LSSP, which led the event, organised a mass protest and civil disobedience movement in the towns, the villages and in the unions too. Like the electricity price issue, the immediate trigger was mass economic protest against the rice subsidy cut. The leaders strategized correctly, and the people responded massively. Nevertheless, the main reason for the failure of the 21 May strike was not strategic or tactical mistakes by the leading political actors, though these were contributory. The fundamental reasons were to do with the issue itself.
To say that the strike was unsuccessful is not to say it was a flop. It was not a flop because there was a good turn out in the private sector and a radicalised mass of young workers participated with enthusiasm. Even in the public sector there were pockets in which participation was good – government press, the railways (though not enough to perceptibly affect train services) and teachers in some districts. Buses seemed to run normally, this reduced the visible impact of the strike.
Three main reasons
There are three fundamental reasons which are more important than the tactical manoeuvring of the government and the strike leaders that explain the reduced impact of the strike.
a)      The concession granted to low-income households consuming up to 60 units a month.
b)      The broad realisation that some increase in electricity prices was unavoidable.
c)      Bills on the new tariff scheme have not yet reached households; the shock is still to hit.
Households consuming up to 60 units a month will not face any price increase at all. This is a major victory for the protest movement. The President backed down when he saw the rising tide of the anger and made a panicky May Day announcement retracting part of the tariff hike proposal. Power Minister Pavithra Wanniararchci told a press conference that 48% of electricity consuming households belong to this 60 or less category; if this is true, nearly half the electricity users in the country who belong to the low income bracket will face no price increase. They have no reason to join a strike; this divided the lowest rung of the working class.
The second reason is that everybody knows some electricity price increase is unavoidable. The average cost of supply of a unit (kWh) of electricity up to the consumer’s plug-point is estimated at Rs 20 to Rs 21 for 2013. Adding together unit-charges, fixed-charge and “fuel adjustment”, the averaged charge per unit, for a consumer using 30, 60 and 90 units a month is Rs 4.75, Rs 6.20 and Rs 12.73, respectively. Even a consumer using 100 units a month pays at an average rate of Rs 20.30 per unit after including all charges. Only when a consumer reaches 105 units a month does the average price reach the cost of supply. (Middle and upper income households pay an exorbitant price compared to supply cost. At 200, 250 and 300 units per month, households pay an average price of Rs 33.08, Rs 38.22 and Rs 41.65 per unit, respectively).
It has long been known that electricity is sold below cost to low and middle income households and a price increase was going to come at some point. I believe some government and private sector workers accepted this as inevitable. It is the middle and upper-middle class household that is in for a shock when the bills start arriving!
So this brings me to the third factor. Bills had not arrived by May 21 for the great majority of users. When they do come there are shocks to expect. A household using 61 units will be hit by 80% price increase – a 60 unit user will pay Rs 372 and have no increase, but a 61 unit user will get a bill for Rs 763! New bills on the way and percentage increase compared to the previous bills are as follows; 91 units a month Rs 1696 (72% increase); 121 units, Rs 2814 (50% increase); 181 units, Rs 5498 (41% increase). Consumers in the 300 to 500 units a month range face increases of 20% to 25%, but the bills and absolute amounts payable are huge.
Business, hotels, industry and government offices pay less than domestic consumers using over 105 units. That is, these households are cross-subsidising business and commercial premises, hotels and tourists, government offices and industry, in addition to subsidising low-end domestic consumers! If the public is agreeable to this as a matter of principle, I have nothing to add, but how can the public agree or disagree when none of this has been brought into the open?
Corruption and inefficiency
The reason why generation cost is higher than it should be is not because past corruption has added a huge burden to the capital cost of plant. The bribes that were taken and given in the 1990s and early 2000s, though large, are not large compared to the capital cost of power projects. The real problem is that instead of building coal power-plants 10 to 20 years, due to corrupt influences and also because of pressure by environmentalists, coal was delayed over and over again while oil-fired plant was built. Coal power can be brought to the plug point for less than Rs 15 per unit, but electricity from oil-fired plant costs between Rs 30 and Rs 40 by the time in arrives at the plug point.
Hence though Lanka has 30 to 35% hydro and now about 16 to 18% coal, when the unavoidable oil-fired power is added, the average cost (fuel, capital repayment, interest, maintenance, management) is Rs 20 to Rs 21 per kWh. This is not an unreasonable if you recall that the best managed systems in the world like Hong Kong,Singapore,New Zealand and theUK apply an electricity tariff in the range of Rs 25 per kWh. (These systems have little or no hydro so their generation costs are higher). Therefore the argument that theCEB is highly inefficient is not true. The main problem is the high use of oil power. We are stuck with much oil-fired capacity due to wrong and/or corrupt project decisions in the past.
Governing without policy
This government has no industrial policy; it lives by day to day decision making. The confusion in electricity pricing is the tip of the iceberg. The government has undertaken a great deal of infrastructure development, some of it very creditable, some useless white elephants, but on industrial policy it is directionless.
Lanka’s electricity price increase will render exports less competitive, discourage investment and further slow down growth that has been stalling since August 2012. There is no long-term thinking, planning or strategy. The mish-mash in the electricity sector, the President jumping this way and that, the inability to reform the CEB for enhanced productivity and a similar state of affairs in the petroleum sector, all have the same root; absence of, policy, managerial discipline, and political will or understanding. You can’t teach old dogs new tricks; this government will not learn or reform.