wsws.org, 23 May 2011, By Panini Wijesiriwardena
Despite mounting threats by the government, Sri Lankan university teachers have embarked on industrial action to demand a substantial pay increase. Lecturers and professors resigned en masse from administrative positions on May 9, crippling many university functions, and have resolved to boycott the GCE Advanced Level examination scheduled for August.
Sri Lankan academics are among the poorest paid in Asia, with monthly salaries as low as 20,700 rupees ($US190) for a junior lecturer and 57,000 rupees for a professor. They have not received a rise since 1996, and in 2006 the government of President Mahinda Rajapakse cut their academic allowances from 30 percent to 25 percent of their monthly salary.
The Federation of University Teachers Association (FUTA) has called for a “dignified salary increment” in monthly salaries of up to 200 percent. It is also urging the creation of a special professional category for university teachers and the trebling of the budgetary allocation for education from 2 percent to 6 percent of gross domestic product.
In a bid to crush the campaign, the government has instructed universities to withhold May’s salaries from all those taking part—an estimated 90 percent of the country’s 4,000 university teachers. Ministry of Higher Education Secretary Sunil Jayantha Navaratne also declared that “those who resigned from all voluntary posts would not be offered any position in the university system in future”.
Academics have resigned as heads of department, faculty coordinators, hostel wardens and student counsellors. They have not withdrawn from conducting lectures, but their protest action means that the universities cannot function properly.
Most students are sympathetic to the teachers’ struggle. Over the past year the government has also increased its repression of students, seeking to suppress opposition to the privatisation of university education and deteriorating conditions on campuses.
Since 2008, the government has repeatedly rejected the academics’ pay claims, despite two one-day strikes, last August and in March. FUTA chairman Nirmal Ranjith Dewasiri told the media that union officials met Higher Education Minister S.B. Dissanayake on April 17, seeking an “effective response” to their demands, but to no avail.
Dissanayake falsely claimed that the government had increased salaries by 36 percent in the 2011 budget. The budget rise was just 5 percent of basic salary, with other increases in research and study allowances.
The union has unsuccessfully appealed for talks with President Rajapakse. Instead, at a weekly meeting with newspaper editors on May 10, Rajapakse attacked the academics’ protest as “politically motivated”, without elaborating.
Rajapakse revealed the government’s actual concerns when he stated that if the increase were awarded to university lecturers, other sections of the public sector would demand a similar pay hike. The government is acutely aware of deepening resentment among workers, both public and private, whose wages have been effectively frozen since 2006 despite soaring food and living costs.
Committed to International Monetary Fund austerity measures, including deep budget cuts, the government is not about to concede wage rises. As in other countries, the government is intent on restructuring economic and social conditions to impose the full burden of the global economic crisis on the working class.
Dissanayake claimed that “some groups may attempt to use the strike by university academic staff to destabilise the government and gain support for the UN report on Sri Lanka”.
The reference to the UN report, which documents the war crimes of the government and the military committed in the final months of the country’s protracted civil war, is intended to intimidate the academics. The government claims that the report is part of an “international conspiracy” to undermine its grip on power and slander the military.
Despite the government’s aggressive stance, the FUTA leaders are looking for a compromise. Speaking to the Daily Mirror, Dewasiri reiterated the union’s willingness to “engage in a negotiated settlement”.
From the outset, the FUTA has appealed to the government on the basis that, far from being political, its campaign is essentially in line with the government’s own economic program. The union has declared that granting its demands would represent a victory for government’s efforts to “transform Sri Lanka into the next Asian miracle in the next five years or so, making it a knowledge hub in the region”.
The government’s slogan of making Sri Lanka an Asian miracle has nothing to do with improving the conditions of working people. It is a strategy based on turning the island into a cheap labour platform and commercial centre for big business and foreign investors. The “knowledge hub” concept is aimed at attracting private foreign universities, as well as overseas fee-paying students.
The government is deliberately running down public universities as part of its efforts to privatise university education, a policy that the FUTA has not publicly opposed.
Several teachers spoke to the World Socialist Web Site about the problems they face, and the general decline in university education. One lecturer explained: “To get a 25 percent research and development allowance you have to submit a research paper. This must be approved by a board and you must carry out the research without obstructing your duties. Actually, you can’t do this without taking leave.”
Another lecturer said that during the 1950s and 1960s, there was a pro-intellectual and cultural environment in university education, and academies had conducted very valuable research with the participation of students. “Now we can’t do the research since our salary is not enough even for day-to-day expenses. Students are now trained just for exams. As a result, they gradually drift from their own studies and become dependent on the notes of lecturers.”
Together with the students, academics are facing poor conditions, including crowded lecture halls, and a lack of staff, laboratories, adequate libraries and other facilities. The lecturer explained: “In many universities, there are no quarters for lecturers. We have to pay big house rents to live decently.”
The government’s threatening response to the academics demonstrates that they will not be spared from Rajapakse’s assault on the living conditions and democratic rights of students and working people. Against the FUTA’s determination to strike a deal with the government, university teachers must organise independently on the basis of an opposed political perspective.
Billions of rupees must be allocated to develop the education system. But this cannot be achieved within the profit system. University teachers must forge a unified movement with students and the rest of the working class, guided by the fight for a workers’ and farmers’ government to implement socialist policies as part of the struggle for international socialism.
Saturday, May 28, 2011
විද්වත් හමුව
Divaina, 29/05/2011,
විශ්වවිද්යාලය යනු කුමක්ද? එයින් රටට ලැබෙන ප්රයෝජනය කුමක්ද? අපේ විශ්වවිද්යාලය ජනතා මුදල් කාබාසිනියා කරන තැනක්ද? මේ පිළිබඳ වර්තමාන සමාජය තුළ පුළුල් කතිකාවක් ඇතිවිය යුතු බව විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය සංගමයේ සභාපති ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි පවසයි. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් වැටුප් වැඩිකරන ලෙස ඉල්ලන්නේ ඇයි? ආණ්ඩුව ඔවුන්ගේ වැටුප් වැඩි නොකරන්නේ ඇයි? දිවයින ඉරිදා සංග්රහය ඒ පිළිබඳ ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි සමග පැවැත්වූ සාකච්ඡාවකි මේ.
කීපදෙනෙක් හැර මුළු රටම අපේ ප්රශ්නය පිළිගන්නවා
විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය සංගමයේ සභාපති
ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්නයේ අලුත් තත්ත්වය කුමක්ද?
ජනාධිපතිතුමා සමග පසුගිය බදාදා සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූවා. අපේ ඉල්ලීම් ලබාදීම සඳහා ආණ්ඩුවට වැඩපිළිවෙළක් තිබෙන බවක් අපට එහිදී පෙනුණේ නැහැ. අප සමග සාකච්ඡාවට පැමිණ සිටි මේ ආණ්ඩුවේ ප්රතිපත්ති තීරණ ක්රියාත්මක කරන නිලධාරි පිරිස මේ රටේ විශ්වවිද්යාලවල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්නය බරපතල එකක් ලෙස සලකන බවක් අපට හැඟුණේ නැහැ.
එස්. බී. දිසානායක ඇමැතිවරයා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවිය යුතු යෑයි පසුගිය වසරේදී පාර්ලිමේන්තුවේදීත් ප්රකාශ කරමින් දැරූ මතය දැන් වෙනස් කරමින් එයට වෙනත් විදිහේ අර්ථකථන දෙන්නට උත්සාහ කරන බවක් පෙනෙනවා. විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිවරයාගේත් මතයත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් නෑ කියලයි.
එස්. බී. ඇමැතිතුමා ගිය වසරේදී පාර්ලිමේන්තුවේදී පොරොන්දු වුණත් ඔබ කියන්නේ දැන් ආණ්ඩුව මේ ප්රශ්නෙ මග අරිනව කියලද?
මේ ප්රශ්නය මත අපි අරගලයක් පටන් ගත්තට පස්සේ ජනමාධ්ය තුළින් විශාල ප්රචාරයක් ලැබුණා. සෑම පුවත්පතකම පාහේ පළවූ ලිපි වලින් කතු වැකි වලින් පවා පෙන්වා දුන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නයක් තිබෙන බවයි. මේ වැටුප් ප්රශ්නය නිසාම අද අපේ විශ්වවිද්යාල වලින් පිටවන දක්ෂතම පිරිස අපේ රටේ රඳවා ගැනීම අපහසුවී තිබෙන බව විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව පත් කළ කොමිෂන් වලිනුත් හෙළි වෙලා තියෙනවා. මේ නිසා බාහිර සමාජයේ මේ පිළිබඳ කෙරෙන සාකච්ඡාව තුළ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නය අපේ රටේ උසස් අධ්යාපන ක්ෂේත්රය තුළ ප්රමුඛ ප්රශ්නයක් බවට පිළිගැනීමක් තිබෙනවා. නමුත් අපේ රටේ ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කිරීම පිළිබඳ තීරණ ගන්නා නිලධාරී පිරිස මේ ප්රශ්නය ගැන හිතන්නෙ එහෙම නෙමෙයි. අපේ රටේ උසස් අධ්යාපන ක්ෂේත්රය තුළ කඩිනමින් විසඳිය යුතු ප්රශ්නයක් ලෙස මේ ප්රශ්නයට ප්රමුඛතාවක් දෙන්න ඒ පිරිස සූදානම් නැහැ.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලීම අසාධාරණ බවයි ආණ්ඩුව කියන්නේ?
මූලික වැටුප දෙගුණයක් විය යුතු සමහර වැටුප් තල තියෙනවා. එක් පුවත්පත් සාකච්ඡාවකදී මේ දෙගුණයක් විය යුතු කියන අදහස සියයට දෙසීයක් ලෙස මා අතින් කියෑවුණා. එය කතා බහේදී සිදුවූ දෙයක්. පුවත්පතක පළවූ මෙන්න මේ කතාව අහුලගෙන ආණ්ඩුව මහා ලොකු ප්රචාරයක් ගෙනියනව විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලනව කියල. අපි සංඛ්යාත්මකව යෝජනා මාලාවක් දීල තියෙද්දී ආණ්ඩුව පුවත්පත් සිරස්තලයක් ඉස්මතු කරගෙන කතා කරන්නේ ඇයි? අපි පැහැදිලි යෝජනා මාලාවක් දීල තියෙද්දී අපේ ඉල්ලීම් පිළිබඳ මේ රටේ ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කරන උසස් නිලධාරීන් දැනගන්නෙ පුවත්පත් සිරස්තල වලින් නම් එතනම තියෙනව මහ කනගාටුදායක තත්ත්වයක්.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ඉල්ලන්නෙ සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් නෙමෙයි. විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව පත් කළ කොමිසමේ නිර්දේශ ක්රියාත්මක කරන ලෙසයි.
ආණ්ඩුව පත් කළ කොමිසමක නිර්දේශ ආණ්ඩුවම ප්රතික්ෂේප කරන්නෙ ඇයි?
කමිටුවලට ඕනෑ තරම් යෝජනා ගේන්න පුළුවන්. ඒත් ඒවා ක්රියාත්මක කරන්න අමාරුයි කියන උත්තරේ තමයි ඔය ප්රශ්නෙට ආණ්ඩුව අපට දුන්නෙ. නමුත් වැටුප් පිළිබඳ ඉදිරිපත්වන යෝජනා ක්රියාත්මක නොවෙන්නෙ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් සම්බන්ධයෙන් පමණක්ද කියන ප්රශ්නය මෙතනදී මතුවෙනව පසුගිය කාලෙ ක්රියාත්මක වූ යෝජනා දිහා බලන කොට. උදාහරණයක් විදිහට ඇමැතිවරුන්ගෙ වැටුප් වැඩිවුණා. ජ්යෙෂ්ඨ ඇමැතිවරුන්ගේ කාර්යාල සඳහා ප්රතිපාදන වෙන්වුණා. අපි අපේ වැටුප් වැඩි කිරීමේ යෝජනා ඉදිරිපත් කරන විට බොර තෙල් මිල වැඩිවෙච්ච හැටි තේ මිල පහළ වැටිච්ච හැටි සංඛ්යා ලේඛන පෙන්වනව. ආර්ථික අපහසුකම් ඕනෑම රටක තියෙනවා. ඇමරිකාවෙත් තියෙනව. නමුත් අපේ රටේ ආණ්ඩුව ප්රමුඛතාව දී තිබෙන දේවලට මුදල් වෙන්කරන විට ඔය ආර්ථික අපහසුතා මතුවෙන්නෙ නැහැ. මෙතන තියෙන්නෙ ආර්ථික අපහසුතා පිළිබඳ ප්රශ්නයක් නෙමෙයි. ප්රමුඛතා පිළිබඳව ප්රශ්නයක්.
නමුත් මේ ආණ්ඩුව ශ්රී ලංකාව ආසියාවේ දැනුම් කේන්ද්රස්ථානය බවට පත් කිරීමට ප්රමුඛතාව දෙන බව මහින්ද චින්තනයෙන් ප්රකාශ කර තිබෙනවා?
ඔය ප්රතිපත්ති ප්රකාශනවල මොනව තිබුණත් ඒව ඒ තරම් බැරෑරුම්ව ක්රියාත්මක වන දේවල් නෙමෙයි කියන එකයි මගේ පෞද්ගලික අදහස. අඩු තරමින් එබඳු ඕනෑ කමක් තියෙනව නම් මේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු කියන්නෙ මොකක්ද කියල සාවධානව ඇහුම්කන් දීමක්වත් කරන්න එපායෑ. එබඳු අවශ්යතාවක්වත් මේ නිලධාරි පිරිස තුළ තිබෙන බවක් අපට හැඟුනෙ නැහැ.
මේ වැටුප් වැඩි කිරීමේ අරගලය හරහා දේශපාලන කුමන්ත්රණයක් ක්රියාත්මක වන බව ආණ්ඩුවේ ඇතැමුන් දරන මතයක්. ඒත් චෝදනාවේ යම් සත්යතාවක් තිබෙනවද?
මේ අරගලයට මූලිකත්වය දෙන ආචාර්ය මහාචාර්යවරු දෙස බැලුවොත් ඔවුන් වැඩි දෙනෙක් මේ ආණ්ඩුව පිහිටුවන්නට විශාල දායකත්වයක් ලබාදුන් අය. මගේ ඇතැම් අදහස් ආණ්ඩුවේ අදහස් සමග වෙනස් වෙන්නට පුළුවන්. නමුත් මේ ආණ්ඩුවට ඉතාමත් හිතවත්ව කටයුතු කළ මහාචාර්ය සුමනසිරි ලියනගේ වැනි ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරු රැසක් මේ වැටුප් අරගලයට මූලිකත්වය දෙනවා. දේශපාලන කුමන්ත්රණකරුවන් හැටියට ඒ අය හඳුන්වන්න මේ ආණ්ඩුවට පුළුවන්ද. අපේ රට ආසියාවේ දැනුම් කේන්ද්රස්ථානයක් කිරීමට අවංක ඕනෑ කමක් ආණ්ඩුවට තියෙනව නම් කරන්න ඕන විශ්වවිද්යාලවල තමුන්ට හිතවත් ආචාර්යවරුවත් කියන්නෙ මොකක්ද කියල අහන එක මිසක් ඔවුන්ව කුමන්ත්රණකාරයො කියල හංවඩු ගහන එක නෙමෙයිනේ.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට බැරිනම් තනතුරු අතෑරල ගියාවෙ අර 80 වැඩ වර්ජනයේදී කළා වගේ වෙන අය ඒ තනතුරුවලට දාන්න පුළුවන් කියල ආණ්ඩුව හිතනවද මම දන්නෙ නෑ. දැනුම් කේන්ද්රස්ථානයක් කියන්නෙ ඉංගී්රසි ටිකක් උගන්නල කම්පියුටරය ගැන දැනුමක් ලබාදීල සහතිකයක් දෙන එක නම් ආණ්ඩුව එහෙම හිතන එකත් හරි. අපි ගියත් ඒ වැඩේ කරන්න අය ආණ්ඩුවට හොයා ගන්න පුළුවන්.
නමුත් රටක විශ්වවිද්යාලයක් කියන්නෙ මොකක්ද එහි ඉගෙන ගන්න ශිෂ්ය ශිෂ්යාවන්ට ලබාදිය යුතු දැනුම සම්පාදනය කිරීම සඳහා ආචාර්යවරුන්ට අවශ්ය මානසික හා ශාරීරික විවේකය ලැබෙන ආකාරයේ වැටුපක් ගෙවිය යුතුද යන කාරණා පිළිබඳ අපේ සමාජය තුළ පුළුල් සාකච්ඡාවක් ඇතිවිය යුතුයි.
අපේ රටේ හුඟක් ඇමැතිවරු මේ ප්රශ්නය ගැන අපිත් එක්ක එකඟ වෙනවා. අපේ රටේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් තිබෙන බව ඔවුන් පිළිගන්නවා. නමුත් ඒ අයට මේ ප්රශ්නය විසඳන්න බැහැ. මේ ප්රශ්නය විසඳිය හැකි කිහිප දෙනා තුළ මේ ප්රශ්නය ගැන එබඳු පිළිගැනීමක් නැහැ.
නමුත් පසුගියදා ජනාධිපතිතුමා මේ ප්රශ්නය විසඳීම සඳහා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය සමග සාකච්ඡාවක් කැඳවා තිබුණා නේද?
එතුමා මුලින් ආණ්ඩුවට සහයෝගය දක්වන ආචාර්යවරුන්ගේ රැස්වීමක් කැඳවා තිබුණා. මා දන්නා තරමින් මේ වැටුප් ප්රශ්නය නිසා ආණ්ඩුවට සහයෝගය දක්වන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් වැඩි දෙනෙක් ඒ රැස්වීමට ගියේ නෑ. ආණ්ඩුවට හොඳටම සහයෝගය දක්වන ටිකදෙනෙක් ගියා. ඒ අයගෙනුත් එක මහාචාර්යවරයෙක් හැර අන් සියලු දෙනාම ජනාධිපතිතුමාට කියා තිබෙන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් තිබෙන බවයි. සාකච්ඡාවක් සඳහා අපටත් අවස්ථාව ලැබුණේ ඉන්පසුවයි. දැන් අපේ සංගමයේ සාමාජිකයන් නොවන ආණ්ඩුවට හිතවත් ආචාර්යවරුත් මේ සංගමයේ සාමාජිකත්වය ලබා ගැනීමේ ප්රවණතාවක් ඇතිවෙලා තියෙනවා.
අපේ රටේ විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය අකර්මන්ය වන තැනට මේ ප්රශ්නය තල්ලුවී ගියොත් එය මුළු රටේම ෙ€දවාචකයක් වීම නොවැළැක්විය හැකි දෙයක්. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයෙක් හැටියට ඔබ ඒ ගැන දරන්නෙ කෙබඳු අදහසක්ද?
මා තූළ විශාල කනගාටුවක් තිබෙනවා. විශ්වවිද්යාල අපේ රටට අවශ්ය නැතැයි කියල හිතන පිsරිසකුත් අපේ රටේ සිටින බව පෙනෙනවා. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නයක් තිබෙන බව සමස්ත සමාජයම පිළිගෙන තිබියදී ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කරවන නිලධාරීන් කිහිප දෙනකුට පමණක් එය අවබෝධ නොවීම කනගාටුදායකයි. විශ්වවිද්යාල රටට අවශ්ය බව කතාවෙන් මෙන්ම ක්රියාවෙන්ද සනාථ විය යුතුයි. එසේ නොවන විට සෝබෝන්, ඔක්ස්µර්ඩ් ආදී නම් වලින් අපේ රටේ තිබෙන පෞද්ගලික පන්ති මෙන් විශ්වවිද්යාලද අනාගතයේදී නමට පමණක් සීමාවූ ආයතන බවට පත්විය හැකියි. සෝබෝන්, ඔක්ස්µර්ඩ් විශ්වවිද්යාලවල ඇති තත්ත්වය එනමින් අපේ රටේ තිබෙන පෞද්ගලික ආයතනවල නැහැ වගේ කොළඹ විශ්වවිද්යාලය, පේරාදෙණිය විශ්වවිද්යාලය ආදී නම්වලින් හැඳින්වෙන අපේ විශ්වවිද්යාලත් අනාගතයේදී ඉංගී්රසි උගන්වන පරිගණක උගන්වන ඒවාට උපාධි දෙන ආයතන පමණක් බවට පත්වීමට බොහෝවිට ඉඩ තිබෙනවා.
සාකච්ඡා කළේ
පාලිත සේනානායක
විශ්වවිද්යාලය යනු කුමක්ද? එයින් රටට ලැබෙන ප්රයෝජනය කුමක්ද? අපේ විශ්වවිද්යාලය ජනතා මුදල් කාබාසිනියා කරන තැනක්ද? මේ පිළිබඳ වර්තමාන සමාජය තුළ පුළුල් කතිකාවක් ඇතිවිය යුතු බව විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය සංගමයේ සභාපති ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි පවසයි. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් වැටුප් වැඩිකරන ලෙස ඉල්ලන්නේ ඇයි? ආණ්ඩුව ඔවුන්ගේ වැටුප් වැඩි නොකරන්නේ ඇයි? දිවයින ඉරිදා සංග්රහය ඒ පිළිබඳ ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි සමග පැවැත්වූ සාකච්ඡාවකි මේ.
කීපදෙනෙක් හැර මුළු රටම අපේ ප්රශ්නය පිළිගන්නවා
විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය සංගමයේ සභාපති
ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්නයේ අලුත් තත්ත්වය කුමක්ද?
ජනාධිපතිතුමා සමග පසුගිය බදාදා සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූවා. අපේ ඉල්ලීම් ලබාදීම සඳහා ආණ්ඩුවට වැඩපිළිවෙළක් තිබෙන බවක් අපට එහිදී පෙනුණේ නැහැ. අප සමග සාකච්ඡාවට පැමිණ සිටි මේ ආණ්ඩුවේ ප්රතිපත්ති තීරණ ක්රියාත්මක කරන නිලධාරි පිරිස මේ රටේ විශ්වවිද්යාලවල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්නය බරපතල එකක් ලෙස සලකන බවක් අපට හැඟුණේ නැහැ.
එස්. බී. දිසානායක ඇමැතිවරයා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවිය යුතු යෑයි පසුගිය වසරේදී පාර්ලිමේන්තුවේදීත් ප්රකාශ කරමින් දැරූ මතය දැන් වෙනස් කරමින් එයට වෙනත් විදිහේ අර්ථකථන දෙන්නට උත්සාහ කරන බවක් පෙනෙනවා. විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිවරයාගේත් මතයත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් නෑ කියලයි.
එස්. බී. ඇමැතිතුමා ගිය වසරේදී පාර්ලිමේන්තුවේදී පොරොන්දු වුණත් ඔබ කියන්නේ දැන් ආණ්ඩුව මේ ප්රශ්නෙ මග අරිනව කියලද?
මේ ප්රශ්නය මත අපි අරගලයක් පටන් ගත්තට පස්සේ ජනමාධ්ය තුළින් විශාල ප්රචාරයක් ලැබුණා. සෑම පුවත්පතකම පාහේ පළවූ ලිපි වලින් කතු වැකි වලින් පවා පෙන්වා දුන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නයක් තිබෙන බවයි. මේ වැටුප් ප්රශ්නය නිසාම අද අපේ විශ්වවිද්යාල වලින් පිටවන දක්ෂතම පිරිස අපේ රටේ රඳවා ගැනීම අපහසුවී තිබෙන බව විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව පත් කළ කොමිෂන් වලිනුත් හෙළි වෙලා තියෙනවා. මේ නිසා බාහිර සමාජයේ මේ පිළිබඳ කෙරෙන සාකච්ඡාව තුළ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නය අපේ රටේ උසස් අධ්යාපන ක්ෂේත්රය තුළ ප්රමුඛ ප්රශ්නයක් බවට පිළිගැනීමක් තිබෙනවා. නමුත් අපේ රටේ ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කිරීම පිළිබඳ තීරණ ගන්නා නිලධාරී පිරිස මේ ප්රශ්නය ගැන හිතන්නෙ එහෙම නෙමෙයි. අපේ රටේ උසස් අධ්යාපන ක්ෂේත්රය තුළ කඩිනමින් විසඳිය යුතු ප්රශ්නයක් ලෙස මේ ප්රශ්නයට ප්රමුඛතාවක් දෙන්න ඒ පිරිස සූදානම් නැහැ.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලීම අසාධාරණ බවයි ආණ්ඩුව කියන්නේ?
මූලික වැටුප දෙගුණයක් විය යුතු සමහර වැටුප් තල තියෙනවා. එක් පුවත්පත් සාකච්ඡාවකදී මේ දෙගුණයක් විය යුතු කියන අදහස සියයට දෙසීයක් ලෙස මා අතින් කියෑවුණා. එය කතා බහේදී සිදුවූ දෙයක්. පුවත්පතක පළවූ මෙන්න මේ කතාව අහුලගෙන ආණ්ඩුව මහා ලොකු ප්රචාරයක් ගෙනියනව විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලනව කියල. අපි සංඛ්යාත්මකව යෝජනා මාලාවක් දීල තියෙද්දී ආණ්ඩුව පුවත්පත් සිරස්තලයක් ඉස්මතු කරගෙන කතා කරන්නේ ඇයි? අපි පැහැදිලි යෝජනා මාලාවක් දීල තියෙද්දී අපේ ඉල්ලීම් පිළිබඳ මේ රටේ ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කරන උසස් නිලධාරීන් දැනගන්නෙ පුවත්පත් සිරස්තල වලින් නම් එතනම තියෙනව මහ කනගාටුදායක තත්ත්වයක්.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ඉල්ලන්නෙ සියයට දෙසීයක වැටුප් වැඩිවීමක් නෙමෙයි. විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව පත් කළ කොමිසමේ නිර්දේශ ක්රියාත්මක කරන ලෙසයි.
ආණ්ඩුව පත් කළ කොමිසමක නිර්දේශ ආණ්ඩුවම ප්රතික්ෂේප කරන්නෙ ඇයි?
කමිටුවලට ඕනෑ තරම් යෝජනා ගේන්න පුළුවන්. ඒත් ඒවා ක්රියාත්මක කරන්න අමාරුයි කියන උත්තරේ තමයි ඔය ප්රශ්නෙට ආණ්ඩුව අපට දුන්නෙ. නමුත් වැටුප් පිළිබඳ ඉදිරිපත්වන යෝජනා ක්රියාත්මක නොවෙන්නෙ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් සම්බන්ධයෙන් පමණක්ද කියන ප්රශ්නය මෙතනදී මතුවෙනව පසුගිය කාලෙ ක්රියාත්මක වූ යෝජනා දිහා බලන කොට. උදාහරණයක් විදිහට ඇමැතිවරුන්ගෙ වැටුප් වැඩිවුණා. ජ්යෙෂ්ඨ ඇමැතිවරුන්ගේ කාර්යාල සඳහා ප්රතිපාදන වෙන්වුණා. අපි අපේ වැටුප් වැඩි කිරීමේ යෝජනා ඉදිරිපත් කරන විට බොර තෙල් මිල වැඩිවෙච්ච හැටි තේ මිල පහළ වැටිච්ච හැටි සංඛ්යා ලේඛන පෙන්වනව. ආර්ථික අපහසුකම් ඕනෑම රටක තියෙනවා. ඇමරිකාවෙත් තියෙනව. නමුත් අපේ රටේ ආණ්ඩුව ප්රමුඛතාව දී තිබෙන දේවලට මුදල් වෙන්කරන විට ඔය ආර්ථික අපහසුතා මතුවෙන්නෙ නැහැ. මෙතන තියෙන්නෙ ආර්ථික අපහසුතා පිළිබඳ ප්රශ්නයක් නෙමෙයි. ප්රමුඛතා පිළිබඳව ප්රශ්නයක්.
නමුත් මේ ආණ්ඩුව ශ්රී ලංකාව ආසියාවේ දැනුම් කේන්ද්රස්ථානය බවට පත් කිරීමට ප්රමුඛතාව දෙන බව මහින්ද චින්තනයෙන් ප්රකාශ කර තිබෙනවා?
ඔය ප්රතිපත්ති ප්රකාශනවල මොනව තිබුණත් ඒව ඒ තරම් බැරෑරුම්ව ක්රියාත්මක වන දේවල් නෙමෙයි කියන එකයි මගේ පෞද්ගලික අදහස. අඩු තරමින් එබඳු ඕනෑ කමක් තියෙනව නම් මේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු කියන්නෙ මොකක්ද කියල සාවධානව ඇහුම්කන් දීමක්වත් කරන්න එපායෑ. එබඳු අවශ්යතාවක්වත් මේ නිලධාරි පිරිස තුළ තිබෙන බවක් අපට හැඟුනෙ නැහැ.
මේ වැටුප් වැඩි කිරීමේ අරගලය හරහා දේශපාලන කුමන්ත්රණයක් ක්රියාත්මක වන බව ආණ්ඩුවේ ඇතැමුන් දරන මතයක්. ඒත් චෝදනාවේ යම් සත්යතාවක් තිබෙනවද?
මේ අරගලයට මූලිකත්වය දෙන ආචාර්ය මහාචාර්යවරු දෙස බැලුවොත් ඔවුන් වැඩි දෙනෙක් මේ ආණ්ඩුව පිහිටුවන්නට විශාල දායකත්වයක් ලබාදුන් අය. මගේ ඇතැම් අදහස් ආණ්ඩුවේ අදහස් සමග වෙනස් වෙන්නට පුළුවන්. නමුත් මේ ආණ්ඩුවට ඉතාමත් හිතවත්ව කටයුතු කළ මහාචාර්ය සුමනසිරි ලියනගේ වැනි ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරු රැසක් මේ වැටුප් අරගලයට මූලිකත්වය දෙනවා. දේශපාලන කුමන්ත්රණකරුවන් හැටියට ඒ අය හඳුන්වන්න මේ ආණ්ඩුවට පුළුවන්ද. අපේ රට ආසියාවේ දැනුම් කේන්ද්රස්ථානයක් කිරීමට අවංක ඕනෑ කමක් ආණ්ඩුවට තියෙනව නම් කරන්න ඕන විශ්වවිද්යාලවල තමුන්ට හිතවත් ආචාර්යවරුවත් කියන්නෙ මොකක්ද කියල අහන එක මිසක් ඔවුන්ව කුමන්ත්රණකාරයො කියල හංවඩු ගහන එක නෙමෙයිනේ.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට බැරිනම් තනතුරු අතෑරල ගියාවෙ අර 80 වැඩ වර්ජනයේදී කළා වගේ වෙන අය ඒ තනතුරුවලට දාන්න පුළුවන් කියල ආණ්ඩුව හිතනවද මම දන්නෙ නෑ. දැනුම් කේන්ද්රස්ථානයක් කියන්නෙ ඉංගී්රසි ටිකක් උගන්නල කම්පියුටරය ගැන දැනුමක් ලබාදීල සහතිකයක් දෙන එක නම් ආණ්ඩුව එහෙම හිතන එකත් හරි. අපි ගියත් ඒ වැඩේ කරන්න අය ආණ්ඩුවට හොයා ගන්න පුළුවන්.
නමුත් රටක විශ්වවිද්යාලයක් කියන්නෙ මොකක්ද එහි ඉගෙන ගන්න ශිෂ්ය ශිෂ්යාවන්ට ලබාදිය යුතු දැනුම සම්පාදනය කිරීම සඳහා ආචාර්යවරුන්ට අවශ්ය මානසික හා ශාරීරික විවේකය ලැබෙන ආකාරයේ වැටුපක් ගෙවිය යුතුද යන කාරණා පිළිබඳ අපේ සමාජය තුළ පුළුල් සාකච්ඡාවක් ඇතිවිය යුතුයි.
අපේ රටේ හුඟක් ඇමැතිවරු මේ ප්රශ්නය ගැන අපිත් එක්ක එකඟ වෙනවා. අපේ රටේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් තිබෙන බව ඔවුන් පිළිගන්නවා. නමුත් ඒ අයට මේ ප්රශ්නය විසඳන්න බැහැ. මේ ප්රශ්නය විසඳිය හැකි කිහිප දෙනා තුළ මේ ප්රශ්නය ගැන එබඳු පිළිගැනීමක් නැහැ.
නමුත් පසුගියදා ජනාධිපතිතුමා මේ ප්රශ්නය විසඳීම සඳහා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය සමග සාකච්ඡාවක් කැඳවා තිබුණා නේද?
එතුමා මුලින් ආණ්ඩුවට සහයෝගය දක්වන ආචාර්යවරුන්ගේ රැස්වීමක් කැඳවා තිබුණා. මා දන්නා තරමින් මේ වැටුප් ප්රශ්නය නිසා ආණ්ඩුවට සහයෝගය දක්වන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් වැඩි දෙනෙක් ඒ රැස්වීමට ගියේ නෑ. ආණ්ඩුවට හොඳටම සහයෝගය දක්වන ටිකදෙනෙක් ගියා. ඒ අයගෙනුත් එක මහාචාර්යවරයෙක් හැර අන් සියලු දෙනාම ජනාධිපතිතුමාට කියා තිබෙන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් ප්රශ්නයක් තිබෙන බවයි. සාකච්ඡාවක් සඳහා අපටත් අවස්ථාව ලැබුණේ ඉන්පසුවයි. දැන් අපේ සංගමයේ සාමාජිකයන් නොවන ආණ්ඩුවට හිතවත් ආචාර්යවරුත් මේ සංගමයේ සාමාජිකත්වය ලබා ගැනීමේ ප්රවණතාවක් ඇතිවෙලා තියෙනවා.
අපේ රටේ විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය අකර්මන්ය වන තැනට මේ ප්රශ්නය තල්ලුවී ගියොත් එය මුළු රටේම ෙ€දවාචකයක් වීම නොවැළැක්විය හැකි දෙයක්. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයෙක් හැටියට ඔබ ඒ ගැන දරන්නෙ කෙබඳු අදහසක්ද?
මා තූළ විශාල කනගාටුවක් තිබෙනවා. විශ්වවිද්යාල අපේ රටට අවශ්ය නැතැයි කියල හිතන පිsරිසකුත් අපේ රටේ සිටින බව පෙනෙනවා. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් පිළිබඳ ප්රශ්නයක් තිබෙන බව සමස්ත සමාජයම පිළිගෙන තිබියදී ප්රතිපත්ති ක්රියාත්මක කරවන නිලධාරීන් කිහිප දෙනකුට පමණක් එය අවබෝධ නොවීම කනගාටුදායකයි. විශ්වවිද්යාල රටට අවශ්ය බව කතාවෙන් මෙන්ම ක්රියාවෙන්ද සනාථ විය යුතුයි. එසේ නොවන විට සෝබෝන්, ඔක්ස්µර්ඩ් ආදී නම් වලින් අපේ රටේ තිබෙන පෞද්ගලික පන්ති මෙන් විශ්වවිද්යාලද අනාගතයේදී නමට පමණක් සීමාවූ ආයතන බවට පත්විය හැකියි. සෝබෝන්, ඔක්ස්µර්ඩ් විශ්වවිද්යාලවල ඇති තත්ත්වය එනමින් අපේ රටේ තිබෙන පෞද්ගලික ආයතනවල නැහැ වගේ කොළඹ විශ්වවිද්යාලය, පේරාදෙණිය විශ්වවිද්යාලය ආදී නම්වලින් හැඳින්වෙන අපේ විශ්වවිද්යාලත් අනාගතයේදී ඉංගී්රසි උගන්වන පරිගණක උගන්වන ඒවාට උපාධි දෙන ආයතන පමණක් බවට පත්වීමට බොහෝවිට ඉඩ තිබෙනවා.
සාකච්ඡා කළේ
පාලිත සේනානායක
නාගසේනගේ දේශපාලන ලිපියෙන්
Extracted from: Divaina, 29/05/2011, නාගසේන
.........
පසුගිය සතියේ ජනාධිපති මහින්ද විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්නය ගැන ද කතා කළේය. ඒ සඳහා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනයෙන් මෙන්ම ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයෙන් ද නියෝජිතයෝ වෙන වෙනම හමුවූයේය.
ජනාධිපති මහින්දගේ ස්ථාවරය වී තිබුණේ 200% ක පඩි වැඩිවීමක් ලෙස ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය ඉල්ලන ඉල්ලීම අසාධාරණ, කළ නොහැකි ඉල්ලීමක් බවය. මෙය කල්තියා ජනාධිපතිවරයා ප්රකාශ කර තිබිණි.
මේ ගැන කතාබහ කිරීමට මුලින්ම ගෙන්වා තිබුණේ ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයේ පිරිසයි. එම සාකච්ඡාව ඉකුත් 23 වැනිදා අරලියගහ මැඳුරේදී පැවැති අතර ආචාර්ය සමිති සම්මේලනයේ නිලධාරීන් සමඟ ප්රශ්නය ගැන හරි හරියට කතා කළේ 25 වැනිදාය.
මුලින්ම ප්රශ්නය ගැන ජනාධිපතිවරයා ඔහුගේ ස්ථාවරය පැහැදිලි කළේය. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට ප්රශ්නයක් ඇති බව පිළිගත් ජනාධිපතිවරයා කීවේ ෂර්ලොක්ගේ යෝජනාව බඳු ඉල්ලීම් නොකර විය යුතු, කළයුතු, කළ හැකි ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරන ලෙසය.
මේ අතරතුර ආචාර්ය පී. බී. ජයසුන්දර, පවර් පොයින්ට් ආධාර කරගෙන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා වරප්රසාද පිළිබඳ ලොකු දේශනයක් කළේය. ඔහු ඉන් කීවේ අමාත්යාංශ ලේකම්වරු මට්ටමේ නිලධාරීන්ටත් වඩා වැඩි ප්රතිලාභ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ලබන බවය.
සුමනසිරි ලියනගේ ආචාර්යවරයා කතා කරමින් එවිට පෙන්වා දුන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු අමාත්යාංශ ලේකම්වරු මට්ටමේ ලා සංසන්දනය කිරීම අසාධාරණ බවය. ඔවුන් හා සංසන්දනය කළ හැක්කේ මහ බැංකුවේ උසස් නිලධාරීන් බව හේ පෙන්වා දුන්නේය.
මේ සියල්ල සාවධානව අසා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට ප්රශ්නයක් ඇති බව පිළිගත් ජනාධිපතිවරයා අවසානයේ කීවේ මේ ප්රශ්නයට දෙපැත්තටම ජයග්රහණය හිමිවන මට්ටමේ විසඳුමක් අවශ්ය බවය. ඒ සඳහා රජයේ උසස් නිලධාරීන්ට හා ආචාර්යවරුන්ට වගකීම් භාරදී ඔහු වෙනත් කටයුත්තක් සඳහා පිටත්ව ගියේය.
.....
Read the rest at - http://www.divaina.com/2011/05/29/politics02.html
.........
පසුගිය සතියේ ජනාධිපති මහින්ද විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්නය ගැන ද කතා කළේය. ඒ සඳහා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනයෙන් මෙන්ම ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයෙන් ද නියෝජිතයෝ වෙන වෙනම හමුවූයේය.
ජනාධිපති මහින්දගේ ස්ථාවරය වී තිබුණේ 200% ක පඩි වැඩිවීමක් ලෙස ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය ඉල්ලන ඉල්ලීම අසාධාරණ, කළ නොහැකි ඉල්ලීමක් බවය. මෙය කල්තියා ජනාධිපතිවරයා ප්රකාශ කර තිබිණි.
මේ ගැන කතාබහ කිරීමට මුලින්ම ගෙන්වා තිබුණේ ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයේ පිරිසයි. එම සාකච්ඡාව ඉකුත් 23 වැනිදා අරලියගහ මැඳුරේදී පැවැති අතර ආචාර්ය සමිති සම්මේලනයේ නිලධාරීන් සමඟ ප්රශ්නය ගැන හරි හරියට කතා කළේ 25 වැනිදාය.
මුලින්ම ප්රශ්නය ගැන ජනාධිපතිවරයා ඔහුගේ ස්ථාවරය පැහැදිලි කළේය. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට ප්රශ්නයක් ඇති බව පිළිගත් ජනාධිපතිවරයා කීවේ ෂර්ලොක්ගේ යෝජනාව බඳු ඉල්ලීම් නොකර විය යුතු, කළයුතු, කළ හැකි ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරන ලෙසය.
මේ අතරතුර ආචාර්ය පී. බී. ජයසුන්දර, පවර් පොයින්ට් ආධාර කරගෙන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා වරප්රසාද පිළිබඳ ලොකු දේශනයක් කළේය. ඔහු ඉන් කීවේ අමාත්යාංශ ලේකම්වරු මට්ටමේ නිලධාරීන්ටත් වඩා වැඩි ප්රතිලාභ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ලබන බවය.
සුමනසිරි ලියනගේ ආචාර්යවරයා කතා කරමින් එවිට පෙන්වා දුන්නේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු අමාත්යාංශ ලේකම්වරු මට්ටමේ ලා සංසන්දනය කිරීම අසාධාරණ බවය. ඔවුන් හා සංසන්දනය කළ හැක්කේ මහ බැංකුවේ උසස් නිලධාරීන් බව හේ පෙන්වා දුන්නේය.
මේ සියල්ල සාවධානව අසා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට ප්රශ්නයක් ඇති බව පිළිගත් ජනාධිපතිවරයා අවසානයේ කීවේ මේ ප්රශ්නයට දෙපැත්තටම ජයග්රහණය හිමිවන මට්ටමේ විසඳුමක් අවශ්ය බවය. ඒ සඳහා රජයේ උසස් නිලධාරීන්ට හා ආචාර්යවරුන්ට වගකීම් භාරදී ඔහු වෙනත් කටයුත්තක් සඳහා පිටත්ව ගියේය.
.....
Read the rest at - http://www.divaina.com/2011/05/29/politics02.html
මමත් කියන්නේ පඩි වැඩිවෙන්න ඕන කියලා තමයි! - උසස් අධ්යාපන අමාත්ය එස්. බී. දිසානායක
Divaina, 29/05/2011, උදේශ සංජීව ගමගේ
මමත් කියන්නේ පඩි වැඩිවෙන්න ඕන කියලා තමයි!
උසස් අධ්යාපන අමාත්ය එස්. බී. දිසානායක
විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය වරුන්ගේ වැටුප් අර්බුදය හා විශ්වවිද්යාල සිසු නායකත්ව පුහුණු වැඩමුළු සම්බන්ධයෙන් මතුව ඇති අර්බුද මේ වනවිට දේශපාලන කරළිය තුළ ප්රධාන මාතෘකාවක් බවට පත්ව තිබේ.
උසස් අධ්යාපන අමාත්ය එස්. බී. දිසානායක මහතා සිය අමාත්යාංශය බාරගත් දින පටන් විටින් විට මතුව එන විවිධ අර්බුද අතර මෙය සුවිශේෂ වන්නේ එස්. බී. අමාත්යවරයා කරනු ලබන බොහෝ ප්රකාශ ඉතා උණුසුම් බැවිනි. මේ සාකච්ඡාව ද ඒ උණුසුම පිළිබඳවය.
ප්රශ්නය - ඔබ උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශය බාරගත් දින සිටම දිගින් දිගටම අර්බුද මතුවන්නේ ඇයි කියන එකට උත්තරයක් දැනගන්න කැමැතියි.
පිළිතුර - එහෙම අර්බුදයක් නැහැනේ... මට පෙන්නන්න එහෙම එක අර්බුදයක්.
ප්රශ්නය - එකක් නොවෙයි... ශිෂ්යයන් හා ආචාර්යවරුන් සම්බන්ධයෙන් අර්බුද දෙකක් තියෙනවා.
පිළිතුර - ඒක අපි අමාත්යාංශය බාරගත්ත නිසා ඇතිවෙච්ච ප්රශ්නයක් නොවෙයිනෙ, විශ්වවිද්යාල ඇතුළේ තිබුණු ප්රශ්න....
ප්රශ්නය - නමුත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්න පටන් ගන්නේ ඔබ අමාත්යාංශය බාරගනිද්දී, කියූ ඔවුන්ගේ වැටුප් විශාල වශයෙන් වැඩිවිය යුතුයි කියන කතාවත් එක්කයි...
පිළිතුර - මේ කාරණය ගැන මම දිගින් දිගටම පැහැදිළි කිරීම් කරලා තියෙනවා. ඒත් මාධ්ය පවා මේ දිහා බලන්නේ ඉතාම වැරැදි විදිහට. මේක අද ඊයෙක ඇතිවුනු ප්රශ්නයක් නෙමෙයි... ඔව් මම අදත් කියන්නේ ඒ අයගේ වැටුප් වැඩිවෙන්න ඕන කියන එක තමයි. ඒ අයගේ වැටුප් ලක්ෂ දෙකකට වඩා වැඩිවෙන්න ඕන.... එහෙම වැටුපකට ගියොත් අපිට පුළුවන් පිටරට ගිහින් ඉන්න අපේ උගතුන් පිරිසත් නැවත ගෙන්න ගන්න. ඒත් මේක භාණ්ඩාගාරයෙන් සල්ලි අරන් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නොවෙයි. ඔයා ඔය කියන කතාවේ දී මම මේටිකත් කිව්වා... ඒත් ඒවා හලලයි ඔයාලා කතා කරන්නේ... ලෝකයේ අනික් රටවල් එක්ක බැලුවොත්, ඒ රටවල විශ්වවිද්යාල කියන්නේ විශාල වශයෙන් මුදල් උපද්දන ආයතන. අපේ අසල්වැසි රට ඉන්දියාවේ මේක සාර්ථකව කරගෙන යනවා. අපි මේ රටේ විශ්වවිද්යාල වලට විදේශ ශිෂ්යයන් ඇතුළත් කරගැනීම මගින්, අධ්යයන අවස්ථා සහ පාඨමාලා පුළුල් කරගැනුම මතින් හා තවත් බොහෝ ක්රම මගින් මේ මුදල් උපද්දවීමේ කාර්යය කරන්න පුළුවන්.
ප්රශ්නය - ඔය කියන කාරණය ගැඹුරින් විග්රහ කළොත් නිදහස් අධ්යාපනයටත් වළකපන ක්රියාවලියක් විදිහටයි පේන්නේ.
පිළිතුර - නැහැනේ... නිදහස් අධ්යාපනය තව තවත් පුළුල් වෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි, නිදහස් අධ්යාපනය තවදුරටත් සුරක්ෂිත වෙනවා.
ප්රශ්නය - ආචාර්ය වැටුප් ප්රශ්නය ගැන කතා කළොත්, 1970 කලින් වැටුප් ව්යqහය තුළ ආචාර්ය වැටුප් ස්ථානගත කර තිබුනේ මහ බැංකුවට සමාන්තරව. නමුත්, ඊට මදක් ඉහළින්. ඒත් මේ වෙනකොට එහි ප්රබල විෂමතාවන් දකින්න ලැබෙනවා.
පිළිතුර - ඔව් ඉස්සර එහෙමයි... මහ බැංකුවට වඩා පොඩ්ඩක් උඩින් තමයි විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය වැටුප් තිබුණේ. හැබැයි ඒක වෙනස් කළේ අපි නොවෙයි එ.ජා. පක්ෂයයි. එ.ජා.ප.ය භාණ්ඩාගාරයෙන් නඩත්තුවන හා නොවන ලෙස වර්ගීකරණයක් කළා. එතකොට මහ බැංකුව, වරාය, විදුලිබල මණ්ඩලය, තෙල් සංස්ථාව මේ ආදී තැන් මුදල් උපයන ආයතන. ඒ නිසාම ඒ ආයතනවලට වැටුප් වැඩි කරගැනීමට ඉඩ දුන්නා. නමුත් භාණ්ඩාගාරයෙන් නඩත්තු වන ආයතන වලට එහෙම කරන්න බැහැ. විශ්වවිද්යාල වලටත් ඒ වගේ මුදල් උපයන ආයතන බවට පත්වෙන්න පුළුවන්. එතකොට පඩිත් වැඩිකර ගන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒක කරන්නනම් ඒකට සූදානම් වෙන්න ඕන. ඒ නිසා තමයි මෙවර සියයට පහක් පමණ විදේශීය ශිෂ්යයන් ගන්න කිව්වේ. සියයට දහයක විදේශීය ශිෂ්යයන් ගත්තොත් විශ්වවිද්යාලයකට විශාල ආදායමක් උපයාගත හැකියි. එතකොට විශාල වශයෙන් ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිකරගන්න පුළුවන්. ඒකට විශ්වවිද්යාල සූදානම් විය යුතුයි.
ප්රශ්නය - මේ ගැන ජනාධිපතිවරයා සමග පැවැති සාකච්ඡාවේදී, ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් මදි බව තමාත් පිළිගන්නා බව කියා තිබුණා.
පිළිතුර - ඔව්.... හැබැයි මේ මොහොතේ වැටුප් වැඩිකරන්න බැරි ඇයි කියන එකත් එතුමා කිව්වා. තවත් සාකච්ඡාවක් අපි තුන්වෙනිදාට පවත්වනවා. හැබැයි, මම ඔබට මතක් කරගන්න මේ කියන්නේ, මෙවර අයවැයෙන් පවා 36.25% (සියයට තිස්හයයි දශම දෙකයි පහක්) දුන්නා. රජයේ අනික් සියළු සේවකයන්ට අත්තේ සියයට පහයි. ඒ ගාණත් අරගෙන තවත් සියයට එකසිය හතලිහක් ඉල්ලනකොට කොහොමද ඒක දෙන්නේ කියන එකත් සාධාරණව හිතන්න ඕන.
ප්රශ්නය - ආරම්භයේදීම ඔබ අර්බුද නැහැ කියලා කිව්ව. ශිෂ්යයන් සම්බන්ධයෙන් අර්බුද තියෙනවා. හමුදා පුහුණුව සම්බන්ධයෙන් මතුවෙලා තියෙන්නෙත් එහෙම ප්රශ්නයක්.
පිළිතුර - නැහැ... ඒ යෙදුම වැරදියි. හමුදා පුහුණුවක් නොවෙයි. අපි දෙන්නේ නායකත්ව පුහුණුවක්.
ප්රශ්නය - නායකත්ව පුහුණුව කියන ක්රියාවලිය තුළ සිදුවන දේ විග්රහ කරන්න....
පිළිතුර - විශ්වවිද්යාල ශිෂ්යයන්ට අපි නායකත්ව හා ධනාත්මක චින්තනය පිළිබඳ දවස් විසි එකක වැඩමුළුවක් තියෙනවා. එහිදී අපි ශිෂ්ය ශිෂ්යාවන්ට පිළිවෙළකට, කලාවකට, වෙලාවකට අනුව වැඩ කරන්නත්, තමුන්ට එල්ලවෙන තර්ජන ගර්ජන අභියෝග වලදී ඊට මුහුණ දෙන්නත්, සුදුසු මානසික ඒකාග්රතාවයක් ගොඩ නගනවා. ඒත් එක්කම ශාරීරික යෝග්යතාවය ආරක්ෂා කරගැනීම සඳහා අවශ්ය පුහුණුවක් දෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි ලිංගාශ්රිත රෝග පිළිබඳවත් අවබෝධයක් දෙනවා. හැබැයි මේ හැම එකකටම වඩා අපි "විනය" පිළිබඳ පූර්ණ අවබෝධයක් ලබාදෙනවා.
ප්රශ්නය - ඒ කියන්නේ මේ වෙනකොට විනය ගැන අවබෝධයක් නැති අයද විශ්විවිද්යාල වල ඉන්නේ.
පිළිතුර - විනය ගැන අවබෝධයක් නැති විනය පිරිහුනු අය ඉන්න නිසා නේන්නම් විශ්වවිද්යාල තුළ අමානුෂික වද හිංසා, කළ කෝලහල ඇතිවෙන්නේ. විනය හොඳටම පිරිහී විශ්වවිද්යාල වල ශිෂ්යයන්ට කියන දෙයක් තමයි සමහර ශිෂ්යයන් විශ්වවිද්යාල තුළ අහිතකර ක්රියාවල යෙදෙන බව. ඒ කියන්නේ ශිෂ්යයන් මත්පැන් භාවිතයට ඇති පුරුද්ද වැඩියි, බොහෝ දෙනෙක් පුස්තකාල වලට යනවා අඩුයි කියලයි ඒ අය කියන්නේ.
මේ ශිෂ්යයෝ විශ්වවිද්යාල වලට ඇතුල් වෙන්නේ මහ තරගයකට මුහුණ දීලයි. රෑ දවල් නැතුව ඒ ලෙවල් වලට පාඩම් කරනවා. සවස පුරාම ටියුෂන් පංතිවලට යනවා. එහෙම ගිහින් විශ්වවිද්යාලවලට සමත් වෙලා ඇවිත් දේශනවලට, පුස්තකාලවලට නොගොස් වෙනත් දේවල් වලට යොමුවෙනවානම් එතැන වින්ය පිරිහීමේ ප්රශ්නත් තියෙනවා. පොඩ්ඩක් නොවෙයි ගොඩක්ම... විශ්වවිද්යාල ක්රීඩා ආචාර්යවරු ගෙන්වලා පොඩි ව්යායාමයක් හරි කරන ළමයි කොච්චර ඉන්නවද කියලා අහුවම සියයට හතක්-අටක් කියලා තමයි තියෙන්නේ. ඒක ඉතාම අඩු ගාණක්.
ප්රශ්නය - නමුත් විශ්වවිද්යාල තුළ උළෙලවල්, ක්රීඩා උළෙලවල් මේ ආදී සිසුන් සංවිධානය කරන බොහෝ ඉසවු තුළ ඔය කියන අර්බුදය අපි දැක්කේ නැහැ.
පිළිතුර - නැහැ දකින පෙනෙන දේට වඩා දේවල් මෙතන තියෙනවා. විනය පිරිහීම කියන එක ඒ විදිහට හොයන්න බැහැ. විශ්වවිද්යාලයේම ශිෂ්යයෝ පිරිසක් තවත් ශිෂ්යයන් පිරිසකට නිදහසේ හැසිරෙන්න ඉඩ දෙන්නෙම නැහැ. ඉංග්රීසියෙන් කතාකරන්න, පුස්තකාලවලට යන්න දෙන්නේ නැහැ. නවක ශිෂ්යයෙකුට කථිකාචාර්ය වරයෙකු සමග කතා කරන්න දෙන්නේ නැහැ. එහෙම කළොත් ගහනවා. ඒවා විනය ප්රශ්න නොවෙයිද? ඒවා හැදෙන්න ඕන...
ප්රශ්නය - මේ පුහුණුවට හමුදා කඳවුරුම තෝරාගත්තේ ඇයි...
පිළිතුර - වෙන තැනක් යෝජනා කරන්න මට ඔයා...
විසි දෙදහසකට ආසන්න ශිෂ්ය සංඛ්යාවක් කණ්ඩායම් ගත කළත් ඒවාගේ පිරිසක් සති තුනක කාලයක් රඳවාගෙන පුහුණු කළ හැකි තැනක් නැහැ. කුස්සි තියෙන, පිට්ටනි තියෙන, වැසිකිළි - කැසිකිළි පහසුකම් තියෙන නේවාසිකාගාර වෙන තියෙනවනම් මට කියන්න.
ප්රශ්නය - නායකත්ව පුහුණුවකට වඩා මිල්ටරිකරණය වූ මානසිකත්වයක් ඔවුන් තුළ ගොඩනැගෙන්ඩ ඇති ඉඩකඩ වැඩියි නේද ඇමැතිතුමා...
පිළිතුර - මොකක්ද මිලිටෙරි කරණය කියන්නේ... මෙතන බෝම්බ පුපුරවන්න, වෙඩි තියන්න, ගරිල්ලා සටන් කරන පුහුණුවක් නොවෙයිනේ දෙන්නේ.
එතනදී, වෙලාවට වැඩකිරීම හා නිසි පරිදි කාර්යයන් වල යෙදීම ගැනයි උගනවන්නේ.
ප්රශ්නය - සියළු පහසුකම් තියෙන තැන් හැටියට හමුදා කඳවුරු තෝරා ගත්තා කිව්වට නැගෙනහිර පළාතේ කඳවුරක වැසිකිළි පහසුකම් හා ජලය පිළිබඳ ගැටළුවකට ශිෂ්යයන් පිරිසක් මුහුණ දුන් බව කියනවා.
පිළිතුර - සමස්තය තුළ එක පුංචි වරදක් විශාල දෙයක් හැටියට මවන්න එපා... ඒ වරදත් ඉක්මනටම නිවැරැදි කළා.
ප්රශ්නය - පුහුණුව අනිවාර්ය යද?
පිළිතුර - ඔව්.... විශ්වවිද්යාලවලට තේරුණු ළමයි ඒ පුහුණුව ලබාගත යුතුයි.
ප්රශ්නය - පුහුණුව නොලබපු අය විශ්වවිද්යාල වලට ඇතුළත් කරගන්නේ නැද්ද?
පිළිතුර - නෑ... නෑ... එහෙම තීන්දුවක නැහැ. නමුත් ඒක ඒ අයට විශාල පාඩුවක්. මේක ඒ අයගේ ජීවිතයේ විශාල පරිවර්තනයක් කරයි. ලබන සැරේ අපි මේක මාස දෙකක පුහුණුවක් බවට පත්කරනවා.
සකච්ඡා කළේ
උදේශ සංජීව ගමගේ
මමත් කියන්නේ පඩි වැඩිවෙන්න ඕන කියලා තමයි!
උසස් අධ්යාපන අමාත්ය එස්. බී. දිසානායක
විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය වරුන්ගේ වැටුප් අර්බුදය හා විශ්වවිද්යාල සිසු නායකත්ව පුහුණු වැඩමුළු සම්බන්ධයෙන් මතුව ඇති අර්බුද මේ වනවිට දේශපාලන කරළිය තුළ ප්රධාන මාතෘකාවක් බවට පත්ව තිබේ.
උසස් අධ්යාපන අමාත්ය එස්. බී. දිසානායක මහතා සිය අමාත්යාංශය බාරගත් දින පටන් විටින් විට මතුව එන විවිධ අර්බුද අතර මෙය සුවිශේෂ වන්නේ එස්. බී. අමාත්යවරයා කරනු ලබන බොහෝ ප්රකාශ ඉතා උණුසුම් බැවිනි. මේ සාකච්ඡාව ද ඒ උණුසුම පිළිබඳවය.
ප්රශ්නය - ඔබ උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශය බාරගත් දින සිටම දිගින් දිගටම අර්බුද මතුවන්නේ ඇයි කියන එකට උත්තරයක් දැනගන්න කැමැතියි.
පිළිතුර - එහෙම අර්බුදයක් නැහැනේ... මට පෙන්නන්න එහෙම එක අර්බුදයක්.
ප්රශ්නය - එකක් නොවෙයි... ශිෂ්යයන් හා ආචාර්යවරුන් සම්බන්ධයෙන් අර්බුද දෙකක් තියෙනවා.
පිළිතුර - ඒක අපි අමාත්යාංශය බාරගත්ත නිසා ඇතිවෙච්ච ප්රශ්නයක් නොවෙයිනෙ, විශ්වවිද්යාල ඇතුළේ තිබුණු ප්රශ්න....
ප්රශ්නය - නමුත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්න පටන් ගන්නේ ඔබ අමාත්යාංශය බාරගනිද්දී, කියූ ඔවුන්ගේ වැටුප් විශාල වශයෙන් වැඩිවිය යුතුයි කියන කතාවත් එක්කයි...
පිළිතුර - මේ කාරණය ගැන මම දිගින් දිගටම පැහැදිළි කිරීම් කරලා තියෙනවා. ඒත් මාධ්ය පවා මේ දිහා බලන්නේ ඉතාම වැරැදි විදිහට. මේක අද ඊයෙක ඇතිවුනු ප්රශ්නයක් නෙමෙයි... ඔව් මම අදත් කියන්නේ ඒ අයගේ වැටුප් වැඩිවෙන්න ඕන කියන එක තමයි. ඒ අයගේ වැටුප් ලක්ෂ දෙකකට වඩා වැඩිවෙන්න ඕන.... එහෙම වැටුපකට ගියොත් අපිට පුළුවන් පිටරට ගිහින් ඉන්න අපේ උගතුන් පිරිසත් නැවත ගෙන්න ගන්න. ඒත් මේක භාණ්ඩාගාරයෙන් සල්ලි අරන් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නොවෙයි. ඔයා ඔය කියන කතාවේ දී මම මේටිකත් කිව්වා... ඒත් ඒවා හලලයි ඔයාලා කතා කරන්නේ... ලෝකයේ අනික් රටවල් එක්ක බැලුවොත්, ඒ රටවල විශ්වවිද්යාල කියන්නේ විශාල වශයෙන් මුදල් උපද්දන ආයතන. අපේ අසල්වැසි රට ඉන්දියාවේ මේක සාර්ථකව කරගෙන යනවා. අපි මේ රටේ විශ්වවිද්යාල වලට විදේශ ශිෂ්යයන් ඇතුළත් කරගැනීම මගින්, අධ්යයන අවස්ථා සහ පාඨමාලා පුළුල් කරගැනුම මතින් හා තවත් බොහෝ ක්රම මගින් මේ මුදල් උපද්දවීමේ කාර්යය කරන්න පුළුවන්.
ප්රශ්නය - ඔය කියන කාරණය ගැඹුරින් විග්රහ කළොත් නිදහස් අධ්යාපනයටත් වළකපන ක්රියාවලියක් විදිහටයි පේන්නේ.
පිළිතුර - නැහැනේ... නිදහස් අධ්යාපනය තව තවත් පුළුල් වෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි, නිදහස් අධ්යාපනය තවදුරටත් සුරක්ෂිත වෙනවා.
ප්රශ්නය - ආචාර්ය වැටුප් ප්රශ්නය ගැන කතා කළොත්, 1970 කලින් වැටුප් ව්යqහය තුළ ආචාර්ය වැටුප් ස්ථානගත කර තිබුනේ මහ බැංකුවට සමාන්තරව. නමුත්, ඊට මදක් ඉහළින්. ඒත් මේ වෙනකොට එහි ප්රබල විෂමතාවන් දකින්න ලැබෙනවා.
පිළිතුර - ඔව් ඉස්සර එහෙමයි... මහ බැංකුවට වඩා පොඩ්ඩක් උඩින් තමයි විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය වැටුප් තිබුණේ. හැබැයි ඒක වෙනස් කළේ අපි නොවෙයි එ.ජා. පක්ෂයයි. එ.ජා.ප.ය භාණ්ඩාගාරයෙන් නඩත්තුවන හා නොවන ලෙස වර්ගීකරණයක් කළා. එතකොට මහ බැංකුව, වරාය, විදුලිබල මණ්ඩලය, තෙල් සංස්ථාව මේ ආදී තැන් මුදල් උපයන ආයතන. ඒ නිසාම ඒ ආයතනවලට වැටුප් වැඩි කරගැනීමට ඉඩ දුන්නා. නමුත් භාණ්ඩාගාරයෙන් නඩත්තු වන ආයතන වලට එහෙම කරන්න බැහැ. විශ්වවිද්යාල වලටත් ඒ වගේ මුදල් උපයන ආයතන බවට පත්වෙන්න පුළුවන්. එතකොට පඩිත් වැඩිකර ගන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒක කරන්නනම් ඒකට සූදානම් වෙන්න ඕන. ඒ නිසා තමයි මෙවර සියයට පහක් පමණ විදේශීය ශිෂ්යයන් ගන්න කිව්වේ. සියයට දහයක විදේශීය ශිෂ්යයන් ගත්තොත් විශ්වවිද්යාලයකට විශාල ආදායමක් උපයාගත හැකියි. එතකොට විශාල වශයෙන් ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිකරගන්න පුළුවන්. ඒකට විශ්වවිද්යාල සූදානම් විය යුතුයි.
ප්රශ්නය - මේ ගැන ජනාධිපතිවරයා සමග පැවැති සාකච්ඡාවේදී, ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් මදි බව තමාත් පිළිගන්නා බව කියා තිබුණා.
පිළිතුර - ඔව්.... හැබැයි මේ මොහොතේ වැටුප් වැඩිකරන්න බැරි ඇයි කියන එකත් එතුමා කිව්වා. තවත් සාකච්ඡාවක් අපි තුන්වෙනිදාට පවත්වනවා. හැබැයි, මම ඔබට මතක් කරගන්න මේ කියන්නේ, මෙවර අයවැයෙන් පවා 36.25% (සියයට තිස්හයයි දශම දෙකයි පහක්) දුන්නා. රජයේ අනික් සියළු සේවකයන්ට අත්තේ සියයට පහයි. ඒ ගාණත් අරගෙන තවත් සියයට එකසිය හතලිහක් ඉල්ලනකොට කොහොමද ඒක දෙන්නේ කියන එකත් සාධාරණව හිතන්න ඕන.
ප්රශ්නය - ආරම්භයේදීම ඔබ අර්බුද නැහැ කියලා කිව්ව. ශිෂ්යයන් සම්බන්ධයෙන් අර්බුද තියෙනවා. හමුදා පුහුණුව සම්බන්ධයෙන් මතුවෙලා තියෙන්නෙත් එහෙම ප්රශ්නයක්.
පිළිතුර - නැහැ... ඒ යෙදුම වැරදියි. හමුදා පුහුණුවක් නොවෙයි. අපි දෙන්නේ නායකත්ව පුහුණුවක්.
ප්රශ්නය - නායකත්ව පුහුණුව කියන ක්රියාවලිය තුළ සිදුවන දේ විග්රහ කරන්න....
පිළිතුර - විශ්වවිද්යාල ශිෂ්යයන්ට අපි නායකත්ව හා ධනාත්මක චින්තනය පිළිබඳ දවස් විසි එකක වැඩමුළුවක් තියෙනවා. එහිදී අපි ශිෂ්ය ශිෂ්යාවන්ට පිළිවෙළකට, කලාවකට, වෙලාවකට අනුව වැඩ කරන්නත්, තමුන්ට එල්ලවෙන තර්ජන ගර්ජන අභියෝග වලදී ඊට මුහුණ දෙන්නත්, සුදුසු මානසික ඒකාග්රතාවයක් ගොඩ නගනවා. ඒත් එක්කම ශාරීරික යෝග්යතාවය ආරක්ෂා කරගැනීම සඳහා අවශ්ය පුහුණුවක් දෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි ලිංගාශ්රිත රෝග පිළිබඳවත් අවබෝධයක් දෙනවා. හැබැයි මේ හැම එකකටම වඩා අපි "විනය" පිළිබඳ පූර්ණ අවබෝධයක් ලබාදෙනවා.
ප්රශ්නය - ඒ කියන්නේ මේ වෙනකොට විනය ගැන අවබෝධයක් නැති අයද විශ්විවිද්යාල වල ඉන්නේ.
පිළිතුර - විනය ගැන අවබෝධයක් නැති විනය පිරිහුනු අය ඉන්න නිසා නේන්නම් විශ්වවිද්යාල තුළ අමානුෂික වද හිංසා, කළ කෝලහල ඇතිවෙන්නේ. විනය හොඳටම පිරිහී විශ්වවිද්යාල වල ශිෂ්යයන්ට කියන දෙයක් තමයි සමහර ශිෂ්යයන් විශ්වවිද්යාල තුළ අහිතකර ක්රියාවල යෙදෙන බව. ඒ කියන්නේ ශිෂ්යයන් මත්පැන් භාවිතයට ඇති පුරුද්ද වැඩියි, බොහෝ දෙනෙක් පුස්තකාල වලට යනවා අඩුයි කියලයි ඒ අය කියන්නේ.
මේ ශිෂ්යයෝ විශ්වවිද්යාල වලට ඇතුල් වෙන්නේ මහ තරගයකට මුහුණ දීලයි. රෑ දවල් නැතුව ඒ ලෙවල් වලට පාඩම් කරනවා. සවස පුරාම ටියුෂන් පංතිවලට යනවා. එහෙම ගිහින් විශ්වවිද්යාලවලට සමත් වෙලා ඇවිත් දේශනවලට, පුස්තකාලවලට නොගොස් වෙනත් දේවල් වලට යොමුවෙනවානම් එතැන වින්ය පිරිහීමේ ප්රශ්නත් තියෙනවා. පොඩ්ඩක් නොවෙයි ගොඩක්ම... විශ්වවිද්යාල ක්රීඩා ආචාර්යවරු ගෙන්වලා පොඩි ව්යායාමයක් හරි කරන ළමයි කොච්චර ඉන්නවද කියලා අහුවම සියයට හතක්-අටක් කියලා තමයි තියෙන්නේ. ඒක ඉතාම අඩු ගාණක්.
ප්රශ්නය - නමුත් විශ්වවිද්යාල තුළ උළෙලවල්, ක්රීඩා උළෙලවල් මේ ආදී සිසුන් සංවිධානය කරන බොහෝ ඉසවු තුළ ඔය කියන අර්බුදය අපි දැක්කේ නැහැ.
පිළිතුර - නැහැ දකින පෙනෙන දේට වඩා දේවල් මෙතන තියෙනවා. විනය පිරිහීම කියන එක ඒ විදිහට හොයන්න බැහැ. විශ්වවිද්යාලයේම ශිෂ්යයෝ පිරිසක් තවත් ශිෂ්යයන් පිරිසකට නිදහසේ හැසිරෙන්න ඉඩ දෙන්නෙම නැහැ. ඉංග්රීසියෙන් කතාකරන්න, පුස්තකාලවලට යන්න දෙන්නේ නැහැ. නවක ශිෂ්යයෙකුට කථිකාචාර්ය වරයෙකු සමග කතා කරන්න දෙන්නේ නැහැ. එහෙම කළොත් ගහනවා. ඒවා විනය ප්රශ්න නොවෙයිද? ඒවා හැදෙන්න ඕන...
ප්රශ්නය - මේ පුහුණුවට හමුදා කඳවුරුම තෝරාගත්තේ ඇයි...
පිළිතුර - වෙන තැනක් යෝජනා කරන්න මට ඔයා...
විසි දෙදහසකට ආසන්න ශිෂ්ය සංඛ්යාවක් කණ්ඩායම් ගත කළත් ඒවාගේ පිරිසක් සති තුනක කාලයක් රඳවාගෙන පුහුණු කළ හැකි තැනක් නැහැ. කුස්සි තියෙන, පිට්ටනි තියෙන, වැසිකිළි - කැසිකිළි පහසුකම් තියෙන නේවාසිකාගාර වෙන තියෙනවනම් මට කියන්න.
ප්රශ්නය - නායකත්ව පුහුණුවකට වඩා මිල්ටරිකරණය වූ මානසිකත්වයක් ඔවුන් තුළ ගොඩනැගෙන්ඩ ඇති ඉඩකඩ වැඩියි නේද ඇමැතිතුමා...
පිළිතුර - මොකක්ද මිලිටෙරි කරණය කියන්නේ... මෙතන බෝම්බ පුපුරවන්න, වෙඩි තියන්න, ගරිල්ලා සටන් කරන පුහුණුවක් නොවෙයිනේ දෙන්නේ.
එතනදී, වෙලාවට වැඩකිරීම හා නිසි පරිදි කාර්යයන් වල යෙදීම ගැනයි උගනවන්නේ.
ප්රශ්නය - සියළු පහසුකම් තියෙන තැන් හැටියට හමුදා කඳවුරු තෝරා ගත්තා කිව්වට නැගෙනහිර පළාතේ කඳවුරක වැසිකිළි පහසුකම් හා ජලය පිළිබඳ ගැටළුවකට ශිෂ්යයන් පිරිසක් මුහුණ දුන් බව කියනවා.
පිළිතුර - සමස්තය තුළ එක පුංචි වරදක් විශාල දෙයක් හැටියට මවන්න එපා... ඒ වරදත් ඉක්මනටම නිවැරැදි කළා.
ප්රශ්නය - පුහුණුව අනිවාර්ය යද?
පිළිතුර - ඔව්.... විශ්වවිද්යාලවලට තේරුණු ළමයි ඒ පුහුණුව ලබාගත යුතුයි.
ප්රශ්නය - පුහුණුව නොලබපු අය විශ්වවිද්යාල වලට ඇතුළත් කරගන්නේ නැද්ද?
පිළිතුර - නෑ... නෑ... එහෙම තීන්දුවක නැහැ. නමුත් ඒක ඒ අයට විශාල පාඩුවක්. මේක ඒ අයගේ ජීවිතයේ විශාල පරිවර්තනයක් කරයි. ලබන සැරේ අපි මේක මාස දෙකක පුහුණුවක් බවට පත්කරනවා.
සකච්ඡා කළේ
උදේශ සංජීව ගමගේ
An open letter to the Vice-Chancellors
The Island, 27/05/2011, By G.N. Nandimithra
Fr. Mervyn Fernando’s letter in "The Island" of 25th May with the above caption deserves commendations from all those who value higher education in this country. With unquestionable and relevant credentials his challenge to the VCs must be met by at least one of them, or on behalf of others as well. Having said so one needs to be reminded that VCs today are not selected on criteria applicable a few decades ago.
Now it is not so much for their academic or intellectual standing as for their loyalty to the party in power. In other words it is not ‘quality’ as academics generally understand but the ability to genuflect, be ‘yes’ men or women for any or all proposals submitted by the UGC, whether relevant, useful or an improvement on what obtains now.
How many VCs in privacy complain about shortages of staff, poor facilities, inadequate finances, etc. to deans and academic staff at closed door meetings? But will they ever place on record all these deficiencies or inadequacies and forward to the UGC, Secretary of Ministry of Higher Education or the Minister himself? These are the gutless, spineless but pompous VCs basking in the glory of reflected or delegated power whose main aim is to keep their superiors happy by whatever means fair or foul.
Many academics have already expressed their opinions, mostly critical, of this so called `Army leadership training’. But once the omniscient and almost omnipotent Minister of Higher Education has spoken no lesser mortal would dare contradict him! The tone of his expressions and ranting, his mannerisms and the scarcely concealed threats remind one of an inebriated man drunk with power-hence one who is more suited to be in charge of unskilled labour rather than a group of docile unsophisticated juveniles in quest of a university education!
Anyway let us hope that at least one VC would respond to the questions a, b, and c raised by Fr. Mervyn Fernando, a concerned academic, in his letter to the VCs.
G.N. Nandimithra
Nawala.
Read: Open Letter to the Vice-Chancellors - by Fr. Mervyn Fernando
Fr. Mervyn Fernando’s letter in "The Island" of 25th May with the above caption deserves commendations from all those who value higher education in this country. With unquestionable and relevant credentials his challenge to the VCs must be met by at least one of them, or on behalf of others as well. Having said so one needs to be reminded that VCs today are not selected on criteria applicable a few decades ago.
Now it is not so much for their academic or intellectual standing as for their loyalty to the party in power. In other words it is not ‘quality’ as academics generally understand but the ability to genuflect, be ‘yes’ men or women for any or all proposals submitted by the UGC, whether relevant, useful or an improvement on what obtains now.
How many VCs in privacy complain about shortages of staff, poor facilities, inadequate finances, etc. to deans and academic staff at closed door meetings? But will they ever place on record all these deficiencies or inadequacies and forward to the UGC, Secretary of Ministry of Higher Education or the Minister himself? These are the gutless, spineless but pompous VCs basking in the glory of reflected or delegated power whose main aim is to keep their superiors happy by whatever means fair or foul.
Many academics have already expressed their opinions, mostly critical, of this so called `Army leadership training’. But once the omniscient and almost omnipotent Minister of Higher Education has spoken no lesser mortal would dare contradict him! The tone of his expressions and ranting, his mannerisms and the scarcely concealed threats remind one of an inebriated man drunk with power-hence one who is more suited to be in charge of unskilled labour rather than a group of docile unsophisticated juveniles in quest of a university education!
Anyway let us hope that at least one VC would respond to the questions a, b, and c raised by Fr. Mervyn Fernando, a concerned academic, in his letter to the VCs.
G.N. Nandimithra
Nawala.
Read: Open Letter to the Vice-Chancellors - by Fr. Mervyn Fernando
Spotlight again on universities and university administrators
The Island, 28/05/2011, By Shanie,
"In the first year of Freedom’s second dawn
Died George the Third; although no tyrant, one
Who shielded tyrants, till each sense withdrawn
Left him nor mental nor external sun;
A better farmer ne’er brushed dew from lawn,
A worse king never left a realm undone!
He died – but left his subjects still behind,
One half as mad – and t’other no less behind."
– Lord Byron (1788-1824)
The Vision of Judgment
Europe was recovering after the defeat of Napoleon at Waterloo when in 1820, King George III died in England after years of blindness and insanity. Robert Southey, whom the King had made Poet Laureate of England wrote a ‘loathsomely flattering poem’ about the King. Byron responded with a satirical masterpiece from which the above verse is taken. Byron’s long satirical poem has been described as more than a demolition of Southey’s flattery; it demonstrates ‘the complexities and tensions, the mingled outrage and affection in Byron’s view of human life.’
It was Byron’s satire that comes to mind on reading the recent statement issued by the Committee of Vice Chancellors and Directors. One does not know how many of the Vice-Chancellors attended the meeting at the Ruhuna University where this statement was issued. It is simply signed as CVCD without any names. It is unthinkable that all Vice Chancellors would have endorsed this statement which seems to have been drafted at some political office. Even a Committee of Village Committee Chairmen would have done a better job. The statement, as quoted in a Sunday newspaper, reads, inter alia: "The UNSG should not be permitted to arbitrarily appoint panels and take action on their reports without explicit sanction from wither the Security Council or the General Assembly. (We are) concerned that the UNSG’s initiative may extend to a subtle and ingenious ‘cold war’ which could include lobbying of governments of other UN member states and the Non-Aligned Movement, international organisations, international funding agencies, international courts with the intention of bringing other sanctions against Sri Lanka. These attempts will be a concerted effort by international vested interests to interfere in the internal affairs of Sri Lanka that could culminate in a final objective of regime that is currently being achieved by violence and military intervention in other parts of the world. With regard to the recommendation that he should establish an international; investigative mechanism, the UNSG is advised that this will require the host country’s consent or a decision from member states through an appropriate inter-governmental forum."
The Vice-Chancellors should conduct themselves as academics exercising autonomy and freedom, not as willing tools of politicians. The statement is replete with sloganeering and conjectures best left to nondescript politicians. No attempt has been made to analyse even one issue raised in the Panel’s report. Even their criticism of the UNSG is a repetition of what politicians have stated elsewhere. Their final sentence is, word to word, what the UNSG himself has stated about the options available to him. This is why it seems clear that the Vice Chancellors who have endorsed this statement have simply placed their signatures to a statement drafted elsewhere in a political office. Surely, at least one of the Vice Chancellors who attended the Ruhuna University meeting could have had the strength of character to suggest to his colleagues the need to respond to the issues raised in the report in a mature reasoned way, rather than engage in sloganeering?
Training for the new entrants
We titled last week’s column by asking the question whether higher education in our country was in safe hands. We expressed our concern that the Government’s unlawful and unethical response to the trade union action by the university teachers was jeopardising higher education. We are this week compelled to repeat the question in view of the ill-thought out "leadership training" programme that is being imposed on new entrants to the universities. A rights petition was filed in the Supreme Court and the Court suggested to the Attorney-General to advise the authorities to postpone the programme until they had made a determination on the petition. The Government’s response was typical – cock a snook at the suggestion. There has been no word, not that the public expected any, from the Attorney General about this lack of courtesy shown to the Supreme Court.
There are no civilians involved in the training to the University new entrants that has been arranged by the Ministry of Higher Education with the concurrence of the University Grants Commission. It is being held in military camps. Apart from the usual military type exercises and hikes, there are some lectures as well. According to one report, there are lectures on world-renowned personalities, Sri Lanka’s history and national heritage and on the National Anthem. As far as we know, there was no consultation with the academics on the the kind of orientation that was required for the new entrants and about the course content. Even if they had private reservations, there has not been a word of public protest about all this either from the University Grants Commission or from the Vice Chancellors. Obviously, they feel it more prudent to meekly accept political interference in academic matters.
According to a report, six of the leaders being discussed are – Gandhi, Mahinda Rajapaksa, Puran Appu, Dutugemunu, Ranasinghe Premadasa and Anagarika Dharmapala. The subjects under national heritage course includes the coming of the Aryans, foreign invasions, Dutugemunu (again), the Anuradhapura era, King Vijayabahu and the Sacred Tooth Relic. If the report is correct, the courses have been designed with a strong majoritarian nationalist element in it. Of course, it would not be fair to comment until we hear from the students what exactly was taught. But the published course content does not sound at all very encouraging for the promotion of inclusivity, pluralism and national reconciliation.
In respect of the National Anthem, there was a foreign journalist who once interviewed the Army Brigadier in charge of training the child soldiers conscripted by the LTTE. The military officer was asked why the Tamil children were being asked to sing the National Anthem each day in Sinhala. His answer was that nowhere in the world is the national anthem sung in more than one language, the language of the majority. This answer was to be repeated later by President Rajapaksa himself and his Minister Wimal Weerawansa. Unfortunately, the journalist interviewer did not pursue that point. But we now know that that answer was incorrect and almost every bi-lingual country has bi-lingual national anthems. Will the national anthem subject for the university new-entrants now be taught any differently? It is not likely, judging by the military’s insistence that at all official functions in the North and East, school children must sing the National Anthem only in Sinhala.
It has also been reported that the facilities at the camps are inadequate, particularly for the girls. But this shortcoming can be put down to teething problems caused by these camps not being equipped to handle an influx of such a large number of civilian young men and women. But still it will not leave a very good impression on these young people.
The whole concept of pre-admission training for the new entrants should have been thought out and discussed with the academics. It should have been they who decided on the curriculum and course content and most of the lecturers should have been civilians/academics. Such a process would have ensured that the students when they entered the university were adequately equipped for tertiary education. That would have been in keeping with the lofty traditions set by the founding fathers of university education in our country – traditions of university autonomy and academic freedom cherished by universities throughout the democratic world.
Trade Union Action by teachers
After meeting an unrepresentative group of university teachers and university administrators earlier in the week, President Rajapaksa seems finally to have condescended to meet a delegation from the Federation of University Teachers’ Associations who are now engaged in trade union action. This is a dialogue that should have taken place weeks earlier, before FUTA, frustrated by intransigence from the Ministry of Higher Education, launched their action. In the interests of higher education in Sri Lanka, it is hoped that a solution acceptable to all can be arrived at. It is necessary to repeat again the wise words of Indika Gunawardena that we quoted last week. There was a similar dispute with FUTA in 1996 during the Presidency of Chandrika Bandaranaike Kumaratunga. Indika Gunawardena, who was a cabinet minister then as he is now, chaired a sub-committee that included S. B. Dissanayake, to look into the FUTA demands. Submitting their proposals to resolve the dispute, the sub-committee had this to say:
"We can defeat the academics by manoeuvring our political and propaganda machinery. Some people in the government wanted to do it that way. But these people don’t know that if that happened, the government would lose the academics and will jeopardise the higher education system."
Now in the hot seat, the Minister of Higher Education seems to thinks differently. And when you have administrators who, for whatever reason, are unwilling to advise him that, instead of manoeuvring the state propaganda machinery, it was necessar to safeguard higher education in our country, the Minister will continue to think and act like a politician. The country will not require Presidential intervention in every dispute if our administrators have the strength of character and the wisdom to take a principled stand to ensure that justice and national interests take precedence over sycophantic attempts to toe the politician’s line. They will need to listen and uphold their own conscience on vital issues.
We may end by quoting Adam Michnik which we have done before in this column. Michnik was associated with the independent trade union Solidarity which was founded in 1980 when Poland was still in the ‘Soviet bloc’. He was imprisoned several times (he was later to be elected to Parliament when Poland freed itself from the Soviet bloc and held open elections). On one occasion when he was in prison, the Army General who was also the Minister of Internal Affairs made a proposal to Michnik that if he would consent to leave Poland, he would be freed very soon. The Civil Rights Movement of Sri Lanka, in their excellent series of booklets on the Value of Dissent, published Michnik’s reply to the Minister of Internal Affairs as ‘a superb affirmation of the need for conscience as an undeniable guide to ethical conduct, in politics and public life as in private life’:
"In the life of every honourable person there comes a difficult moment, General, when the simple statement ‘this is black and this is white’ requires paying a heavy price.... At such a time, General, a decent man’s concern is not the price he will have to pay, but the certainty that white is white and black is black. One needs a conscience to determine this. Paraphrasing the saying of one of the great writers of our continent, I would like to suggest that the first thing you need to know, General, is what it is to have a human conscience ......General, you may be the mighty Minister of Internal Affairs, you may have the backing of power, ...... but something invisible, a passerby in the dark, will appear before you and say: this you must not do. That is conscience."
"In the first year of Freedom’s second dawn
Died George the Third; although no tyrant, one
Who shielded tyrants, till each sense withdrawn
Left him nor mental nor external sun;
A better farmer ne’er brushed dew from lawn,
A worse king never left a realm undone!
He died – but left his subjects still behind,
One half as mad – and t’other no less behind."
– Lord Byron (1788-1824)
The Vision of Judgment
Europe was recovering after the defeat of Napoleon at Waterloo when in 1820, King George III died in England after years of blindness and insanity. Robert Southey, whom the King had made Poet Laureate of England wrote a ‘loathsomely flattering poem’ about the King. Byron responded with a satirical masterpiece from which the above verse is taken. Byron’s long satirical poem has been described as more than a demolition of Southey’s flattery; it demonstrates ‘the complexities and tensions, the mingled outrage and affection in Byron’s view of human life.’
It was Byron’s satire that comes to mind on reading the recent statement issued by the Committee of Vice Chancellors and Directors. One does not know how many of the Vice-Chancellors attended the meeting at the Ruhuna University where this statement was issued. It is simply signed as CVCD without any names. It is unthinkable that all Vice Chancellors would have endorsed this statement which seems to have been drafted at some political office. Even a Committee of Village Committee Chairmen would have done a better job. The statement, as quoted in a Sunday newspaper, reads, inter alia: "The UNSG should not be permitted to arbitrarily appoint panels and take action on their reports without explicit sanction from wither the Security Council or the General Assembly. (We are) concerned that the UNSG’s initiative may extend to a subtle and ingenious ‘cold war’ which could include lobbying of governments of other UN member states and the Non-Aligned Movement, international organisations, international funding agencies, international courts with the intention of bringing other sanctions against Sri Lanka. These attempts will be a concerted effort by international vested interests to interfere in the internal affairs of Sri Lanka that could culminate in a final objective of regime that is currently being achieved by violence and military intervention in other parts of the world. With regard to the recommendation that he should establish an international; investigative mechanism, the UNSG is advised that this will require the host country’s consent or a decision from member states through an appropriate inter-governmental forum."
The Vice-Chancellors should conduct themselves as academics exercising autonomy and freedom, not as willing tools of politicians. The statement is replete with sloganeering and conjectures best left to nondescript politicians. No attempt has been made to analyse even one issue raised in the Panel’s report. Even their criticism of the UNSG is a repetition of what politicians have stated elsewhere. Their final sentence is, word to word, what the UNSG himself has stated about the options available to him. This is why it seems clear that the Vice Chancellors who have endorsed this statement have simply placed their signatures to a statement drafted elsewhere in a political office. Surely, at least one of the Vice Chancellors who attended the Ruhuna University meeting could have had the strength of character to suggest to his colleagues the need to respond to the issues raised in the report in a mature reasoned way, rather than engage in sloganeering?
Training for the new entrants
We titled last week’s column by asking the question whether higher education in our country was in safe hands. We expressed our concern that the Government’s unlawful and unethical response to the trade union action by the university teachers was jeopardising higher education. We are this week compelled to repeat the question in view of the ill-thought out "leadership training" programme that is being imposed on new entrants to the universities. A rights petition was filed in the Supreme Court and the Court suggested to the Attorney-General to advise the authorities to postpone the programme until they had made a determination on the petition. The Government’s response was typical – cock a snook at the suggestion. There has been no word, not that the public expected any, from the Attorney General about this lack of courtesy shown to the Supreme Court.
There are no civilians involved in the training to the University new entrants that has been arranged by the Ministry of Higher Education with the concurrence of the University Grants Commission. It is being held in military camps. Apart from the usual military type exercises and hikes, there are some lectures as well. According to one report, there are lectures on world-renowned personalities, Sri Lanka’s history and national heritage and on the National Anthem. As far as we know, there was no consultation with the academics on the the kind of orientation that was required for the new entrants and about the course content. Even if they had private reservations, there has not been a word of public protest about all this either from the University Grants Commission or from the Vice Chancellors. Obviously, they feel it more prudent to meekly accept political interference in academic matters.
According to a report, six of the leaders being discussed are – Gandhi, Mahinda Rajapaksa, Puran Appu, Dutugemunu, Ranasinghe Premadasa and Anagarika Dharmapala. The subjects under national heritage course includes the coming of the Aryans, foreign invasions, Dutugemunu (again), the Anuradhapura era, King Vijayabahu and the Sacred Tooth Relic. If the report is correct, the courses have been designed with a strong majoritarian nationalist element in it. Of course, it would not be fair to comment until we hear from the students what exactly was taught. But the published course content does not sound at all very encouraging for the promotion of inclusivity, pluralism and national reconciliation.
In respect of the National Anthem, there was a foreign journalist who once interviewed the Army Brigadier in charge of training the child soldiers conscripted by the LTTE. The military officer was asked why the Tamil children were being asked to sing the National Anthem each day in Sinhala. His answer was that nowhere in the world is the national anthem sung in more than one language, the language of the majority. This answer was to be repeated later by President Rajapaksa himself and his Minister Wimal Weerawansa. Unfortunately, the journalist interviewer did not pursue that point. But we now know that that answer was incorrect and almost every bi-lingual country has bi-lingual national anthems. Will the national anthem subject for the university new-entrants now be taught any differently? It is not likely, judging by the military’s insistence that at all official functions in the North and East, school children must sing the National Anthem only in Sinhala.
It has also been reported that the facilities at the camps are inadequate, particularly for the girls. But this shortcoming can be put down to teething problems caused by these camps not being equipped to handle an influx of such a large number of civilian young men and women. But still it will not leave a very good impression on these young people.
The whole concept of pre-admission training for the new entrants should have been thought out and discussed with the academics. It should have been they who decided on the curriculum and course content and most of the lecturers should have been civilians/academics. Such a process would have ensured that the students when they entered the university were adequately equipped for tertiary education. That would have been in keeping with the lofty traditions set by the founding fathers of university education in our country – traditions of university autonomy and academic freedom cherished by universities throughout the democratic world.
Trade Union Action by teachers
After meeting an unrepresentative group of university teachers and university administrators earlier in the week, President Rajapaksa seems finally to have condescended to meet a delegation from the Federation of University Teachers’ Associations who are now engaged in trade union action. This is a dialogue that should have taken place weeks earlier, before FUTA, frustrated by intransigence from the Ministry of Higher Education, launched their action. In the interests of higher education in Sri Lanka, it is hoped that a solution acceptable to all can be arrived at. It is necessary to repeat again the wise words of Indika Gunawardena that we quoted last week. There was a similar dispute with FUTA in 1996 during the Presidency of Chandrika Bandaranaike Kumaratunga. Indika Gunawardena, who was a cabinet minister then as he is now, chaired a sub-committee that included S. B. Dissanayake, to look into the FUTA demands. Submitting their proposals to resolve the dispute, the sub-committee had this to say:
"We can defeat the academics by manoeuvring our political and propaganda machinery. Some people in the government wanted to do it that way. But these people don’t know that if that happened, the government would lose the academics and will jeopardise the higher education system."
Now in the hot seat, the Minister of Higher Education seems to thinks differently. And when you have administrators who, for whatever reason, are unwilling to advise him that, instead of manoeuvring the state propaganda machinery, it was necessar to safeguard higher education in our country, the Minister will continue to think and act like a politician. The country will not require Presidential intervention in every dispute if our administrators have the strength of character and the wisdom to take a principled stand to ensure that justice and national interests take precedence over sycophantic attempts to toe the politician’s line. They will need to listen and uphold their own conscience on vital issues.
We may end by quoting Adam Michnik which we have done before in this column. Michnik was associated with the independent trade union Solidarity which was founded in 1980 when Poland was still in the ‘Soviet bloc’. He was imprisoned several times (he was later to be elected to Parliament when Poland freed itself from the Soviet bloc and held open elections). On one occasion when he was in prison, the Army General who was also the Minister of Internal Affairs made a proposal to Michnik that if he would consent to leave Poland, he would be freed very soon. The Civil Rights Movement of Sri Lanka, in their excellent series of booklets on the Value of Dissent, published Michnik’s reply to the Minister of Internal Affairs as ‘a superb affirmation of the need for conscience as an undeniable guide to ethical conduct, in politics and public life as in private life’:
"In the life of every honourable person there comes a difficult moment, General, when the simple statement ‘this is black and this is white’ requires paying a heavy price.... At such a time, General, a decent man’s concern is not the price he will have to pay, but the certainty that white is white and black is black. One needs a conscience to determine this. Paraphrasing the saying of one of the great writers of our continent, I would like to suggest that the first thing you need to know, General, is what it is to have a human conscience ......General, you may be the mighty Minister of Internal Affairs, you may have the backing of power, ...... but something invisible, a passerby in the dark, will appear before you and say: this you must not do. That is conscience."
සරසවි ඇදුරන්ගේ වෘත්තීය අරගලය මහින්ද චින්තනය උදෙසාය
Divaina, 28/05/2011, මීගහතැන්නේ ජයතිස්ස
හිසේ කැක්කුම බොහෝවිට රෝගයක් නොව රෝග ලක්ෂණයකි. ඇතැම්විට එයින් කියෑවෙන්නේ නිසි අවධානය යොමු නොකළහොත් මාරාන්තික විය හැකි ව්යාධියක් පිළිබඳව විය හැකිය.
සරසවි ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අරගලයද එවන් හිසේ කැක්කුමකි. දැනට වසර ගණනාවකට පෙර පටන් අඛණ්ඩව පැවැතෙන එය නොතකා හැරීමෙන් හෝ ඊට ගොඩ වෙදකම් කිරීමෙන් ඉවත්වී නිසි ප්රතිකාර ලබාදීම දැන්වත් කළ යුතු වන්නේ එය ශ්රී ලංකාවේ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය කෙරෙහි මාරාන්තිකව බලපාන ව්යාධියක පෙර නිමිත්තක් වන බැවිනි. ඒ අනුව මෙය සරසවි ඇදුරන් හුදෙක් තමන්ගේ බඩගෝස්තරය සඳහා සිදුකරන පෞද්ගලික සටනක් ඉක්මවා ගිය සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී අරමුණත් සහිතය. වෙනත් ආකාරයකට කිවහොත් මෙය ජාතික ව්යසනයක පෙර දැක්ම හමුවේ සරසවි ඇදුරන් තමන් සතු යුතුකම ඉටු කිරීමට ඉදිරියට පැමිණි අවස්ථාවක් සේ සලකා ඒ සම්බන්ධයෙන් ඔවුනට ජාතියේ ප්රණාමය පුදකළ යුතුය.
මෙම රෝග විනිශ්චය කවර සාධක මත පදනම් වන්නේද රෝගයේ ස්වභාවය කෙබඳුද යනාදී කරුණු පිළිබඳ පැහැදිලි කිරීමක් මේ වන විට අවශ්යව පවතින්නේ ඇතැමකු විසින් මෙය "පැන්තලියේ කිඹුලන් දැකීම ක්" ලෙස අවතක්සේරු කළ හැකි නිසා පමණක්ම නොවේ. විෂයභාර අමාත්යවරයා ප්රමුඛ උසස් අධ්යාපනයට වග කිව යුතු බලධාරීන් මේ වන විට පෙරකී ජාතික අවශ්යතාවය ඉටු කිරීමට ඉදිරියට පැමිණි ආචාර්යවරුන්ට මඩ ගසමින්, නිග්රහ කරමින් හා අවලාද නගමින් රටේ මහජනතාව නොමඟ යවා යථාර්ථය වසන් කිරීමේ උත්සාහයක නිරතව සිටින නිසාය. ඒ තුළින් මෙම ව්යාධියට ප්රතිකර්ම යෙදීම දිනෙන් දින පමා වී අර්බුදය අසාධ්ය වීම වඩාත් ඉක්මන් විය හැකි නිසාය. එබැවින් දැනට විශ්වවිද්යාලවලට ඇතුළත්ව සිටින්නා වූත් ඉදිරියට ඇතුළුවීමට බලාපොරොත්තු වන්නාවූත් දරුවන් මෙන් ම ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන් ද මේ යථාර්ථය පිළිබඳව දැනුවත් කිරීම යුතුකමක් මෙන්ම වගකීමක් ද වේ.
එය වඩාත් පැහැදිලි කිරීම සඳහා මෙකී ව්යාධියේ රෝග ලක්ෂණ වශයෙන් කලක පටන් අප අත්දකිමින් සිටින සත්යයන් කිහිපයක් සැබෑ උදාහරණ ඇසුරෙන් ගෙනහැර දැක්වීම වටී. හොඳ වඩුකාර්මිකයන් බිහි කිරීම වඩාම සාර්ථකව කළ හැක්කේ දක්ෂතම වඩු කාර්මිකයකු හටය. එමෙන්ම හොඳ ඉංජිනේරුවන් බිහි කිරීමට ද හොඳම ඉංජිනේරුවන් ටික විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් ලෙස රඳවාගත යුතුය. කලකට පෙර මෙම විශ්වවිද්යාලයෙන් උසස් පෙළ ඉංජිනේරු උපාධිය සමත්වූ ශිෂ්යයකු විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය මණ්ඩලයට බැඳෙනු දකින්නට ඔහුගේ ගුරුවරුන්ට අවශ්ය විය. එහෙත් මේ තරුණයාගේ ඒ සඳහා උනන්දුවක් නොතිබූ හෙයින් එම ඉංජිනේරු පීඨ ගුරුවරුන් කළේ එවකට වෙනත් විශ්වවිද්යාලයක ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයකු ලෙස කටයුතු කළ මෙම තරුණ ඉංජිනේරුවාගේ පියා දැනුවත් කොට විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය මණ්ඩලයට බැඳෙන ලෙස පුත්රයා උනන්දු කරවන්නැයි පියාගෙන් ඉල්ලා සිටීමයි. පවත්නා තත්ත්වය ඇතුළුÊසියලු කරුණු සැලකිල්ලට ගත් මේ මහාචාර්යවරයා කළේ ඒ සඳහා සෘජුවම මැදිහත් වෙනවා වෙනුවට තම බිරිඳ ලවා පුතුට මේ ඉල්ලීම යොමු කිරීමයි. මේ පිළිබඳව තම පුතුගේ සැබෑම අදහස දැනගැනීමට නම් සාකච්ඡාව සඳහා වඩාත් සුහද හා සමීප වාතාවරණයක් තිබිය යුතු යෑයි පියා විශ්වාස කරන්නට ඇත. එම කාර්යය භාරගත් මව තාත්තාගේ ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තනතුර සහ ඊට හිමි සමාජ තත්ත්වය ආදිය ද හුවා දක්වමින් අදාළ ඉල්ලීම කළ ද, ඊට සාර්ථක ප්රතිචාරයක් නොලැබුණි.
පුතා එතැනින් ඉවත්ව ගියේ ඔය වාගේ තුට්ටු දෙකේ පඩියක් ලැබෙන රස්සාවක රැඳිල ඉන්න තරම් තාත්තට පිස්සු උණාට මට පිස්සු නැතැ යි කියමිනි. වසර තිස්පහකට ආසන්න සේවා කාලයක් සහිත ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තාත්තා ගේ වැටුප මෙන් දෙගුණයකට ආසන්න ආරම්භක වැටුපක් ලැබෙන පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවකට ඒ වන විටත් මේ පුත්රයා යොමු වී තිබුණි. එහෙත් මේ ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තාත්තා එදා වැටුපම ලබමින් අදත් විශ්වවිද්යාල ක්ෂේත්රයේ රැඳී සිටී.
මේ සැබෑ සංකේතාත්මක උදාහරණයක් ලෙස දැක්වූ නමුදු මෙයින් හෙළිවන කටුක යථාර්ථය සියලු විශ්වවිද්යාලවලට පොදුවේත් කොළඹින් දුර බැහැර විශ්වවිද්යාලවලට විශේෂයෙනුත් සත්යවන සංසිද්ධියකි. මේ නිසා විශේෂයෙන්ම වෛද්ය, ඉංජිනේරු ආදී පීඨයන්හි පුරප්පාඩු පිරවීම සඳහා ඉල්ලුම්පත්ර කැඳවීමේදී වඩාම හොඳ ප්රතිඵල පෙන්වූ උපාධිධාරීන් වෙනුවට ඊට පසු පෙළ උපාධිධාරීන්ගෙන් පමණක් ඉල්ලුම් පත්ර ලැබීම මේ වන විට බොහෝ විශ්වවිද්යාලවල දැකිය හැකි සංසිද්ධියකි.
මෙකී ව්යාධියේ දෙවැනි රෝග ලක්ෂණය ආධුනික කථිකාචාර්යවරුන් ලෙස විශ්වවිද්යාලයකට බැඳෙන බොහෝදෙනකු පශ්චාත් උපාධිය සම්පූර්ණ කරගැනීමෙන් අනතුරුව විශ්වවිද්යාල හැර දමා විදේශගත වීමයි. එලෙස පශ්චාත් උපාධිය සම්පූර්ණ කළ අයකුට ලැබෙන වේතනය හා අනෙකුත් ප්රතිලාභ ගැන සෑහීමකට පත්විය නොහැකිවීම මීට ප්රධාන හේතුවයි. දැනට ශ්රී ලංකාවේ විශ්වවිද්යාලවල සිටින ආචාර්යවරු ගණන හාරදහස් පන්සියයකට ආසන්නය. පසුගිය දශක 2 - 3 ක කාලය තුළ පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශ ගත වී නැවත නොපැමිණි ආචාර්යවරුන්ගේ සංඛ්යාව සහ නැවත පැමිණ කලකට පසු විශ්වවිද්යාල හැර දමා යළිත් විදේශගත වූ ආචාර්යවරුන්ගේ සංඛ්යාවේ එකතුව ගත් කල එයද හාරදහසකට ආසන්නය. ව්යාධියේ බරපතළකම එයින් මොනවට පැහැදිලි වේ.
ආධුනික කථිකාචාර්යවරුන් පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශ ගත වී යළිත් නොපැමිණීම නිසා විශ්වවිද්යාලවලට හා රටට සිදුවන අවාසි ගණනාවකි. රටට උගතෙකු අහිමි වීම, අධ්යයන නිවාඩු ලබා ගිය මොහොතේ පටන් ඔවුන් නැවත නොපැමිණෙන බව තහවුරු කරගන්නා තෙක් වසර ගණනාවක කාලය තුළ ඒ වෙනුවට වෙනත් ආචාර්යවරයකු බඳවාගත නොහැකිවීම යන අවාසි ත්රිත්වය ඒ අතුරින් වඩාත් ප්රමුඛය. රටේ සෑම විශ්වවිද්යාලයකම මේ ප්රශ්නය දක්නට ලැබෙන අතර එය වඩාත් බරපතළ ලෙස දක්නට ලැබෙන්නේ නුවර හා අගනුවරින් දුර බැහැර ප්රදේශවල පිහිටි විශ්වවිද්යාලයන්හි වෛද්ය, ඉංජිනේරු සහ විද්යා පීඨවලය. මේ සියලු හේතුවල ප්රතිඵලයක් ලෙස අගනුවරින් බැහැර ඇතැම් විශ්වවිද්යාලයන්හි අධ්යයනාංශවල කටයුතු කරගෙන යනු ලබන්නේ එහි සිටිය යුතු ආචාර්යවරු සංඛ්යාවෙන් හරි අඩක පමණ හිඟයක් තිබිය දී බව සඳහන් කරන්නේ වගකීමක් ඇතිවය. අවශ්ය නම් ඒ සඳහා උදාහරණ දිය හැකිය. ඒ නිසා සම්මතයක් ලෙස පැවැරෙන වැඩ කොටස මෙන් දෙගුණයක වැඩකොටසක් එවැනි තැන්වල ආචාර්යවරයකුට කිරීමට සිදුවන අවස්ථාද ඇත.
මෙලෙස විශ්වවිද්යාලවලට විශේෂයෙන්ම වෛද්ය. ඉංජිනේරු හා විද්යා පීඨවලට වඩාත් දක්ෂ ආචාර්යවරු බඳවා ගැනීමට නොහැකි වීමත්, අමාරුවෙන් හෝ බඳවාගන්නා පිරිස රඳවාගැනීමට නොහැකිවීමත්, යන රෝග ලක්ෂණ ද්විත්වය මගින් පෙන්නුම් කරන ව්යාධිය වන්නේ විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනයේ නියමු සාධකය හෙවත් උපාධිධාරීන් බිහිකිරීමේ සක්රීය මෙහෙවරට සෘජුවම වගකියන මානව සම්පතෙහි සංඛ්යාත්මක හා කාර්යක්ෂමතා ඌනතාවයයි. කාර්යක්ෂමතා ඌනතාවයට හේතුව කලකිරීම සහ රැකියා තෘප්තිය හීනවීමයි. පළමුව එය මෙම ව්යාගය විශ්වවිද්යාලවලින් බිහිවන උපාධිධාරීන් ගේ ගුණාත්මක අඩුවීම කෙරේ සෘජුවම බලපායි. ශ්රී ලංකාව ආසියාවේ දැනුමේ කේන්ද්රස්ථානය බවට පත්කිරීමේ මහින්ද චින්තන ප්රතිපත්ති සාක්ෂාත් කර ගැනීම මේ තත්ත්වය හමුවේ හිතළුවක් පමණක් වීමට ඉඩ ඇති බව මින් පැහැදිලි විය යුතුය. සරසවි ආචාර්යවරුන් මේ වන විට වෘත්තීය අරගලයක නිරතව සිටින්නේ එහෙයිනි.
දෙවනුව මෙම ව්යාධිය රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ බිඳ වැටීම කෙරේ සෘජුවම බලපායි. මෙය අතිශය තීරණාත්මක වන්නේ රජය මේ වන විට පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට ඉඩදීම ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගෙන තිබීම නිසාය. එය පිළිගැනීමකට පමණක් සීමා වී නොමැති අතර එහි මුල් අදියරයත් ක්රියාත්මක වීම නිහඬවම සිදුවෙමින් පවතී. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල සහ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල යන දෙකම ඇති ඇතැම් රටවල රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය ශක්තිමත්ව පවතින්නේ ඒවාට අවශ්ය ප්රතිපාදන රජය විසින් අනලස්ව ලබා දෙන බැවිනි. එහෙත් ඒ අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතාම පහළ මට්ටමක බව කනගාටුවෙන් වුවද සඳහන් කළ යුතුව පවතී. දියුණු බටහිර රටවල් මෙන් අපට කටයුතු කළ නොහැකි බව සැබෑවකි. එහෙත් අපට සමීප දකුණු ආසියාතික රටවල් සමග සැසැදීමේදී අධ්යාපනයට වෙන් කරන මුදල අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතා පහළ මට්ටමකය. ඊට හේතුව අපේ රට දුප්පත් වීම නොවේ. රටක ආර්ථික සමෘද්ධිය මනින මිනුම් දණ්ඩ වන ඒක පුද්ගල ආදායම අනුව ලෝකයේ රටවල් අවරෝහණ පිළිවෙළට ශ්රේණිගත කර ඇති ලැයිස්තුවේ ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉන්දියාව බංග්ලාදේශය හා පකිස්ථානය යන රටවල් තුනටම ඉහළිනි. ඒ අනුව නම් අපේ රටේ අයවැයෙන් අධ්යාපනයට වෙන් කෙරෙන ප්රතිශතය මේරටවල් තුනටම වඩා වැඩිවිය යුතුය. එහෙත් අධ්යාපනයට වෙන් කරන මුදල අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතා පහළ තැනකයි. ඒ නිසාම අධ්යාපන හා පර්යේෂණ කටයුතු සඳහා ලැබෙන පහසුකම් වලින් මෙන්ම ආචාර්යවරුන්ට ගෙවන වැටුප අතින්ද ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතාම පහත් අඩියකය.
මෙවැනි තත්ත්වයන් හමුවේ පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල ආරම්භ කිරීම රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ පැවැත්ම කෙරෙහි අතිශය තීරණාත්මක ලෙස බලපානු ඇත. මන්දයත් රජයෙන් නඩත්තු නොකෙරෙන හුදු වාණිජ ව්යාපාරයක් වන පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවල ආකර්ශනීය වැටුප් පරිමාණ හා අනෙක් පහසුකම් හමුවේ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය තුළ අතෘපිතියෙන් හා කලකිරීමෙන් සේවය කරන දක්ෂ ආචාර්යවරුන් සියලු දෙනා ඉන් වත් වී පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට අන්තර්ග්රහණය කෙරෙනු ඇති බැවිනි. එය නීති දමා නතර කළ හැක්කක් නොවේ. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල ආරම්භ කිරීම සම්බන්ධයෙන් රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ ආචාර්යවරුන්ගේ විරෝධයක් එල්ල වී නැත. මක්නිසාදයත්, එම පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල සමග තරග කොට රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය රැක ගැනීමට තමන්ට හැකි බව ඔවුහු දන්නා බැවිනි. එහෙත් එසේ කළ හැක්කේ ඒ සඳහා අවශ්ය මූල්යමය ශක්තිය රජයෙන් ලැබෙන්නේ නම් පමණි. මේ වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් අරගල වලට එළඹ සිටින්නේ ඒ වෙනුවෙනි. රාජ්ය විශ්වවිද්යාල වඩාත් ශක්තිමත් කොට පවත්වාගෙන යාම මහින්ද චින්තන ප්රතිපත්ති ප්රකාශයේ ද අරමුණක් බැවින් ඒ අනුව, ආචාර්යවරුන්ගේ මේ අරගලය දෙවනුවද මහින්ද චින්තනය උදෙසාය.
සරසවි ආචාර්යවරුන් ඉල්ලා සිටින්නේ දක්ෂ ආචාර්වරුන් බඳවා ගැනීමට හා රඳවා ගැනීමට හැකි වැටුපක් ආචාර්යවරුන්ට ලබාදෙන ලෙසය. එය අද ඊයේ ආරම්භ කළ ඉල්ලීමක් නොවේ. රටේ පැවති යුදමය වාතාවරණය හා ආර්ථික ප්රශ්න හමුවේ වෘත්තීය සටන්වලට නොඑළඹුනද මේ ඉල්ලීම කර ඇත්තේ මීට වසර ගණනාවකට පෙර පටන්ය. උදාහරණයක් ලෙස වත්මන් ජනාධිපතිවරයා සමග මේ පිළිබඳ මුල්ම සාකච්ඡාව පවත්වා ඇත්තේ මීට වසර 3 1/2 කට පෙර 2008 ජනවාරි මාසයේදීය. ඔහුගේ උපදෙස් අනුව පත් කළ කමිටුවකින් පිළියෙල කළ වැටුප් පරිමාණයන් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම ඇතුළු රජයේ පාර්ශවයන් විසින් පිළිගෙන ඇත. එලෙස අනුමත වූ පරිමාණයන් ඉක්මවූ වැටුපක් ආචාර්යවරු කිසිවිටක ඉල්ලා නැත. ඒ නිසා ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම අසාධාරණ ඉල්ලීම් යෑයි කිසිවෙකුටත් තර්ක කළ නොහැකිය. එමෙන්ම ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම අසාධාරණ යෑයි කිසිදු පාර්ශවයක් විසින් මේ වන තෙක් චෝදනා කොට නැත. අඩු වශයෙන් රජයවත් එසේ නොකියයි. ආචාර්යවරුන්ට දිය යුතු යයි විෂය භාර අමාත්යවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුවේදී යෝජනා කළ වැටුප ආචාර්යවරුන් ඉල්ලා සිටින වැටුපට වඩා බෙහෙවින් වැඩිය. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්න පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමට 2009 දී රජයේ පාර්ශ්වයෙන් ඉදිරිපත් වූ බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා මෙම ඉල්ලීම අතිශය සාධාරණ බව වටහා ගැනීම නිසා නිසි පරිදි වැටුප් පරිමාණයන් තීරණය කොට ගෙවන තෙක් වැටුපෙන් 50% ක දීමනාවක් ආචාර්යවරුන්ට ගෙවිය යුතු බව තීරණය කරමින් ඒ සඳහා අවශ්ය මුදල් රජයෙන් ලබාගෙන ගෙවීම් කටයුතු ඉක්මන් කරන ලෙස විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසමට නියෝග කළේය. එහෙත් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම එය නොතකා හැර මේ වන විට වසර 1 1/2 ක් ගත වී ඇත. වසර ගණනාවක් තිස්සේ අඛණ්ඩව ඉතා ඉවසීමෙන් කරගෙන ආ ඉල්ලීමක් සම්බන්ධයෙන් ආචාර්යවරුන්ට වෘත්තීය සමිති ක්රීයාමාර්ගයකට එළඹීමට සිදුවුයේ එවැනි වාතාවරණයක් යටතේය. ඒ මිස එය උසස් අධ්යාපන ඇමැතිවරයා දැන් සඳහන් කරන ආචාර්යවරුන් පසුගිය සතියේ අරලියගහ මන්දිරයට ගෙන්වා සාකච්ඡා කළ අවස්ථාවේදී ද පැහැදිලි වන්නට ඇත.
කෙසේ වුවද ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය ක්රියා මාර්ගයෙන් විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය අකර්මණ්ය වී සති තුනක් ගෙවී යන මේ මොහොත වනතුරුත් උසස් අධ්යාපනයට සම්බන්ධ බලධාරීන් මේ සම්බන්ධයෙන් දක්වන ප්රතිචාර විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වත් තේරුම් ගත නොහැකිය.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට රුපියල් ලක්ෂ දෙකක වැටුපක් ගෙවිය යුතු යයි පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්රකාශ කළ උසස් අධ්යාපන ඇමැතිවරයාට එයින් මාස 2-3 ගතවන මේ මොහොතේ ආචාර්යවරුන්ට ඉතා සාහසික හා නින්දිත ලෙස නිග්රහ කරමින් අවලාද නගයි. එහෙත් ඒ හමුවේ ආචාර්යවරුන් නොසැලෙන්නේ රටම දන්නා එතුමාන්ගේ කට ගැන සිතා පමණක්ම නොවේ. එතුමන් මෑත කාලයේ කළ ප්රකාශවලින් ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අරගලයට සිදු වූ යහපත ද මෙනෙහි කරමිනි. වාත්තීය අරගලය ආරම්භ කරන විට බහුතර කැමැත්තට එකඟවීමක් ලෙස සියලු දෙනා ඊට එකඟ වූව ද, අරගලය තුළ ඇතැම් කරුණු සම්බන්ධයෙන් ප්රශ්න කළ හා විවේචන කළ ආචාර්යවරු සැලකිය යුතු පිරිසක් සිටියහ. එහෙත් ඇමැතිවරයා පසුගිය දින වල ආචාර්යවරුන්ට කළ නිග්රහයන්, මඩගැසීම් හා චෝදනාව හමුවේ එම ආචාර්යවරුද සියලු ප්රශ්න පසෙකට දමා වෘත්තීය එකමුතුකම පෙරටු කොට ගෙන මේ වන විට වෘත්තීය අරගලය හා ඒකාත්මිකව සිටිති. එයට සමගාමීව යමින් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම මේ වන විට සිදු කරන්නේ ප්රායෝගිකව ක්රියාත්මක කළ නොහැකි චක්ර ලෙඛනවලින් ආචාර්යවරුන් මට්ටු කරන්නට වෙර දැරීමයි. ඒ අතර තුර වෘත්තීය ක්රියා මාර්ගයකට එළඹී ඇති ආචාර්යවරුන් උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශයේ ලේකම්වරයා විසින් "මේ ගොල්ලො මොනව කිව්වත් පඩිය මීට වඩා ශත පහකින්වත් වැඩි කරන්නට බැරි යයි" සඳහන් කළ බව මාධ්යයෙන් දුටු විට නම් අපි බලවත් කම්පාවට පත්වීමු. මක් නිසාද යත් ඔහුද ආධුනික කථිකාචාර්යවරයකු ලෙස විශ්වවිද්යාල සේවයට බැදී වැටුප් සහිත නිවාඩු ලබා පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශගත වී යළි පැමිණීමෙන් අනතුරුව ශ්රී ලංකාවේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයකුට ලැබෙන වැටුප හා අනෙකුත් ප්රතිලාභ පිළිබඳ සෑහීමකට පත්විය නොහැකිව ඒ හේතුකොටගෙන විශ්වවිද්යාලයට නැවත නොපැමිණි අයකු වන බැවිනි. ඒ මීට දශක 2-3 කට පෙරය. අද වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයකුට ලැබෙන වැටුපෙහි සාපේක්ෂ වටිනාකම එදාටත් වඩා පහළ බැස ඇති බව එතුමා හොඳින් දනී.
මෙවැනි ප්රතිචාර තේරුම් ගැනීමට අපහසු වූ කල එය පැහැදිලි කළ හැකි කටකතා පැතිර යාම සාමාන්ය දෙයකි. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල වලට අවශ්ය පසුබිම සකස් කර ගැනීම සඳහා රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය ඉබේම ක්ෂය වී යැමට ඉඩ සලසන අරමුණින් සරසවි ඇඳුරන්ගේ ඉල්ලීම්වලට සෘණ ප්රතිචාරයක් දක්වන්නේය යන්න එවන් එක් කටකතාවකි. රජයට එවැනි අරමුණක් ඇතැයි සිතීමට අපහසුය. එහෙත් අරමුණු කර නොගත්තද ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම නොතකා හැරීම හමුවේ සිදුවන්නේ නම් එයමය.
සරසවි ඇඳුරන්ගේ ඉල්ලීම් අසාධාරණ නොවුවද ඒවා ලබා නොදෙන්නේ, එසේ ලබා දුන්නහොත් අනෙකුත් කණ්ඩායම් ද ඒ මග ගොස් වැඩි වැටුප් ඉල්ලීමට ඉඩ ඇති නිසායෑයි නිල නොවන මට්ටමින් දැනගනන්ට ලැබේ. රෝග ලක්ෂණ ඉදිරිපත් කරමින් යමෙකු වෛද්යවරයකු වෙත පැමිණ ප්රතිකාරයක් ඉල්ලා සිටින විට අවශ්ය ප්රතිකාරය නියම කළ යුත්තේ නිවැරැදි රෝග විනිශ්චයකින් පසුවය. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ටත් අනෙක් හැම දෙනාටමත් එම න්යාය පොදුය.
රෝග විනිශ්චයට අනුව පළමු රෝගියට දියයුතු ඖෂධය, දෙවැනි රෝගියාද ඉල්ලා සිටිනු ඇතැයි කියා, පළමු රෝගියාට එය නොදී සිටීමේ සිරිතක් වෛද්ය ශාස්ත්රයේ නැත. එහෙත් දෙවන රෝගියාගේ රෝගය අනුව නියම කරන ඖෂධ පිළි නොගෙන පළමු රෝගියාට දුන් ඖෂධම ඉල්ලා සිටින්නේ නම් එවිට කළයුත්තේ කුමක්ද යන්න වෛද්ය ශාස්ත්රයේ සඳහන්ය. ඒ අනුව දෙවන රෝගියා මනෝ වෛද්යවරයකු වෙත යොමු කළ යුතුය.
මීගහතැන්නේ ජයතිස්ස
උද්භිද විද්යා මහාචාර්ය
හිසේ කැක්කුම බොහෝවිට රෝගයක් නොව රෝග ලක්ෂණයකි. ඇතැම්විට එයින් කියෑවෙන්නේ නිසි අවධානය යොමු නොකළහොත් මාරාන්තික විය හැකි ව්යාධියක් පිළිබඳව විය හැකිය.
සරසවි ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අරගලයද එවන් හිසේ කැක්කුමකි. දැනට වසර ගණනාවකට පෙර පටන් අඛණ්ඩව පැවැතෙන එය නොතකා හැරීමෙන් හෝ ඊට ගොඩ වෙදකම් කිරීමෙන් ඉවත්වී නිසි ප්රතිකාර ලබාදීම දැන්වත් කළ යුතු වන්නේ එය ශ්රී ලංකාවේ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය කෙරෙහි මාරාන්තිකව බලපාන ව්යාධියක පෙර නිමිත්තක් වන බැවිනි. ඒ අනුව මෙය සරසවි ඇදුරන් හුදෙක් තමන්ගේ බඩගෝස්තරය සඳහා සිදුකරන පෞද්ගලික සටනක් ඉක්මවා ගිය සමාජ ප්රජාතන්ත්රවාදී අරමුණත් සහිතය. වෙනත් ආකාරයකට කිවහොත් මෙය ජාතික ව්යසනයක පෙර දැක්ම හමුවේ සරසවි ඇදුරන් තමන් සතු යුතුකම ඉටු කිරීමට ඉදිරියට පැමිණි අවස්ථාවක් සේ සලකා ඒ සම්බන්ධයෙන් ඔවුනට ජාතියේ ප්රණාමය පුදකළ යුතුය.
මෙම රෝග විනිශ්චය කවර සාධක මත පදනම් වන්නේද රෝගයේ ස්වභාවය කෙබඳුද යනාදී කරුණු පිළිබඳ පැහැදිලි කිරීමක් මේ වන විට අවශ්යව පවතින්නේ ඇතැමකු විසින් මෙය "පැන්තලියේ කිඹුලන් දැකීම ක්" ලෙස අවතක්සේරු කළ හැකි නිසා පමණක්ම නොවේ. විෂයභාර අමාත්යවරයා ප්රමුඛ උසස් අධ්යාපනයට වග කිව යුතු බලධාරීන් මේ වන විට පෙරකී ජාතික අවශ්යතාවය ඉටු කිරීමට ඉදිරියට පැමිණි ආචාර්යවරුන්ට මඩ ගසමින්, නිග්රහ කරමින් හා අවලාද නගමින් රටේ මහජනතාව නොමඟ යවා යථාර්ථය වසන් කිරීමේ උත්සාහයක නිරතව සිටින නිසාය. ඒ තුළින් මෙම ව්යාධියට ප්රතිකර්ම යෙදීම දිනෙන් දින පමා වී අර්බුදය අසාධ්ය වීම වඩාත් ඉක්මන් විය හැකි නිසාය. එබැවින් දැනට විශ්වවිද්යාලවලට ඇතුළත්ව සිටින්නා වූත් ඉදිරියට ඇතුළුවීමට බලාපොරොත්තු වන්නාවූත් දරුවන් මෙන් ම ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන් ද මේ යථාර්ථය පිළිබඳව දැනුවත් කිරීම යුතුකමක් මෙන්ම වගකීමක් ද වේ.
එය වඩාත් පැහැදිලි කිරීම සඳහා මෙකී ව්යාධියේ රෝග ලක්ෂණ වශයෙන් කලක පටන් අප අත්දකිමින් සිටින සත්යයන් කිහිපයක් සැබෑ උදාහරණ ඇසුරෙන් ගෙනහැර දැක්වීම වටී. හොඳ වඩුකාර්මිකයන් බිහි කිරීම වඩාම සාර්ථකව කළ හැක්කේ දක්ෂතම වඩු කාර්මිකයකු හටය. එමෙන්ම හොඳ ඉංජිනේරුවන් බිහි කිරීමට ද හොඳම ඉංජිනේරුවන් ටික විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් ලෙස රඳවාගත යුතුය. කලකට පෙර මෙම විශ්වවිද්යාලයෙන් උසස් පෙළ ඉංජිනේරු උපාධිය සමත්වූ ශිෂ්යයකු විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය මණ්ඩලයට බැඳෙනු දකින්නට ඔහුගේ ගුරුවරුන්ට අවශ්ය විය. එහෙත් මේ තරුණයාගේ ඒ සඳහා උනන්දුවක් නොතිබූ හෙයින් එම ඉංජිනේරු පීඨ ගුරුවරුන් කළේ එවකට වෙනත් විශ්වවිද්යාලයක ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයකු ලෙස කටයුතු කළ මෙම තරුණ ඉංජිනේරුවාගේ පියා දැනුවත් කොට විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය මණ්ඩලයට බැඳෙන ලෙස පුත්රයා උනන්දු කරවන්නැයි පියාගෙන් ඉල්ලා සිටීමයි. පවත්නා තත්ත්වය ඇතුළුÊසියලු කරුණු සැලකිල්ලට ගත් මේ මහාචාර්යවරයා කළේ ඒ සඳහා සෘජුවම මැදිහත් වෙනවා වෙනුවට තම බිරිඳ ලවා පුතුට මේ ඉල්ලීම යොමු කිරීමයි. මේ පිළිබඳව තම පුතුගේ සැබෑම අදහස දැනගැනීමට නම් සාකච්ඡාව සඳහා වඩාත් සුහද හා සමීප වාතාවරණයක් තිබිය යුතු යෑයි පියා විශ්වාස කරන්නට ඇත. එම කාර්යය භාරගත් මව තාත්තාගේ ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තනතුර සහ ඊට හිමි සමාජ තත්ත්වය ආදිය ද හුවා දක්වමින් අදාළ ඉල්ලීම කළ ද, ඊට සාර්ථක ප්රතිචාරයක් නොලැබුණි.
පුතා එතැනින් ඉවත්ව ගියේ ඔය වාගේ තුට්ටු දෙකේ පඩියක් ලැබෙන රස්සාවක රැඳිල ඉන්න තරම් තාත්තට පිස්සු උණාට මට පිස්සු නැතැ යි කියමිනි. වසර තිස්පහකට ආසන්න සේවා කාලයක් සහිත ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තාත්තා ගේ වැටුප මෙන් දෙගුණයකට ආසන්න ආරම්භක වැටුපක් ලැබෙන පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවකට ඒ වන විටත් මේ පුත්රයා යොමු වී තිබුණි. එහෙත් මේ ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය තාත්තා එදා වැටුපම ලබමින් අදත් විශ්වවිද්යාල ක්ෂේත්රයේ රැඳී සිටී.
මේ සැබෑ සංකේතාත්මක උදාහරණයක් ලෙස දැක්වූ නමුදු මෙයින් හෙළිවන කටුක යථාර්ථය සියලු විශ්වවිද්යාලවලට පොදුවේත් කොළඹින් දුර බැහැර විශ්වවිද්යාලවලට විශේෂයෙනුත් සත්යවන සංසිද්ධියකි. මේ නිසා විශේෂයෙන්ම වෛද්ය, ඉංජිනේරු ආදී පීඨයන්හි පුරප්පාඩු පිරවීම සඳහා ඉල්ලුම්පත්ර කැඳවීමේදී වඩාම හොඳ ප්රතිඵල පෙන්වූ උපාධිධාරීන් වෙනුවට ඊට පසු පෙළ උපාධිධාරීන්ගෙන් පමණක් ඉල්ලුම් පත්ර ලැබීම මේ වන විට බොහෝ විශ්වවිද්යාලවල දැකිය හැකි සංසිද්ධියකි.
මෙකී ව්යාධියේ දෙවැනි රෝග ලක්ෂණය ආධුනික කථිකාචාර්යවරුන් ලෙස විශ්වවිද්යාලයකට බැඳෙන බොහෝදෙනකු පශ්චාත් උපාධිය සම්පූර්ණ කරගැනීමෙන් අනතුරුව විශ්වවිද්යාල හැර දමා විදේශගත වීමයි. එලෙස පශ්චාත් උපාධිය සම්පූර්ණ කළ අයකුට ලැබෙන වේතනය හා අනෙකුත් ප්රතිලාභ ගැන සෑහීමකට පත්විය නොහැකිවීම මීට ප්රධාන හේතුවයි. දැනට ශ්රී ලංකාවේ විශ්වවිද්යාලවල සිටින ආචාර්යවරු ගණන හාරදහස් පන්සියයකට ආසන්නය. පසුගිය දශක 2 - 3 ක කාලය තුළ පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශ ගත වී නැවත නොපැමිණි ආචාර්යවරුන්ගේ සංඛ්යාව සහ නැවත පැමිණ කලකට පසු විශ්වවිද්යාල හැර දමා යළිත් විදේශගත වූ ආචාර්යවරුන්ගේ සංඛ්යාවේ එකතුව ගත් කල එයද හාරදහසකට ආසන්නය. ව්යාධියේ බරපතළකම එයින් මොනවට පැහැදිලි වේ.
ආධුනික කථිකාචාර්යවරුන් පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශ ගත වී යළිත් නොපැමිණීම නිසා විශ්වවිද්යාලවලට හා රටට සිදුවන අවාසි ගණනාවකි. රටට උගතෙකු අහිමි වීම, අධ්යයන නිවාඩු ලබා ගිය මොහොතේ පටන් ඔවුන් නැවත නොපැමිණෙන බව තහවුරු කරගන්නා තෙක් වසර ගණනාවක කාලය තුළ ඒ වෙනුවට වෙනත් ආචාර්යවරයකු බඳවාගත නොහැකිවීම යන අවාසි ත්රිත්වය ඒ අතුරින් වඩාත් ප්රමුඛය. රටේ සෑම විශ්වවිද්යාලයකම මේ ප්රශ්නය දක්නට ලැබෙන අතර එය වඩාත් බරපතළ ලෙස දක්නට ලැබෙන්නේ නුවර හා අගනුවරින් දුර බැහැර ප්රදේශවල පිහිටි විශ්වවිද්යාලයන්හි වෛද්ය, ඉංජිනේරු සහ විද්යා පීඨවලය. මේ සියලු හේතුවල ප්රතිඵලයක් ලෙස අගනුවරින් බැහැර ඇතැම් විශ්වවිද්යාලයන්හි අධ්යයනාංශවල කටයුතු කරගෙන යනු ලබන්නේ එහි සිටිය යුතු ආචාර්යවරු සංඛ්යාවෙන් හරි අඩක පමණ හිඟයක් තිබිය දී බව සඳහන් කරන්නේ වගකීමක් ඇතිවය. අවශ්ය නම් ඒ සඳහා උදාහරණ දිය හැකිය. ඒ නිසා සම්මතයක් ලෙස පැවැරෙන වැඩ කොටස මෙන් දෙගුණයක වැඩකොටසක් එවැනි තැන්වල ආචාර්යවරයකුට කිරීමට සිදුවන අවස්ථාද ඇත.
මෙලෙස විශ්වවිද්යාලවලට විශේෂයෙන්ම වෛද්ය. ඉංජිනේරු හා විද්යා පීඨවලට වඩාත් දක්ෂ ආචාර්යවරු බඳවා ගැනීමට නොහැකි වීමත්, අමාරුවෙන් හෝ බඳවාගන්නා පිරිස රඳවාගැනීමට නොහැකිවීමත්, යන රෝග ලක්ෂණ ද්විත්වය මගින් පෙන්නුම් කරන ව්යාධිය වන්නේ විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනයේ නියමු සාධකය හෙවත් උපාධිධාරීන් බිහිකිරීමේ සක්රීය මෙහෙවරට සෘජුවම වගකියන මානව සම්පතෙහි සංඛ්යාත්මක හා කාර්යක්ෂමතා ඌනතාවයයි. කාර්යක්ෂමතා ඌනතාවයට හේතුව කලකිරීම සහ රැකියා තෘප්තිය හීනවීමයි. පළමුව එය මෙම ව්යාගය විශ්වවිද්යාලවලින් බිහිවන උපාධිධාරීන් ගේ ගුණාත්මක අඩුවීම කෙරේ සෘජුවම බලපායි. ශ්රී ලංකාව ආසියාවේ දැනුමේ කේන්ද්රස්ථානය බවට පත්කිරීමේ මහින්ද චින්තන ප්රතිපත්ති සාක්ෂාත් කර ගැනීම මේ තත්ත්වය හමුවේ හිතළුවක් පමණක් වීමට ඉඩ ඇති බව මින් පැහැදිලි විය යුතුය. සරසවි ආචාර්යවරුන් මේ වන විට වෘත්තීය අරගලයක නිරතව සිටින්නේ එහෙයිනි.
දෙවනුව මෙම ව්යාධිය රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ බිඳ වැටීම කෙරේ සෘජුවම බලපායි. මෙය අතිශය තීරණාත්මක වන්නේ රජය මේ වන විට පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට ඉඩදීම ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගෙන තිබීම නිසාය. එය පිළිගැනීමකට පමණක් සීමා වී නොමැති අතර එහි මුල් අදියරයත් ක්රියාත්මක වීම නිහඬවම සිදුවෙමින් පවතී. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල සහ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල යන දෙකම ඇති ඇතැම් රටවල රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය ශක්තිමත්ව පවතින්නේ ඒවාට අවශ්ය ප්රතිපාදන රජය විසින් අනලස්ව ලබා දෙන බැවිනි. එහෙත් ඒ අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතාම පහළ මට්ටමක බව කනගාටුවෙන් වුවද සඳහන් කළ යුතුව පවතී. දියුණු බටහිර රටවල් මෙන් අපට කටයුතු කළ නොහැකි බව සැබෑවකි. එහෙත් අපට සමීප දකුණු ආසියාතික රටවල් සමග සැසැදීමේදී අධ්යාපනයට වෙන් කරන මුදල අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතා පහළ මට්ටමකය. ඊට හේතුව අපේ රට දුප්පත් වීම නොවේ. රටක ආර්ථික සමෘද්ධිය මනින මිනුම් දණ්ඩ වන ඒක පුද්ගල ආදායම අනුව ලෝකයේ රටවල් අවරෝහණ පිළිවෙළට ශ්රේණිගත කර ඇති ලැයිස්තුවේ ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉන්දියාව බංග්ලාදේශය හා පකිස්ථානය යන රටවල් තුනටම ඉහළිනි. ඒ අනුව නම් අපේ රටේ අයවැයෙන් අධ්යාපනයට වෙන් කෙරෙන ප්රතිශතය මේරටවල් තුනටම වඩා වැඩිවිය යුතුය. එහෙත් අධ්යාපනයට වෙන් කරන මුදල අතින් ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතා පහළ තැනකයි. ඒ නිසාම අධ්යාපන හා පර්යේෂණ කටයුතු සඳහා ලැබෙන පහසුකම් වලින් මෙන්ම ආචාර්යවරුන්ට ගෙවන වැටුප අතින්ද ශ්රී ලංකාව සිටින්නේ ඉතාම පහත් අඩියකය.
මෙවැනි තත්ත්වයන් හමුවේ පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල ආරම්භ කිරීම රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ පැවැත්ම කෙරෙහි අතිශය තීරණාත්මක ලෙස බලපානු ඇත. මන්දයත් රජයෙන් නඩත්තු නොකෙරෙන හුදු වාණිජ ව්යාපාරයක් වන පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවල ආකර්ශනීය වැටුප් පරිමාණ හා අනෙක් පහසුකම් හමුවේ රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය තුළ අතෘපිතියෙන් හා කලකිරීමෙන් සේවය කරන දක්ෂ ආචාර්යවරුන් සියලු දෙනා ඉන් වත් වී පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට අන්තර්ග්රහණය කෙරෙනු ඇති බැවිනි. එය නීති දමා නතර කළ හැක්කක් නොවේ. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල ආරම්භ කිරීම සම්බන්ධයෙන් රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ ආචාර්යවරුන්ගේ විරෝධයක් එල්ල වී නැත. මක්නිසාදයත්, එම පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල සමග තරග කොට රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය රැක ගැනීමට තමන්ට හැකි බව ඔවුහු දන්නා බැවිනි. එහෙත් එසේ කළ හැක්කේ ඒ සඳහා අවශ්ය මූල්යමය ශක්තිය රජයෙන් ලැබෙන්නේ නම් පමණි. මේ වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් අරගල වලට එළඹ සිටින්නේ ඒ වෙනුවෙනි. රාජ්ය විශ්වවිද්යාල වඩාත් ශක්තිමත් කොට පවත්වාගෙන යාම මහින්ද චින්තන ප්රතිපත්ති ප්රකාශයේ ද අරමුණක් බැවින් ඒ අනුව, ආචාර්යවරුන්ගේ මේ අරගලය දෙවනුවද මහින්ද චින්තනය උදෙසාය.
සරසවි ආචාර්යවරුන් ඉල්ලා සිටින්නේ දක්ෂ ආචාර්වරුන් බඳවා ගැනීමට හා රඳවා ගැනීමට හැකි වැටුපක් ආචාර්යවරුන්ට ලබාදෙන ලෙසය. එය අද ඊයේ ආරම්භ කළ ඉල්ලීමක් නොවේ. රටේ පැවති යුදමය වාතාවරණය හා ආර්ථික ප්රශ්න හමුවේ වෘත්තීය සටන්වලට නොඑළඹුනද මේ ඉල්ලීම කර ඇත්තේ මීට වසර ගණනාවකට පෙර පටන්ය. උදාහරණයක් ලෙස වත්මන් ජනාධිපතිවරයා සමග මේ පිළිබඳ මුල්ම සාකච්ඡාව පවත්වා ඇත්තේ මීට වසර 3 1/2 කට පෙර 2008 ජනවාරි මාසයේදීය. ඔහුගේ උපදෙස් අනුව පත් කළ කමිටුවකින් පිළියෙල කළ වැටුප් පරිමාණයන් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම ඇතුළු රජයේ පාර්ශවයන් විසින් පිළිගෙන ඇත. එලෙස අනුමත වූ පරිමාණයන් ඉක්මවූ වැටුපක් ආචාර්යවරු කිසිවිටක ඉල්ලා නැත. ඒ නිසා ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම අසාධාරණ ඉල්ලීම් යෑයි කිසිවෙකුටත් තර්ක කළ නොහැකිය. එමෙන්ම ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම අසාධාරණ යෑයි කිසිදු පාර්ශවයක් විසින් මේ වන තෙක් චෝදනා කොට නැත. අඩු වශයෙන් රජයවත් එසේ නොකියයි. ආචාර්යවරුන්ට දිය යුතු යයි විෂය භාර අමාත්යවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුවේදී යෝජනා කළ වැටුප ආචාර්යවරුන් ඉල්ලා සිටින වැටුපට වඩා බෙහෙවින් වැඩිය. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ප්රශ්න පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමට 2009 දී රජයේ පාර්ශ්වයෙන් ඉදිරිපත් වූ බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා මෙම ඉල්ලීම අතිශය සාධාරණ බව වටහා ගැනීම නිසා නිසි පරිදි වැටුප් පරිමාණයන් තීරණය කොට ගෙවන තෙක් වැටුපෙන් 50% ක දීමනාවක් ආචාර්යවරුන්ට ගෙවිය යුතු බව තීරණය කරමින් ඒ සඳහා අවශ්ය මුදල් රජයෙන් ලබාගෙන ගෙවීම් කටයුතු ඉක්මන් කරන ලෙස විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසමට නියෝග කළේය. එහෙත් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම එය නොතකා හැර මේ වන විට වසර 1 1/2 ක් ගත වී ඇත. වසර ගණනාවක් තිස්සේ අඛණ්ඩව ඉතා ඉවසීමෙන් කරගෙන ආ ඉල්ලීමක් සම්බන්ධයෙන් ආචාර්යවරුන්ට වෘත්තීය සමිති ක්රීයාමාර්ගයකට එළඹීමට සිදුවුයේ එවැනි වාතාවරණයක් යටතේය. ඒ මිස එය උසස් අධ්යාපන ඇමැතිවරයා දැන් සඳහන් කරන ආචාර්යවරුන් පසුගිය සතියේ අරලියගහ මන්දිරයට ගෙන්වා සාකච්ඡා කළ අවස්ථාවේදී ද පැහැදිලි වන්නට ඇත.
කෙසේ වුවද ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය ක්රියා මාර්ගයෙන් විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය අකර්මණ්ය වී සති තුනක් ගෙවී යන මේ මොහොත වනතුරුත් උසස් අධ්යාපනයට සම්බන්ධ බලධාරීන් මේ සම්බන්ධයෙන් දක්වන ප්රතිචාර විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වත් තේරුම් ගත නොහැකිය.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට රුපියල් ලක්ෂ දෙකක වැටුපක් ගෙවිය යුතු යයි පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්රකාශ කළ උසස් අධ්යාපන ඇමැතිවරයාට එයින් මාස 2-3 ගතවන මේ මොහොතේ ආචාර්යවරුන්ට ඉතා සාහසික හා නින්දිත ලෙස නිග්රහ කරමින් අවලාද නගයි. එහෙත් ඒ හමුවේ ආචාර්යවරුන් නොසැලෙන්නේ රටම දන්නා එතුමාන්ගේ කට ගැන සිතා පමණක්ම නොවේ. එතුමන් මෑත කාලයේ කළ ප්රකාශවලින් ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අරගලයට සිදු වූ යහපත ද මෙනෙහි කරමිනි. වාත්තීය අරගලය ආරම්භ කරන විට බහුතර කැමැත්තට එකඟවීමක් ලෙස සියලු දෙනා ඊට එකඟ වූව ද, අරගලය තුළ ඇතැම් කරුණු සම්බන්ධයෙන් ප්රශ්න කළ හා විවේචන කළ ආචාර්යවරු සැලකිය යුතු පිරිසක් සිටියහ. එහෙත් ඇමැතිවරයා පසුගිය දින වල ආචාර්යවරුන්ට කළ නිග්රහයන්, මඩගැසීම් හා චෝදනාව හමුවේ එම ආචාර්යවරුද සියලු ප්රශ්න පසෙකට දමා වෘත්තීය එකමුතුකම පෙරටු කොට ගෙන මේ වන විට වෘත්තීය අරගලය හා ඒකාත්මිකව සිටිති. එයට සමගාමීව යමින් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසම මේ වන විට සිදු කරන්නේ ප්රායෝගිකව ක්රියාත්මක කළ නොහැකි චක්ර ලෙඛනවලින් ආචාර්යවරුන් මට්ටු කරන්නට වෙර දැරීමයි. ඒ අතර තුර වෘත්තීය ක්රියා මාර්ගයකට එළඹී ඇති ආචාර්යවරුන් උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශයේ ලේකම්වරයා විසින් "මේ ගොල්ලො මොනව කිව්වත් පඩිය මීට වඩා ශත පහකින්වත් වැඩි කරන්නට බැරි යයි" සඳහන් කළ බව මාධ්යයෙන් දුටු විට නම් අපි බලවත් කම්පාවට පත්වීමු. මක් නිසාද යත් ඔහුද ආධුනික කථිකාචාර්යවරයකු ලෙස විශ්වවිද්යාල සේවයට බැදී වැටුප් සහිත නිවාඩු ලබා පශ්චාත් උපාධි සඳහා විදේශගත වී යළි පැමිණීමෙන් අනතුරුව ශ්රී ලංකාවේ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයකුට ලැබෙන වැටුප හා අනෙකුත් ප්රතිලාභ පිළිබඳ සෑහීමකට පත්විය නොහැකිව ඒ හේතුකොටගෙන විශ්වවිද්යාලයට නැවත නොපැමිණි අයකු වන බැවිනි. ඒ මීට දශක 2-3 කට පෙරය. අද වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරයකුට ලැබෙන වැටුපෙහි සාපේක්ෂ වටිනාකම එදාටත් වඩා පහළ බැස ඇති බව එතුමා හොඳින් දනී.
මෙවැනි ප්රතිචාර තේරුම් ගැනීමට අපහසු වූ කල එය පැහැදිලි කළ හැකි කටකතා පැතිර යාම සාමාන්ය දෙයකි. පෞද්ගලික විශ්වවිද්යාල වලට අවශ්ය පසුබිම සකස් කර ගැනීම සඳහා රාජ්ය විශ්වවිද්යාල පද්ධතිය ඉබේම ක්ෂය වී යැමට ඉඩ සලසන අරමුණින් සරසවි ඇඳුරන්ගේ ඉල්ලීම්වලට සෘණ ප්රතිචාරයක් දක්වන්නේය යන්න එවන් එක් කටකතාවකි. රජයට එවැනි අරමුණක් ඇතැයි සිතීමට අපහසුය. එහෙත් අරමුණු කර නොගත්තද ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම නොතකා හැරීම හමුවේ සිදුවන්නේ නම් එයමය.
සරසවි ඇඳුරන්ගේ ඉල්ලීම් අසාධාරණ නොවුවද ඒවා ලබා නොදෙන්නේ, එසේ ලබා දුන්නහොත් අනෙකුත් කණ්ඩායම් ද ඒ මග ගොස් වැඩි වැටුප් ඉල්ලීමට ඉඩ ඇති නිසායෑයි නිල නොවන මට්ටමින් දැනගනන්ට ලැබේ. රෝග ලක්ෂණ ඉදිරිපත් කරමින් යමෙකු වෛද්යවරයකු වෙත පැමිණ ප්රතිකාරයක් ඉල්ලා සිටින විට අවශ්ය ප්රතිකාරය නියම කළ යුත්තේ නිවැරැදි රෝග විනිශ්චයකින් පසුවය. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ටත් අනෙක් හැම දෙනාටමත් එම න්යාය පොදුය.
රෝග විනිශ්චයට අනුව පළමු රෝගියට දියයුතු ඖෂධය, දෙවැනි රෝගියාද ඉල්ලා සිටිනු ඇතැයි කියා, පළමු රෝගියාට එය නොදී සිටීමේ සිරිතක් වෛද්ය ශාස්ත්රයේ නැත. එහෙත් දෙවන රෝගියාගේ රෝගය අනුව නියම කරන ඖෂධ පිළි නොගෙන පළමු රෝගියාට දුන් ඖෂධම ඉල්ලා සිටින්නේ නම් එවිට කළයුත්තේ කුමක්ද යන්න වෛද්ය ශාස්ත්රයේ සඳහන්ය. ඒ අනුව දෙවන රෝගියා මනෝ වෛද්යවරයකු වෙත යොමු කළ යුතුය.
මීගහතැන්නේ ජයතිස්ස
උද්භිද විද්යා මහාචාර්ය
Lecturers Strike: Students go to Courts
The Daily Mirror, 28/05/2011, By S.S.Selvanayagam
Three undergraduates have filed separate writ applications in the Court of Appeal asking that the letters of resignation submitted by the university heads of department be rejected.
They are seeking a writ of prohibition restraining the Vice Chancellors of the Wayamba, Ruhunu and Sri Jayawardenapura Universities, members of the Senates of these universities, the University Grants Commission, Deans of Faculties and Higher Education Minister S.B. Dissanayake from accepting the letters of resignation submitted by the heads of department of the various universities.
The petitioners who filed the application are Asanka Bulegoda of the Wayamba University, Rasika Deshapriya Ratnayake of Sri Jayawardanapura University and A.H. Amarasinghe of the Ruhunu University. They had filed separate petitions against the resignation of Heads of Departments.
They are also asking Court to validate the writ of prohibition till the conclusion of all lectures and examinations of the current academic years.
Sixteen heads of departments of the Wayamba University, 26 of Sri Jayewardenepura University and 41 of the Ruhunu University had tendered letters of resignation as a part of their trade union action urging the government to grant them a salary increase.The petitioners said the salaries of the academic staff including the heads of departments, were increased by 36.25 per cent (as salaries and allowances) in the 2011 budget.
They said the acceptance of the letters of resignation was illegal, null and void and of no force or avail in law.
The petitioners’ state that the examination board and the senate would not be in a position to convene their meetings without the heads of departments.
They said the academic and other related functions of the universities and the degree programmes were affected due to the resignations while the non-academic staff is also unable to carry out their routine functions particularly those of an administrative nature.
Three undergraduates have filed separate writ applications in the Court of Appeal asking that the letters of resignation submitted by the university heads of department be rejected.
They are seeking a writ of prohibition restraining the Vice Chancellors of the Wayamba, Ruhunu and Sri Jayawardenapura Universities, members of the Senates of these universities, the University Grants Commission, Deans of Faculties and Higher Education Minister S.B. Dissanayake from accepting the letters of resignation submitted by the heads of department of the various universities.
The petitioners who filed the application are Asanka Bulegoda of the Wayamba University, Rasika Deshapriya Ratnayake of Sri Jayawardanapura University and A.H. Amarasinghe of the Ruhunu University. They had filed separate petitions against the resignation of Heads of Departments.
They are also asking Court to validate the writ of prohibition till the conclusion of all lectures and examinations of the current academic years.
Sixteen heads of departments of the Wayamba University, 26 of Sri Jayewardenepura University and 41 of the Ruhunu University had tendered letters of resignation as a part of their trade union action urging the government to grant them a salary increase.The petitioners said the salaries of the academic staff including the heads of departments, were increased by 36.25 per cent (as salaries and allowances) in the 2011 budget.
They said the acceptance of the letters of resignation was illegal, null and void and of no force or avail in law.
The petitioners’ state that the examination board and the senate would not be in a position to convene their meetings without the heads of departments.
They said the academic and other related functions of the universities and the degree programmes were affected due to the resignations while the non-academic staff is also unable to carry out their routine functions particularly those of an administrative nature.
Friday, May 27, 2011
“Change can't be given to U every time, U must bring the change"
“Change can't be given to you every time, You must bring the change" --
Albert Mendis, Bus Conductor
Route 154
Dematagoda
Col 09
Sri Lanka
Albert Mendis, Bus Conductor
Route 154
Dematagoda
Col 09
Sri Lanka
Leadership Training– The Military Way?
The Island, 27/05/2011, By G. A. D. Sirimal
The much talked of topic today is the three weeks military training in military camps for those entering universities. The first question which comes to my mind is military training suitable for civilian leadership. In it only leadership and not civil discipline.
Having said that, what has our schools done to mould children from younger days to educate them to be leaders or at least discipline them. What has our clergy, conducting Sunday schools and religious activities in Temples and Churches. I purposely exclude Muslims, as they religiously fallow what is said in the Quran, specially Brotherhood. I met a Muslim friend of mine, who expressed his disappointment at sending, specially Muslim girls to military camps, but said there is no alternative as otherwise these girls will have to give up university education. Perhaps the government is not mindful of this community, who wants to be in the main stream in government activities.
Military training should be done away with? Instead make Cadeting and Scouting compulsory in schools. Doesn’t Cadetting, give the same training now proposed by the government?
What of Scouting? This movement is far better than military training as it teaches, leadership, self discipline, take part in social activities and many more dealing with every day activities. Personally, being a scout in my school days, made me attend to own household work as a boarder. Haven’t Girl Guides and Boy Scouts shown what they are capable of during Tsunami disaster? Perhaps our military minister for Higher Education may not have been a scout to know the value of Scouting, and so may be most of the Member of Parliament.
My humble appeal is make Scouting and Cadeting compulsory in schools and the clergy to take more interest imbibing religious values rather than make religion a commercial enterprise.
It is hoped, the military minister for Higher Education will give some serious thought to what I have stated above, which will bring some comfort and solace to parents, children and everyone interested in the well being of the future generation.
G. A. D. Sirimal.
The much talked of topic today is the three weeks military training in military camps for those entering universities. The first question which comes to my mind is military training suitable for civilian leadership. In it only leadership and not civil discipline.
Having said that, what has our schools done to mould children from younger days to educate them to be leaders or at least discipline them. What has our clergy, conducting Sunday schools and religious activities in Temples and Churches. I purposely exclude Muslims, as they religiously fallow what is said in the Quran, specially Brotherhood. I met a Muslim friend of mine, who expressed his disappointment at sending, specially Muslim girls to military camps, but said there is no alternative as otherwise these girls will have to give up university education. Perhaps the government is not mindful of this community, who wants to be in the main stream in government activities.
Military training should be done away with? Instead make Cadeting and Scouting compulsory in schools. Doesn’t Cadetting, give the same training now proposed by the government?
What of Scouting? This movement is far better than military training as it teaches, leadership, self discipline, take part in social activities and many more dealing with every day activities. Personally, being a scout in my school days, made me attend to own household work as a boarder. Haven’t Girl Guides and Boy Scouts shown what they are capable of during Tsunami disaster? Perhaps our military minister for Higher Education may not have been a scout to know the value of Scouting, and so may be most of the Member of Parliament.
My humble appeal is make Scouting and Cadeting compulsory in schools and the clergy to take more interest imbibing religious values rather than make religion a commercial enterprise.
It is hoped, the military minister for Higher Education will give some serious thought to what I have stated above, which will bring some comfort and solace to parents, children and everyone interested in the well being of the future generation.
G. A. D. Sirimal.
සරසවිවල ආචාර්යවරුන්ගෙන් සියයට අනූවක්ම තනතුරුවලින් ඉවත්වීමෙන් පෙනී යන්නේ අයවැය යෝජනා අනුමත නොකරන බවයි අනුර කුමාර දිසානායක
Divaina, 27/05/2011,
කුෂාන් සුබසිංහ, අජිත් අලහකෝන්
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගෙන් සියයට අනූවක්ම තනතුරුවලින් ඉවත්වීමෙන් පෙනී යන්නේ අයවැයෙන් කළ යෝජනා බහුතරයක් ඔවුන් අනුමත නොකරන බව යෑයි ප්රජාතන්ත්රවාදී ජාතික සන්ධාන මන්ත්රී අනුර කුමාර දිසානායක මහතා ඊයේ (26 දා) විශේෂ ප්රකාශයක් කරමින් පාර්ලිමේන්තුවේදී පැවැසීය.
දිසානායක මහතා මෙසේද කීය.
අපේ රටේ ජාතික සංවර්ධනය වෙනුවෙන් දායක කරගත යුතු බුද්ධිමය ශ්රම සම්පතේ වැදගත්ම කොටසක් වන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් මුහුණපා සිටින ප්රශ්න කීපයක් පිළිබඳ මෙම ගරු සභාවේ අවධානය යොමු කරන ලෙස මා ඉල්ලා සිටිනවා.
අපේ රටේ බුද්ධිමය ක්ෂේත්රයේ, පර්යේෂණ ක්ෂේත්රයේ, මෙන්ම අධ්යාපන ක්ෂේත්රයේ ද සුවිශාල ගැටලු ප්රමාණයක් මෙන්ම සමාන්තර අධ්යාපන සුදුසුකම් සහිත අනෙකුත් රාජ්ය සේවා හා පුද්ගලික අංශයේ වැටුප හා සංසන්දනය කරන විට අඩු වැටුපක් ලබමින් තවදුරටත් විශ්වවිද්යාලවල සේවය කිරීම පිළිබඳ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට මාගේ ස්තුතිය පුද කරන අතර ඔවුන් එම තත්ත්වයට පත් කර ලංකාවේ උසස් අධ්යාපන ආයතන විනාශ කර පුද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට ඉඩ විවර කිරීමට බලාගෙන සිටින ආණ්ඩුවට බලවත් කනගාටුව ප්රකාශ කර සිටිමි.
එA වගේම මෙම ගැටලුවට නිසි අවධානයට යොමු නොකර ඔවුන් බලාපොරොත්තු වන හා ආණ්ඩුව ලබාදුන් පොරොන්දු ඉටු නොකිරීම නිසා මේ වන විට ආණ්ඩුව විසින් ඉදිරිපත් කළ මහින්ද චින්තන ඉදිරි දැක්ම ආණ්ඩුව විසින්ම ඊනියා ප්රකාශනයක් බවට පත්කර අවසානය. එහි සඳහන් පරිදි "විදේශගතවී ලෝක පරිමාණයේ විශිෂ්ටයන් බවට පත්වී සිටින අපේ බුද්ධිමතුන්ගේ ආයෝජන, දැනුම හා සේවාවන් ලබාගැනීම සඳහා ප්රතිබුද්ධිගලනය සඳහා ක්රියාමාර්ගයක් හඳුන්වා දෙනු ඇත."
ගරු කථානායකතුමනි, ආණ්ඩුවේ මෙම වැඩපිළිවෙළ මත චින්තන ප්රකාශ හාස්යයට ලක්වී ඇති අතර තවදුරටත් එසේ වන්නේ නම් ලාංකේය අධ්යාපනය විනාශ මුඛයට තල්ලු වන බවත් එA වැළකීම වෙනුවෙන් මෙම ගරු සභාවේ අවධානය යොමු කළ යුතු බවත් පෙන්වා දීමට කැමැතිය.
2010 ජුලි 20 වැනි දින මෙම ගරු සභාවේ අවධානයට මෙම ගැටලු ඉදිරිපත් කර සිටීමේදී මම කියා සිටියේ පොරොන්දු දේශපාලනය තුළ අතරමං කර ඔවුන්ගේ සේවය පිළිබඳ අතෘප්තියක් ඇති නොකරන බවය. එහිදී ගරු එස්. බී. දිසානායක ඇමැතිතුමා ප්රකාශ කළේ අතිගරු ජනාධිපතිතුමා මෙම ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්නයම වරක් නොව දෙවරක්ම ඇහුම්කන් දුන් බවය. එA වගේම රුපියල් 20,750 මූලික වැටුපක සිටින ආධුනික පහළ ශේ්රණියේ කථිකාචාර්යවරයාගේ වැටුප රුපියල් 72,000 ටත් රුපියල් 57,755 ක මූලික වැටුපකට සිටින ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයාගේ වැටුප රුපියල් 2,00,000 කටත් ගෙන යන බවයි. මෙලෙස බොරු පොරොන්දු ලබාදී රටේ බුද්ධිමත්ම ශ්රම සම්පත රැවටීම අප පිළිකුලින් යුතුව හෙළා දකිනවා.
මේ මොහොත වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු වෘත්තීය ක්රියාමාර්ගවලට පෙළඹී සිටින බව අප කවුරුත් දන්නවා. මේ තත්ත්වයට පත්වීමට පෙර විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු 2008 සිට සාකච්ඡා කර ආණ්ඩුව විසින් පොරොන්දු ලබාදී ඉටු නොකිරීම නිසා ඇති වූවකි. නමුත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ආණ්ඩුවට කොපමණ අවස්ථා ලබාදුන්න ද ආණ්ඩුව එAවා තඹ සතයකට ගණන් නොගන්නා බව අප දනිමු. ඔවුනගේ මෙම වෘත්තීය ක්රියාමාර්ග සාධාරණ බව ඔප්පු කිරීමට මම පහත කරුණු ඉදිරිපත් කරමි.
1. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කිරීමට අදාළ යෝජනාවලියක් ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය විසින් පසුගිය 2007 වසරේ ඔක්තෝබර් මස 16 වැනිදා ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා වෙත ලිතව දැනුම් දීම.
2. 2008 ජනවාරි 31 ගරු ජනාධිපතිතුමා සමග අරලියගහ මන්දිරයේදී සාකච්ඡා කිරීම.
3. 2008 වසරේදී ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ව්යqහයන් සංශෝධනය කිරීම සඳහා විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව විසින් කමිටුවක් පත් කිරීම.
4. වැටුප් සම්බන්ධයෙන් කළ දීර්ඝ අධ්යයනයකින් පසුව එම වසරේ අගෝස්තු 08 වැනිදා එම කමිටුව සිය නිර්දේශ විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව වෙත ඉදිරිපත් කිරීම. එහි සඳහන් වූයේ ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා දීමනා සාධාරණ තලයක පිහිටුවා නැති බවය.
ආචාර්යවරුන්ට සමාන සුදුසුකම් සහිත රාජ්ය මෙන්ම පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන්ට වැඩි වැටුපක් හමුවන බව ද සඳහන් විය. එමෙන්ම එA හා සමාන මට්ටමකට ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා දීමනා ඉහළ නැංවිය යුතු යෑයි කමිටුව නිර්දේශ කර තිබිණි.
4. 2008 සැප්තැම්බර් 08 උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශයේ මෙන්ම විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ ද අනුමැතිය ඇතිව නව වැටුප් ව්යqහයක් ඇතුළත් යෝජනා වැටුප් හා සේවක සංඛ්යා කොමිෂන් සභාවට ඉදිරිපත් කිරීම. එම වැටුප් යෝජනා කිසිදු සැලකිල්ලකට භාජන නොවිණි.
5. 2009 මාර්තු 24 වැනිදා විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය, විධායක කාර්මික හා අනධ්යයන කාර්යමණ්ඩල වැටුප් සංශෝධන පිළිබඳ යෝජනා එතැන් සිට මසක් තුළ ඉදිරිපත් කරන බව ජාතික වැටුප් හා සේවක සංඛ්යා කොමිෂන් සභාව ලිතව දැනුම්දීම.
6. 2009 දෙසැම්බර් මස 09 වැනිදා ජනාධිපතිවරණය පවත්වන වකවානුවේ ගරු බැසිල් රාජපක්ෂ මැතිතුමාගේ ප්රධානත්වයෙන් පැවැති සාකච්ඡාවේදී ද සාකච්ඡා විය.
7. 2010 ජුලි 20 වැනි දින මා විසින් මෙම සභා ගැබ තුළ නැඟූ ප්රශ්නවලට පිළිතුරු ලබාදෙමින් ගරු එස්. බී. දිසානායක මහතා ලබාදුන් වැටුප් වැඩිවීමක් අවශ්ය බව අයවැය ලේඛනයෙන් ලබාදෙන බවටත් වූ පොරොන්දුව
8. 2010 සැප්තැම්බර් 04 ජනාධිපති ලේකම් ලලිත් වීරතුංග මහතා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනයට එවූ ලිපිය.
9. 2010 සැප්තැම්බර් 05 ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය වැටුප් යෝජනාවලියක් ආණ්ඩුවට ඉදිරිපත් කිරීම.
දැන් තත්ත්වය ඉතාම බරපතල තත්ත්වයකට පත්වෙමිනුයි තිබෙන්නේ. මේ වන විට විශ්වවිද්යාලයීය අධ්යාපනය විශාල බලපෑමකට ලක්ව තිබෙනවා. මේ වන විට ඔවුන්ගේ වෘත්තීය ක්රියාමාර්ග ලෙස අංශ ප්රධාන, ජ්යෙෂ්ඨ ශිෂ්ය උපදේශක, ශිෂ්ය උපදේශක, පාඨමාලා සම්බන්ධීකාරක වැනි ස්වෙච්ඡා පරිපාලන තනතුරුවලින් ඉවත් වී තිබෙනවා. ආචාර්යවරුන්ගෙන් 90% ක් පමණ එකඟතාව පළ කර එම තනතුරුවලින් ඉවත්වීමෙන් පෙනී යන්නේ ආණ්ඩුව අයවැයෙන් කළ යෝජනා බහුතරයක් ආචාර්යවරුන් අනුමත නොකරන බවය. අංශ ප්රධානීන් 318 දෙනාගෙන් 278 දෙනකුම තනතුරු අතහැර ඇත.
2010 ජුලි 20 අපි ප්රකාශ කළේ මෙම ප්රශ්න නොවිසඳුනහොත් විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ බිඳවැටීම දක්වා ඉදිරියට යා හැකි බවයි. අද එය ඔප්පු වී ඇත. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් මුහුණපා සිටින මෙම බරපතල ගැටලුව හා විශ්වවිද්යාල සිසුන් පත්ව ඇති අපහසුතාව මෙම ගරු සභාවේ අවධානයට යොමු කරන අතරම පහත ප්රශ්නවලට ගරු උසස් අධ්යාපන ඇමැතිතුමන්ගේ පිළිතුරු අපේක්ෂා කරනවා.
01. 2011.05.25 දිනයේ ජනාධිපතිතුමා සමග සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූයේද? පැවැත්වූයේ නම් එහි ප්රතිඵල කවරේද?
02. එහිදී ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවීමක් අවශ්ය බව ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගනු ලැබුවේද?
03. එම වැටුප් වැඩිවීමේ ප්රමාණයන් කවරේද?
04. එය ක්රියාත්මක තත්ත්වයට පත් කිරීමට අපේක්ෂා කරනු ලබන්නේ කවර වකවානුවකද?
උක්ත ප්රශ්න පිළිබඳව ගරු උසස් අධ්යාපන ඇමැතිතුමා මෙම ගරු සභාව දැනුවත් කරනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙනවා. එමෙන්ම විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය සාමාන්ය පරිදි පවත්වාගෙන යැමට බාධාවක්ව පවතින මෙම ප්රශ්න විසඳීම කෙරෙහි මෙම ගරු සභාවේ දැඩි අවධානය යොමු කරන ලෙසත් ඉල්ලා සිටිනවා.
කුෂාන් සුබසිංහ, අජිත් අලහකෝන්
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගෙන් සියයට අනූවක්ම තනතුරුවලින් ඉවත්වීමෙන් පෙනී යන්නේ අයවැයෙන් කළ යෝජනා බහුතරයක් ඔවුන් අනුමත නොකරන බව යෑයි ප්රජාතන්ත්රවාදී ජාතික සන්ධාන මන්ත්රී අනුර කුමාර දිසානායක මහතා ඊයේ (26 දා) විශේෂ ප්රකාශයක් කරමින් පාර්ලිමේන්තුවේදී පැවැසීය.
දිසානායක මහතා මෙසේද කීය.
අපේ රටේ ජාතික සංවර්ධනය වෙනුවෙන් දායක කරගත යුතු බුද්ධිමය ශ්රම සම්පතේ වැදගත්ම කොටසක් වන විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් මුහුණපා සිටින ප්රශ්න කීපයක් පිළිබඳ මෙම ගරු සභාවේ අවධානය යොමු කරන ලෙස මා ඉල්ලා සිටිනවා.
අපේ රටේ බුද්ධිමය ක්ෂේත්රයේ, පර්යේෂණ ක්ෂේත්රයේ, මෙන්ම අධ්යාපන ක්ෂේත්රයේ ද සුවිශාල ගැටලු ප්රමාණයක් මෙන්ම සමාන්තර අධ්යාපන සුදුසුකම් සහිත අනෙකුත් රාජ්ය සේවා හා පුද්ගලික අංශයේ වැටුප හා සංසන්දනය කරන විට අඩු වැටුපක් ලබමින් තවදුරටත් විශ්වවිද්යාලවල සේවය කිරීම පිළිබඳ විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට මාගේ ස්තුතිය පුද කරන අතර ඔවුන් එම තත්ත්වයට පත් කර ලංකාවේ උසස් අධ්යාපන ආයතන විනාශ කර පුද්ගලික විශ්වවිද්යාලවලට ඉඩ විවර කිරීමට බලාගෙන සිටින ආණ්ඩුවට බලවත් කනගාටුව ප්රකාශ කර සිටිමි.
එA වගේම මෙම ගැටලුවට නිසි අවධානයට යොමු නොකර ඔවුන් බලාපොරොත්තු වන හා ආණ්ඩුව ලබාදුන් පොරොන්දු ඉටු නොකිරීම නිසා මේ වන විට ආණ්ඩුව විසින් ඉදිරිපත් කළ මහින්ද චින්තන ඉදිරි දැක්ම ආණ්ඩුව විසින්ම ඊනියා ප්රකාශනයක් බවට පත්කර අවසානය. එහි සඳහන් පරිදි "විදේශගතවී ලෝක පරිමාණයේ විශිෂ්ටයන් බවට පත්වී සිටින අපේ බුද්ධිමතුන්ගේ ආයෝජන, දැනුම හා සේවාවන් ලබාගැනීම සඳහා ප්රතිබුද්ධිගලනය සඳහා ක්රියාමාර්ගයක් හඳුන්වා දෙනු ඇත."
ගරු කථානායකතුමනි, ආණ්ඩුවේ මෙම වැඩපිළිවෙළ මත චින්තන ප්රකාශ හාස්යයට ලක්වී ඇති අතර තවදුරටත් එසේ වන්නේ නම් ලාංකේය අධ්යාපනය විනාශ මුඛයට තල්ලු වන බවත් එA වැළකීම වෙනුවෙන් මෙම ගරු සභාවේ අවධානය යොමු කළ යුතු බවත් පෙන්වා දීමට කැමැතිය.
2010 ජුලි 20 වැනි දින මෙම ගරු සභාවේ අවධානයට මෙම ගැටලු ඉදිරිපත් කර සිටීමේදී මම කියා සිටියේ පොරොන්දු දේශපාලනය තුළ අතරමං කර ඔවුන්ගේ සේවය පිළිබඳ අතෘප්තියක් ඇති නොකරන බවය. එහිදී ගරු එස්. බී. දිසානායක ඇමැතිතුමා ප්රකාශ කළේ අතිගරු ජනාධිපතිතුමා මෙම ආචාර්යවරුන්ගේ ප්රශ්නයම වරක් නොව දෙවරක්ම ඇහුම්කන් දුන් බවය. එA වගේම රුපියල් 20,750 මූලික වැටුපක සිටින ආධුනික පහළ ශේ්රණියේ කථිකාචාර්යවරයාගේ වැටුප රුපියල් 72,000 ටත් රුපියල් 57,755 ක මූලික වැටුපකට සිටින ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයාගේ වැටුප රුපියල් 2,00,000 කටත් ගෙන යන බවයි. මෙලෙස බොරු පොරොන්දු ලබාදී රටේ බුද්ධිමත්ම ශ්රම සම්පත රැවටීම අප පිළිකුලින් යුතුව හෙළා දකිනවා.
මේ මොහොත වන විට විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු වෘත්තීය ක්රියාමාර්ගවලට පෙළඹී සිටින බව අප කවුරුත් දන්නවා. මේ තත්ත්වයට පත්වීමට පෙර විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු 2008 සිට සාකච්ඡා කර ආණ්ඩුව විසින් පොරොන්දු ලබාදී ඉටු නොකිරීම නිසා ඇති වූවකි. නමුත් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරු ආණ්ඩුවට කොපමණ අවස්ථා ලබාදුන්න ද ආණ්ඩුව එAවා තඹ සතයකට ගණන් නොගන්නා බව අප දනිමු. ඔවුනගේ මෙම වෘත්තීය ක්රියාමාර්ග සාධාරණ බව ඔප්පු කිරීමට මම පහත කරුණු ඉදිරිපත් කරමි.
1. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කිරීමට අදාළ යෝජනාවලියක් ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය විසින් පසුගිය 2007 වසරේ ඔක්තෝබර් මස 16 වැනිදා ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා වෙත ලිතව දැනුම් දීම.
2. 2008 ජනවාරි 31 ගරු ජනාධිපතිතුමා සමග අරලියගහ මන්දිරයේදී සාකච්ඡා කිරීම.
3. 2008 වසරේදී ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ව්යqහයන් සංශෝධනය කිරීම සඳහා විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව විසින් කමිටුවක් පත් කිරීම.
4. වැටුප් සම්බන්ධයෙන් කළ දීර්ඝ අධ්යයනයකින් පසුව එම වසරේ අගෝස්තු 08 වැනිදා එම කමිටුව සිය නිර්දේශ විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාව වෙත ඉදිරිපත් කිරීම. එහි සඳහන් වූයේ ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා දීමනා සාධාරණ තලයක පිහිටුවා නැති බවය.
ආචාර්යවරුන්ට සමාන සුදුසුකම් සහිත රාජ්ය මෙන්ම පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන්ට වැඩි වැටුපක් හමුවන බව ද සඳහන් විය. එමෙන්ම එA හා සමාන මට්ටමකට ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් හා දීමනා ඉහළ නැංවිය යුතු යෑයි කමිටුව නිර්දේශ කර තිබිණි.
4. 2008 සැප්තැම්බර් 08 උසස් අධ්යාපන අමාත්යාංශයේ මෙන්ම විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ ද අනුමැතිය ඇතිව නව වැටුප් ව්යqහයක් ඇතුළත් යෝජනා වැටුප් හා සේවක සංඛ්යා කොමිෂන් සභාවට ඉදිරිපත් කිරීම. එම වැටුප් යෝජනා කිසිදු සැලකිල්ලකට භාජන නොවිණි.
5. 2009 මාර්තු 24 වැනිදා විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය, විධායක කාර්මික හා අනධ්යයන කාර්යමණ්ඩල වැටුප් සංශෝධන පිළිබඳ යෝජනා එතැන් සිට මසක් තුළ ඉදිරිපත් කරන බව ජාතික වැටුප් හා සේවක සංඛ්යා කොමිෂන් සභාව ලිතව දැනුම්දීම.
6. 2009 දෙසැම්බර් මස 09 වැනිදා ජනාධිපතිවරණය පවත්වන වකවානුවේ ගරු බැසිල් රාජපක්ෂ මැතිතුමාගේ ප්රධානත්වයෙන් පැවැති සාකච්ඡාවේදී ද සාකච්ඡා විය.
7. 2010 ජුලි 20 වැනි දින මා විසින් මෙම සභා ගැබ තුළ නැඟූ ප්රශ්නවලට පිළිතුරු ලබාදෙමින් ගරු එස්. බී. දිසානායක මහතා ලබාදුන් වැටුප් වැඩිවීමක් අවශ්ය බව අයවැය ලේඛනයෙන් ලබාදෙන බවටත් වූ පොරොන්දුව
8. 2010 සැප්තැම්බර් 04 ජනාධිපති ලේකම් ලලිත් වීරතුංග මහතා විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනයට එවූ ලිපිය.
9. 2010 සැප්තැම්බර් 05 ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය වැටුප් යෝජනාවලියක් ආණ්ඩුවට ඉදිරිපත් කිරීම.
දැන් තත්ත්වය ඉතාම බරපතල තත්ත්වයකට පත්වෙමිනුයි තිබෙන්නේ. මේ වන විට විශ්වවිද්යාලයීය අධ්යාපනය විශාල බලපෑමකට ලක්ව තිබෙනවා. මේ වන විට ඔවුන්ගේ වෘත්තීය ක්රියාමාර්ග ලෙස අංශ ප්රධාන, ජ්යෙෂ්ඨ ශිෂ්ය උපදේශක, ශිෂ්ය උපදේශක, පාඨමාලා සම්බන්ධීකාරක වැනි ස්වෙච්ඡා පරිපාලන තනතුරුවලින් ඉවත් වී තිබෙනවා. ආචාර්යවරුන්ගෙන් 90% ක් පමණ එකඟතාව පළ කර එම තනතුරුවලින් ඉවත්වීමෙන් පෙනී යන්නේ ආණ්ඩුව අයවැයෙන් කළ යෝජනා බහුතරයක් ආචාර්යවරුන් අනුමත නොකරන බවය. අංශ ප්රධානීන් 318 දෙනාගෙන් 278 දෙනකුම තනතුරු අතහැර ඇත.
2010 ජුලි 20 අපි ප්රකාශ කළේ මෙම ප්රශ්න නොවිසඳුනහොත් විශ්වවිද්යාල පද්ධතියේ බිඳවැටීම දක්වා ඉදිරියට යා හැකි බවයි. අද එය ඔප්පු වී ඇත. විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන් මුහුණපා සිටින මෙම බරපතල ගැටලුව හා විශ්වවිද්යාල සිසුන් පත්ව ඇති අපහසුතාව මෙම ගරු සභාවේ අවධානයට යොමු කරන අතරම පහත ප්රශ්නවලට ගරු උසස් අධ්යාපන ඇමැතිතුමන්ගේ පිළිතුරු අපේක්ෂා කරනවා.
01. 2011.05.25 දිනයේ ජනාධිපතිතුමා සමග සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූයේද? පැවැත්වූයේ නම් එහි ප්රතිඵල කවරේද?
02. එහිදී ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවීමක් අවශ්ය බව ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගනු ලැබුවේද?
03. එම වැටුප් වැඩිවීමේ ප්රමාණයන් කවරේද?
04. එය ක්රියාත්මක තත්ත්වයට පත් කිරීමට අපේක්ෂා කරනු ලබන්නේ කවර වකවානුවකද?
උක්ත ප්රශ්න පිළිබඳව ගරු උසස් අධ්යාපන ඇමැතිතුමා මෙම ගරු සභාව දැනුවත් කරනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙනවා. එමෙන්ම විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය සාමාන්ය පරිදි පවත්වාගෙන යැමට බාධාවක්ව පවතින මෙම ප්රශ්න විසඳීම කෙරෙහි මෙම ගරු සභාවේ දැඩි අවධානය යොමු කරන ලෙසත් ඉල්ලා සිටිනවා.
සරසවි ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවීමක් එක රැයකින් අයවැය ලේඛනයකින් කළ නොහැකියි උසස් අධ්යාපන ඇමැති එස්. බී. දිසානායක
Divaina, 27/05/2011
කුෂාන් සුබසිංහ, අජිත් අලහකෝන්
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් වැඩිවීමක් ලබාදිය යුතු බව ආණ්ඩුව ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගන්නා නමුත් එක රැයකින් හෝ එක අයවැය ලේඛනයකින් එය කළ නොහැකි බව උසස් අධ්යාපන ඇමැති එස්. බී. දිසානායක මහතා ඊයේ (26 දා) පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්රකාශ කළේය.
ප්රජාතන්ත්රවාදී ජාතික සන්ධාන මන්ත්රී අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ ප්රකාශයට පිළිතුරු දෙමින් එස්. බී. දිසානායක මහතා මෙසේද කීය.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ගැටලුව පිළිබඳ නිලධාරීන් සමග 03 වැනිදා සාකච්ඡා කිරීමට නියමිතයි. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවීමක් ගැන අපි පිළිගන්නවා.
විශ්වවිද්යාලවල ආචාර්යවරු 35% යි තනතුරුවලින් ඉවත්ව සිටින්නේ. නිරිතදිග, වෛද්ය පීඨ කිසිවක ඉල්ලා අස්වී නෑ. ආයුර්වේද මණ්ඩලයේ ආචාර්යවරු ඉල්ලා අස්වීම යළි ඉවත් කර ගත්තා. පේරාදෙණිය හා රුහුණේ සියයට පනහකට වඩා මේ ප්රශ්නය තිබෙනවා.
අපේ රටේ භාණ්ඩාගාරයෙන් වැටුප් ලබන ඉහළ නිලධාරියා අමාත්යාංශ ලේකම්වරු. එA අයගේ වැටුප් 55,000 - 45,000 අතර තියෙන්නේ. එAත් ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරුන්ට රුපියල් 85,000 ක් වැටුප් දෙනවා.
ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප 72,000 සිට ලක්ෂ දෙක දක්වා ඉහළ යායුතුය යන තැන මම අදත් ඉන්නවා. විශ්වවිද්යාලවලට සියයට 5 ක් විදේශ දරුවෝ ගන්න කීවේ ජාත්යන්තර තලයට එA විශ්වවිද්යාල ගැනීමටයි.
අද විශ්වවිද්යාල තත්ත්වයෙන් පහළ බාහිර උසස් පාඨමාලා දෙනවා වෙනුවට අනුබද්ධ ආයතන හදලා හොඳ උපාධියක් දෙන්න පුළුවන්. උපදේශන සේවා දිය හැකියි. පශ්චාත් උපාධි ආයතන අරඹන්න පුළුවන්. මේ මගින් අමතර ආදායමක් ලබාගත හැකියි. සියට සීයක් මහාභාණ්ඩාගාරයෙන් යෑපෙන මට්ටමෙන් විශ්වවිද්යාල මිදිය යුතුයි. මිලියන 140 ක් ගෙවලා විශ්වවිද්යාල සියල්ල පරිගණකගත කරන්න අපි කටයුතු කළා.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට අනෙක් රජයේ සේවකයන්ට වඩා වරප්රසාද තියෙනවා. වයස අවුරුදු 65 දක්වා සේවය කළ හැකියි. සමහරු සප්ත වාර්ෂික නිවාඩු අරගෙන විදේශගත වෙනවා.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කළ යුතුයි. 36.25% ක් අයවැයේදී ඔවුන්ගේ දීමනා අලුතෙන් ආවා. පර්යේෂණ ව්යාපෘති කරන ආචාර්යවරුන්ට 25% ක දීමනාවක් ගත හැකියි. දැනට ආචාර්යවරු 80% ක් එලෙස අරගෙන තිබෙනවා. අමාත්යාංශ ලේකම්වරයාට මේ අයවැයෙන් වැඩිවී තිබෙන්නේ 2,800 යි.
ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයකුට 25,124.34 යි ඉහළ තලයේ අයකුටත්, මහාචාර්යවරයකුට රුපියල් 19,053 කුත් වැටුප් වැඩි වුණා. කථිකාචාර්යවරයකුට රුපියල් 12,725 ක වැඩිවීමක්, ආධුනික කථිකාචාර්යවරයකුට රුපියල් 12,425 ක් වැටුප් වැඩි කළා. මේ අය බාහිර උපාධිය උගන්වලා පැයකට රුපියල් 1,000 ක් ලබාගන්නවා. විභාග කටයුතුවල යෙදුනාම වසරකට රුපියල් ලක්ෂයක් විතර උපයා ගන්නවා.
මේ අයවැයෙන් රජයේ සේවකයන්ට වැටුප් වැඩිවීමක් දුන්නේ නෑ. එAත් 36.25% ක් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැඩි කර තිබෙනවා. සියයට 140 කට නොවේ සියයට 240 ක් දක්වා ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ගෙන යන්න පුළුවන්. අපි ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කළ යුතුය යන ප්රතිපත්තියේ ඉන්නවා.
විශ්වවිද්යාල සිසුන්ට දෙන්නේ හමුදා පුහුණුවක් නොවේ. හැම කඳවුරකම දෙමව්පියෝ දෙතුන් දෙනකුට ඉන්න ඉඩ දුන්නා. අම්මලා තාත්තලා ඕන නෑ කීවා. ඒ ළමයින් ඉන්නේ සතුටින්.
ලබන වසරේ කිසිම විශ්වවිද්යාලයක කිසිම දරුවකුට කිසිම නවක වදයක් දෙන්න මම ඉඩ තියන්නේ නැහැ. නවකවදය දුන්නොත් එA වෙලාවෙම එA සිසුන් ඉවත් කරනවා. විශ්වවිද්යාල වහලා හරි මෙය නතර කරනවා. විශ්වවිද්යාල ළමයකුට ඉංගී්රසියෙන් කතා කරන්න දෙන්නේ නෑ. දේශනයකට යන්න දෙන්නේ නැහැ. මේ දරුවන්ගේ කාමරයට ගිහින් බලන්න... පිස්සන්කොටු වගේ. ක්රීඩාවට එන්නේ නැහැ. ව්යායාම් කරන්නේ නැහැ. මේ සිසුන්ට දේශන දෙන්නේ මනෝ විද්යාඥයන්. මේක කරන්නේ දරුවන්ගේ ශාරීරික යෝග්යතාව හා මානසික එAකාග්රතාව ඇති කරන්නයි. මේ පුහුණුවෙන් පසුව මේ දරුවාට ගමේ මාස තුනක් තොරතුරු තාක්ෂණය හා ඉංගී්රසි පුහුණුව ලබාදෙනවා. මේ දරුවෝ එන්නේ කැමැත්තෙන්.
කුෂාන් සුබසිංහ, අජිත් අලහකෝන්
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැටුප් වැඩිවීමක් ලබාදිය යුතු බව ආණ්ඩුව ප්රතිපත්තියක් ලෙස පිළිගන්නා නමුත් එක රැයකින් හෝ එක අයවැය ලේඛනයකින් එය කළ නොහැකි බව උසස් අධ්යාපන ඇමැති එස්. බී. දිසානායක මහතා ඊයේ (26 දා) පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්රකාශ කළේය.
ප්රජාතන්ත්රවාදී ජාතික සන්ධාන මන්ත්රී අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ ප්රකාශයට පිළිතුරු දෙමින් එස්. බී. දිසානායක මහතා මෙසේද කීය.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ ගැටලුව පිළිබඳ නිලධාරීන් සමග 03 වැනිදා සාකච්ඡා කිරීමට නියමිතයි. ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිවීමක් ගැන අපි පිළිගන්නවා.
විශ්වවිද්යාලවල ආචාර්යවරු 35% යි තනතුරුවලින් ඉවත්ව සිටින්නේ. නිරිතදිග, වෛද්ය පීඨ කිසිවක ඉල්ලා අස්වී නෑ. ආයුර්වේද මණ්ඩලයේ ආචාර්යවරු ඉල්ලා අස්වීම යළි ඉවත් කර ගත්තා. පේරාදෙණිය හා රුහුණේ සියයට පනහකට වඩා මේ ප්රශ්නය තිබෙනවා.
අපේ රටේ භාණ්ඩාගාරයෙන් වැටුප් ලබන ඉහළ නිලධාරියා අමාත්යාංශ ලේකම්වරු. එA අයගේ වැටුප් 55,000 - 45,000 අතර තියෙන්නේ. එAත් ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරුන්ට රුපියල් 85,000 ක් වැටුප් දෙනවා.
ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප 72,000 සිට ලක්ෂ දෙක දක්වා ඉහළ යායුතුය යන තැන මම අදත් ඉන්නවා. විශ්වවිද්යාලවලට සියයට 5 ක් විදේශ දරුවෝ ගන්න කීවේ ජාත්යන්තර තලයට එA විශ්වවිද්යාල ගැනීමටයි.
අද විශ්වවිද්යාල තත්ත්වයෙන් පහළ බාහිර උසස් පාඨමාලා දෙනවා වෙනුවට අනුබද්ධ ආයතන හදලා හොඳ උපාධියක් දෙන්න පුළුවන්. උපදේශන සේවා දිය හැකියි. පශ්චාත් උපාධි ආයතන අරඹන්න පුළුවන්. මේ මගින් අමතර ආදායමක් ලබාගත හැකියි. සියට සීයක් මහාභාණ්ඩාගාරයෙන් යෑපෙන මට්ටමෙන් විශ්වවිද්යාල මිදිය යුතුයි. මිලියන 140 ක් ගෙවලා විශ්වවිද්යාල සියල්ල පරිගණකගත කරන්න අපි කටයුතු කළා.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට අනෙක් රජයේ සේවකයන්ට වඩා වරප්රසාද තියෙනවා. වයස අවුරුදු 65 දක්වා සේවය කළ හැකියි. සමහරු සප්ත වාර්ෂික නිවාඩු අරගෙන විදේශගත වෙනවා.
විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කළ යුතුයි. 36.25% ක් අයවැයේදී ඔවුන්ගේ දීමනා අලුතෙන් ආවා. පර්යේෂණ ව්යාපෘති කරන ආචාර්යවරුන්ට 25% ක දීමනාවක් ගත හැකියි. දැනට ආචාර්යවරු 80% ක් එලෙස අරගෙන තිබෙනවා. අමාත්යාංශ ලේකම්වරයාට මේ අයවැයෙන් වැඩිවී තිබෙන්නේ 2,800 යි.
ජ්යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයකුට 25,124.34 යි ඉහළ තලයේ අයකුටත්, මහාචාර්යවරයකුට රුපියල් 19,053 කුත් වැටුප් වැඩි වුණා. කථිකාචාර්යවරයකුට රුපියල් 12,725 ක වැඩිවීමක්, ආධුනික කථිකාචාර්යවරයකුට රුපියල් 12,425 ක් වැටුප් වැඩි කළා. මේ අය බාහිර උපාධිය උගන්වලා පැයකට රුපියල් 1,000 ක් ලබාගන්නවා. විභාග කටයුතුවල යෙදුනාම වසරකට රුපියල් ලක්ෂයක් විතර උපයා ගන්නවා.
මේ අයවැයෙන් රජයේ සේවකයන්ට වැටුප් වැඩිවීමක් දුන්නේ නෑ. එAත් 36.25% ක් විශ්වවිද්යාල ආචාර්යවරුන්ට වැඩි කර තිබෙනවා. සියයට 140 කට නොවේ සියයට 240 ක් දක්වා ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් ගෙන යන්න පුළුවන්. අපි ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩි කළ යුතුය යන ප්රතිපත්තියේ ඉන්නවා.
විශ්වවිද්යාල සිසුන්ට දෙන්නේ හමුදා පුහුණුවක් නොවේ. හැම කඳවුරකම දෙමව්පියෝ දෙතුන් දෙනකුට ඉන්න ඉඩ දුන්නා. අම්මලා තාත්තලා ඕන නෑ කීවා. ඒ ළමයින් ඉන්නේ සතුටින්.
ලබන වසරේ කිසිම විශ්වවිද්යාලයක කිසිම දරුවකුට කිසිම නවක වදයක් දෙන්න මම ඉඩ තියන්නේ නැහැ. නවකවදය දුන්නොත් එA වෙලාවෙම එA සිසුන් ඉවත් කරනවා. විශ්වවිද්යාල වහලා හරි මෙය නතර කරනවා. විශ්වවිද්යාල ළමයකුට ඉංගී්රසියෙන් කතා කරන්න දෙන්නේ නෑ. දේශනයකට යන්න දෙන්නේ නැහැ. මේ දරුවන්ගේ කාමරයට ගිහින් බලන්න... පිස්සන්කොටු වගේ. ක්රීඩාවට එන්නේ නැහැ. ව්යායාම් කරන්නේ නැහැ. මේ සිසුන්ට දේශන දෙන්නේ මනෝ විද්යාඥයන්. මේක කරන්නේ දරුවන්ගේ ශාරීරික යෝග්යතාව හා මානසික එAකාග්රතාව ඇති කරන්නයි. මේ පුහුණුවෙන් පසුව මේ දරුවාට ගමේ මාස තුනක් තොරතුරු තාක්ෂණය හා ඉංගී්රසි පුහුණුව ලබාදෙනවා. මේ දරුවෝ එන්නේ කැමැත්තෙන්.
They deserve a salary increase: Minister
The Daily Mirror, 27/05/2011, By Kelum Bandara and Yohan Perera
The government has agreed in principle that salaries of university lecturers should be increased further, Higher Education Minister S.B. Dissanayake told parliament yesterday.He said President Mahinda Rajapaksa met representatives of the Federation of University Teachers (FUTA) on Wednesday, and would meet top government officials before taking a final decision on this matter.
The minister said in the Budget the government announced a 36.5 per cent salary increase for lecturers whereas other public sector employees were given an increase of only five per cent.
“A ministry secretary is the highest paid public servant. They get only between Rs.45,000 and Rs.55,000 a month. But a senior professor gets more than double that amount as their monthly salary. Besides, they have various other facilities. They get sabbatical leave and can work at another university. Then, they get two salaries a month. We are not against it. Also, they earn a lot by working at other higher education institutions,” he said and added that the salaries of university should be increased.
The minister was responding to Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) front-liner Anura Kumara Dissanayake.
The minister said it was high time for the universities to become financially independent of the Treasury and as a step in this direction five per cent of the slots should be reserved for foreign students.
“These students will be asked to pay their course fees. In other countries, universities do not depend on treasury grants. They are financially independent. Hundred scholarships will be granted to foreign students this time. Students from regional countries will reap this benefit,” he said.
The minister allayed the fears that the state universities would be affected due to the government’s plan to establish non-state universities in the country.
“We assure that the quality of state universities will not drop as a result of this move. We have secured 20 per cent of slots at the proposed non-state universities for local students under scholarship programmes. Our students will be able to study at Manipal University of India, Tokyo University and Buckingham New University next year based on their Z-score marks once they establish their branch campuses here,” he said.
The minister said the private Medical College in Malambe would reserve 20 per cent of their intake for those selected under the proposed scholarship programmess.
“We will also select 20 per cent of students for SLIIT at Malambe under the same system,” he said.
The government has agreed in principle that salaries of university lecturers should be increased further, Higher Education Minister S.B. Dissanayake told parliament yesterday.He said President Mahinda Rajapaksa met representatives of the Federation of University Teachers (FUTA) on Wednesday, and would meet top government officials before taking a final decision on this matter.
The minister said in the Budget the government announced a 36.5 per cent salary increase for lecturers whereas other public sector employees were given an increase of only five per cent.
“A ministry secretary is the highest paid public servant. They get only between Rs.45,000 and Rs.55,000 a month. But a senior professor gets more than double that amount as their monthly salary. Besides, they have various other facilities. They get sabbatical leave and can work at another university. Then, they get two salaries a month. We are not against it. Also, they earn a lot by working at other higher education institutions,” he said and added that the salaries of university should be increased.
The minister was responding to Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) front-liner Anura Kumara Dissanayake.
The minister said it was high time for the universities to become financially independent of the Treasury and as a step in this direction five per cent of the slots should be reserved for foreign students.
“These students will be asked to pay their course fees. In other countries, universities do not depend on treasury grants. They are financially independent. Hundred scholarships will be granted to foreign students this time. Students from regional countries will reap this benefit,” he said.
The minister allayed the fears that the state universities would be affected due to the government’s plan to establish non-state universities in the country.
“We assure that the quality of state universities will not drop as a result of this move. We have secured 20 per cent of slots at the proposed non-state universities for local students under scholarship programmes. Our students will be able to study at Manipal University of India, Tokyo University and Buckingham New University next year based on their Z-score marks once they establish their branch campuses here,” he said.
The minister said the private Medical College in Malambe would reserve 20 per cent of their intake for those selected under the proposed scholarship programmess.
“We will also select 20 per cent of students for SLIIT at Malambe under the same system,” he said.
Salary issue Dons to continue TU action
Meeting with President ends in stalemate
The Daily Mirror, 27/05/2011,
The education sector crisis may deepen further with university lecturers yesterday vowing to continue their trade union action after Wednesday’s meeting between President Mahinda Rajapaksa and the Federation of University Teachers Association (FUTA) ended in a stalemate.
The FUTA President Nirmal Ranjith Dewasiri said though the President acknowledged the salary issue of the academics, they did not receive any positive response to their demands nor were there signs of a mutually accepted solution forthcoming soon.
“We were told that a salary increase for academics was unfeasible at the moment. The President said the solution to our demands should be on a ‘win-win’ basis though he did not explain what he meant by that,” he added.
The academics resigned from their voluntary administrative positions on May 9 as part of a series of trade union action urging the government to grant a reasonable salary increase to academics. Dr. Dewasiri claimed that the FUTA-organised trade union action was successful and with more than 90 per cent of academics resigning.
However, the University Grants Commission (UGC) claimed only 147 academics out of some 317 department heads had kept away from work.
Even though the union action was expected to impact on administrative operations at universities, by now even academic activities in most universities have been crippled. University sources claim that students in some universities have refrained from attending lectures as a move towards expressing their solidarity with the demands put forward by the academics.
Meanwhile, the academics had also announced they would abstain from the 2011 GCE A/L evaluation process if their resonable salary demand was not granted.
The Daily Mirror, 27/05/2011,
The education sector crisis may deepen further with university lecturers yesterday vowing to continue their trade union action after Wednesday’s meeting between President Mahinda Rajapaksa and the Federation of University Teachers Association (FUTA) ended in a stalemate.
The FUTA President Nirmal Ranjith Dewasiri said though the President acknowledged the salary issue of the academics, they did not receive any positive response to their demands nor were there signs of a mutually accepted solution forthcoming soon.
“We were told that a salary increase for academics was unfeasible at the moment. The President said the solution to our demands should be on a ‘win-win’ basis though he did not explain what he meant by that,” he added.
The academics resigned from their voluntary administrative positions on May 9 as part of a series of trade union action urging the government to grant a reasonable salary increase to academics. Dr. Dewasiri claimed that the FUTA-organised trade union action was successful and with more than 90 per cent of academics resigning.
However, the University Grants Commission (UGC) claimed only 147 academics out of some 317 department heads had kept away from work.
Even though the union action was expected to impact on administrative operations at universities, by now even academic activities in most universities have been crippled. University sources claim that students in some universities have refrained from attending lectures as a move towards expressing their solidarity with the demands put forward by the academics.
Meanwhile, the academics had also announced they would abstain from the 2011 GCE A/L evaluation process if their resonable salary demand was not granted.
SB rejects JVPer’s claim
The Island, 27/05/2011, By Saman Indrajith
Higher Education Minister S. B. Dissanayake said that there was absolutely no dispute over the necessity to increase the salaries of university teachers. However, salary increments couldn’t be made overnight, Minister Dissanayake said.
Responding to MP Anura Kumara Dissanayake, Minister Dissanayake said that there would be a discussion on June 3 between the FUTA and Higher Education Ministry to explore ways and means of setting the issue.
Minister Dissanayake said that only 35 per cent of teachers had resigned from their voluntary posts. None had resigned in the South Eastern University and medical faculties of the universities. Those who quit the Ayurvedic campus had later withdrawn their resignation letters. The minister alleged that only universities of Peradeniya and Ruhuna had been severely affected by trade union action.
The minister said: "Secretaries to ministries draw between Rs. 45,000 to Rs. 55,000, though a senior professor draws a salary of about Rs. 85,000. As I have once said the salary of a probationary lecturer should be increased up to Rs. 72,000." The minister said that he had called for provision to allow foreign students at Sri Lankan universities so that we could grant the said increments utilising the foreign exchange to be earned.
"We admit and agree in principle that the salaries of the university teachers should be increased. We have already granted some increments from the last budget. Their research allowance has been increased by 36.25 % and those who submit a project proposal for a research could obtain a 25 percent allowance. Already 80 percent of teachers have obtained this. Please view this increment against what a secretary to a ministry receives. Their increment was only Rs. 2,800. A Senior Professor got an increment of Rs. 25,124.94 and an associate professor got an increment of Rs. 19,053. A lecturer received an increment of Rs. 12,725. A probationary lecturer got an increment of Rs. 12,425. The government could not give a salary increment to other government servants from the budget but for the university teachers were given a 36.25% increment," the minister added.
Higher Education Minister S. B. Dissanayake said that there was absolutely no dispute over the necessity to increase the salaries of university teachers. However, salary increments couldn’t be made overnight, Minister Dissanayake said.
Responding to MP Anura Kumara Dissanayake, Minister Dissanayake said that there would be a discussion on June 3 between the FUTA and Higher Education Ministry to explore ways and means of setting the issue.
Minister Dissanayake said that only 35 per cent of teachers had resigned from their voluntary posts. None had resigned in the South Eastern University and medical faculties of the universities. Those who quit the Ayurvedic campus had later withdrawn their resignation letters. The minister alleged that only universities of Peradeniya and Ruhuna had been severely affected by trade union action.
The minister said: "Secretaries to ministries draw between Rs. 45,000 to Rs. 55,000, though a senior professor draws a salary of about Rs. 85,000. As I have once said the salary of a probationary lecturer should be increased up to Rs. 72,000." The minister said that he had called for provision to allow foreign students at Sri Lankan universities so that we could grant the said increments utilising the foreign exchange to be earned.
"We admit and agree in principle that the salaries of the university teachers should be increased. We have already granted some increments from the last budget. Their research allowance has been increased by 36.25 % and those who submit a project proposal for a research could obtain a 25 percent allowance. Already 80 percent of teachers have obtained this. Please view this increment against what a secretary to a ministry receives. Their increment was only Rs. 2,800. A Senior Professor got an increment of Rs. 25,124.94 and an associate professor got an increment of Rs. 19,053. A lecturer received an increment of Rs. 12,725. A probationary lecturer got an increment of Rs. 12,425. The government could not give a salary increment to other government servants from the budget but for the university teachers were given a 36.25% increment," the minister added.
Subscribe to:
Posts (Atom)