Tuesday, July 31, 2012

A Policy and Structural Change in Education for a Better Tomorrow


Sri Lanka Guardian, 31/07/2012

INSIDE STORY: National Education





| by Professor N.T.S. Wijesekera

( July 30, 2012, Colombo, Sri Lanka Guardian) This article is a summary of the key points delivered at the public seminar on the theme “National Education Yesterday, Today and Tomorrow”, conducted by the University of Moratuwa Teachers’ Association (UMTA) at S De S Jayasinghe Hall, Dehiwala on 18th July 2012 (Figure 1).

Figure 1: Seminar of the University of 
Moratuwa Teachers Association at Dehiwala
Every ‘Nation’s Dream’ is to achieve the status of a ‘Great Nation’ that can stand on its own. In the quest for a great nation, a sustainable education system is indispensable. It is more so for our nation because we do not possess the commonly known valuable resources of the world except the invaluable human resource with a very high literacy rate. A sustainable education system would pave the way to produce responsible citizens, ensure ample support for the development and hence to build a strong economy. Further, a sustainable education system will positively contribute to make prudent decisions that will ensure the sustainable wellbeing of the global ecosystem at large.


Presently the University Academics are requesting the government to provide a compatible remuneration to attract the best that are moving to the industry, plus a substantial commitment from the government to enhance the status of their working facilities and upgrading the status of the students presently filtered through the primary and secondary education systems. This has been put forth as a request for the promised salary increase and for a commitment to enhance the public expenditure on education to a level of 6% of GDP. In this instance, the GDP is taken as a unit of measurement keeping to international standards. Therefore it is important not to be mistaken as 6% from GDP.

Many can raise a reasonable question as to why the University academics in this country up to now were not concerned about the sustainability of the entire education system of the country. Answer though implicit, leads to the point that at this juncture, the university academics have realised it is high time for the Sri Lankan academia to come forward and start a constructive dialogue about the core issues of the education system and appeal the nation to take a serious note of this major crisis that causes catastrophic consequences for the forthcoming generations.

Role of the University

In order to rationalise a sustainable education system, first of all, it is necessary to identify the role of a university. In the literature, a university is defined as an entity to ensure that every student, no matter the wealth of parents, has a chance to enjoy the ‘Nation's Dream’; educate the leaders in a democratic system; provide advanced learning and knowledge through faculty research and giving students the opportunity to broaden their minds even when learning does not seem immediately relevant to their careers; teach students to interact with people and appreciate the differences and diversity; and help students to find a passion and even a purpose in life. Universities of a great nation produce good workers who would earn foreign exchange with their products and services. They would also produce good graduates and leaders who would directly attract foreign exchange of international markets to provide cutting edge services and products.

Due to these characteristics, Universities in general are considered as the Backbone of a Country. In very simple terms the universities produce citizens who can exercise influence on behalf of Humanity and Civilisation.

It is no secret that for universities to thrive, academics and students who work together to achieve the aforementioned objectives are a clear necessity. Thus, a university should ideally be composed of good academics, good students, good facilities and possess a conducive-environment for education. In the remaining part of the article, aspects of academics and students who shoulder the pillars of a good higher education system are in focus.

Academics

A good university system needs to look after its academics by providing good salaries and a good supportive environment, which includes good infrastructure and good support staff. A survey carried out in July 2012 at University of Moratuwa revealed that at the present salary scales of an academic (academic positions are filled by the cream of a batch of students) who had obtained a PhD degree would get only 31% of what his or her counterpart who opted not to pursue studies, but to join and work in industry. A Senior Professor who is an Icon of Wisdom would get only 27% of what is earned by an industry parallel (Figure 2). This pathetic situation has discouraged the best graduates joining the academia. A reversing of this trend which is to attract the best graduates to join the academia is an absolute necessity. Other than this it is also necessary to incorporate measures to retain the attracted staff for the purpose of ensuring a sustainable university system contributing to the delivery of a Nation's expectations.



Figure 2: University - Industry Salary Comparison Deteriorates with Time and Experience

A comparison of international value of a university academic, from the information of the book "Paying the Professoriate" (Figure 3) indicated that the most opted greener pastures across the oceans provide much greater remuneration packages. The review of this book on the web presents a good salary comparison utilising a common indicator.

Therefore it is important that the university academics are at least given a salary compatible with the local market.

Figure 3: A Recent Book on Salary
University Facilities
When one considers the university facilities, it is evident that the infrastructure status is very poor and rapidly deteriorating. The research support is nonexistent, laboratories lack new equipment, lecture room space is inadequate and student accommodation needs refurbishment. The current financial figures from state universities reveal that per student expenditure is reducing at an alarming rate simply because the state is increasing the student numbers without increasing the commitment for infrastructure (Figure 4).

This situation creates a serious constraint in effective teaching and research delivery by a university academic when attempting to fulfil the expectations of a nation. This leads to displeasure and frustration among the academic community. Even though the salary of an academic reaches the world standards, this issue remains a great factor contributing to an Academic leaving the system. Such departures would certainly jeopardise the sustainability of the system and the dreams of a Nation.




 
 
 
Figure 4: Comparative Statistics Reflecting the Deterioration of Student Facility Availability

University Students

Looking at the situation with respect to the status of students; they are recruited from the list prepared from the results of the GCE Advanced Level examination and the Z-Scores. Only 15-17% of those who sit for the examination get qualified for university education. Many can raise the question, Aren't they the best out of the group?, Aren't they adequate to produce good graduates?

Surveys carried out among the university academics expressing their level of satisfaction on the students presently admitted as university entrants, revealed a major flaw in the attempt to achieve sustainability of the higher education and the education system as a whole. In this survey, several factors from the view point of academic staff were qualitative evaluated. The factors used in the opinion survey were: Willingness to study/learn; Students not exhausted; Conceptually sound (Knowledge of subject basics); Experienced in group work and Honestly indicating the member contributions; Good speaking and writing in university media of instructions; Experienced in using basic office-software; Good in speed reading; Having good social values; Trained in timely submission of outputs; and Having a good vocabulary. The study of a staff member sample of 45 at the University of Moratuwa revealed that while the first factor just exceeded the 50% satisfaction level of the academics, the rest were between 25% and 50%. The speed reading capability (Figure 5) has been at the lowest of expectation level. The same survey carried out with a sample of 75 staff members from the University of Sri Jayawardenapura revealed similar results.

In order to capture how the students felt about themselves nicely fitting the aspirations of the university academics, the same survey was carried out using a sample of 90 students of university of Moratuwa and the results are shown in the Figure 5. The averages of the results provide a good indicator that reflects a compromise between high staff aspirations and student psychology overvaluing the true position. These results indicate that at best the students would be reaching the 50% level of expectations and hence the primary and secondary education systems require a take a look at its roots without further delay.



 
Figure 5: The Status of University Entrants

Primary and Secondary Education

Considering the primary and secondary education system, some issues that reflect badly on the sustainability of a nation and its aspiration to become the ‘Knowledge Hub of Asia’ are; the number of teachers, teacher training, school buildings, school facilities and low staff salaries. In this connection the following factors also have been evidenced, researched and some are published in Journals.

After passing GCE Ordinary Level, typically a student takes a minimum of 4 years to enter the university. This is a time loss at prime age. At the Advanced Level, the way IT and English are taught, examined, and results are delivered to the students, reflect the care and interest taken to familiarise these two subjects. Further, more than 50% of students do not experience the grip of science as they get the knowledge without a practical exposure. In most education and administrative forums, Advanced Level subjects are recommended to be geared towards employment, without even considering the real objectives of primary and secondary education. The present Advanced Level and Ordinary Level Syllabi are attempting to cater to those who fail the examination and not for those who aspire success and further. The chaos of IT education is well reflected in a research which identified that in a survey of schools, the principals say that student computer usage is 20hrs/week while IT instructors of the same school say it is 6-10 hrs/week: Research pertaining to primary and secondary education system has also recognised that unmanageable student numbers in each class, poor management of class rooms and problems with increased subject contents are critical issues. The dependency on tuition, lack of faith in regular school teachers, negative attitudes of the parents and students on school teachers is a serious negative phenomenon that characterises the plight of the present education system. Research also has indicated that there is deterioration of math knowledge in the university entrants and this can be attributed to the reliance on private tuition system. Lack of student centred activities such as project explanations, field work, opportunity for creative work, and team work make a serious impact on the expected potential of a student reaching the university system.

A recent survey of a student's lifetime in the Ordinary Level Classes revealed that 37.5% of time is spent for system survival (such as eating and sleeping) and 55.2% is spent on education, tuition and transport for education. A similar survey indicated that Advanced Level students use 29.3% for system survival while 66.7% of time is spent for studying for examinations and travelling for education.

Only icing, no cake?

The universities are presently adjusting their curricula and coaching classes to address the issues or deficiencies that are arising from the primary and secondary education systems. In addition, the universities are also adding cosmetic programs to satisfy the industry requirement of "A readymade practitioner". However, what is important to note is that the duration of a university's academic program remains unchanged at either 3 or 4 years. Therefore it is inevitable that the University's core curricular needs to be curtailed or by this sandwich effect. Therefore it is obvious that the graduates do not obtain an education they or the country deserve. Figure 6 is an attempt to illustrate these concerns.

Figure 6: Accommodation of Deficiencies is a Threat to Quality

This creates two problems. The straightforward one is that the country does not get the desired outputs because the subject contents tend to reach below par.

The other is that the university academics find the students would require postgraduate education to carry out the kind of research required for world class competition. 

Figure 7: High Disparity between the Outputs

Since the government presently does not support postgraduate education, the most likely result would be the frustration of academic staff which inturn affect the sustenance of Higher Education System. These factors are presently in existence.

There is a huge disparity in the state expenditure for various undergraduate study programmes (Figure 7). This disparity among various programs cannot be noted in developed countries. Therefore it is important to revisit these curricula and facilities and then upgrade them to such levels that would ensure quality outputs that can match the knowledge-hub aspirations. It is good to take a close look at the foundation qualifications of administrators and planners who are yet to understand the present plight of the education system in the country. It may be prudent to provide an improved status to relevant degree programmes hoping that the outputs from such degree programs would provide a better service to the education system in the future.

There is a big problem at hand. As academics, it is time to come forward to speak out in order to save the nation and strengthen the on-going efforts by pointing out the planning and implementation deficiencies. The University academics are undoubtedly the best brains in the country that can provide the leadership to the betterment of the country's education system.

Booster Dose is a Must

The foregoing discussion clearly points to the fact that in order to ensure best academics in the national university system, it is necessary that not only the salaries are comparable but also the entire education system is revitalised.

A look at the historical public expenditure figures on education pertaining to those nearby nations and the nations that have achieved developed status revealed that such countries had gradually increased the public expenditure on education to reach a point 6% of GDP or more (Figure 8).

It is evident that our nation also requires such a system-boost to clear this big hurdle. In most countries public investment appears to decay after a peak, but this is guessed as the stepping in of private sector collaborations once the system is in place. Thus, it is quite clear that we need a booster dose in education expenditure and when the system has reached sustainability, it is possible to fearlessly open the system to private collaborative opportunities.

In conclusion, the academics and the public in general have a noble task to carryout in order to secure a sustainable education system. It is not an easy one. It is necessary to congratulate the wisdom of Sri Lankan academic community for stepping out of traditional trade union framework to provide leadership to a visionary struggle targeting the country to become a better place to live and also to become the ‘Knowledge Hub of Asia’.





Figure 8: Comparison of Input to Education as a Percentage of GDP - The System Booster

Professor Sohan Wijesekera, Senior Professor,at the Department ofDept of Civil Engineering,University of Moratuwa

Monday, July 30, 2012

Senate Committee Report on For-Profit Colleges Condemns Costs and Practices


New York Times,  Published: July 29, 2012

By 


Wrapping up a two-year investigation of for-profit colleges, SenatorTom Harkin will issue a final report on Monday — a voluminous, hard-hitting indictment of almost every aspect of the industry, filled with troubling statistics and anecdotes drawn from internal documents of the 30 companies investigated.
Alex Wong/Getty Images
Senator Tom Harkin, chairman of the Health, Education, Labor and Pensions Committee, completed a two-year investigation.
According to the report, which was posted online in advance, taxpayers spent $32 billion in the most recent year on companies that operate for-profit colleges, but the majority of students they enroll leave without a degree, half of those within four months.
“In this report, you will find overwhelming documentation of exorbitant tuition, aggressive recruiting practices, abysmal student outcomes, taxpayer dollars spent on marketing and pocketed as profit, and regulatory evasion and manipulation,” Mr. Harkin, an Iowa Democrat who is chairman of the Senate Health, Education, Labor and Pensions Committee, said in a statement on Sunday. “These practices are not the exception — they are the norm. They are systemic throughout the industry, with very few individual exceptions.”
In a statement on Sunday, the Association of Private Sector Colleges and Universities, the leading trade group of for-profit colleges, called the report “the result of a flawed process that has unfairly targeted private-sector schools and their students.”
For-profit higher education has long been a politically divisive issue, with Democrats generally arguing that greater regulation is needed to prevent huge publicly traded colleges from plundering the Treasury for student financial aid while leaving students with crippling debt and credentials that are worthless in the job market. Many Republicans see such colleges as a healthy free-market alternative to overcrowded community colleges, offering useful vocational training and education to working adults who will not attend more traditional institutions.
The Republicans on the Senate committee criticized the Democrats’ investigation for including testimony from Steve Eisman, the hedge fund manager who was one of the first to compare for-profit colleges to the subprime mortgage industry; for making public the internal company documents that the committee gathered; for refusing to broaden the investigation to include abuses by nonprofit colleges; and for being what they said was a hostile partisan effort.
Over the last 15 years, enrollment and profits have skyrocketed in the industry. Until the 1990s, the sector was made up of small independent schools offering training in fields like air-conditioning repair and cosmetology. But from 1998 to 2008, enrollment more than tripled, to about 2.4 million students. Three-quarters are at colleges owned by huge publicly traded companies — and, more recently, private equity firms — offering a wide variety of programs.
Enrolling students, and getting their federal financial aid, is the heart of the business, and in 2010, the report found, the colleges studied had a total of 32,496 recruiters, compared with 3,512 career-services staff members.
Among the 30 companies, an average of 22.4 percent of revenue went to marketing and recruiting, 19.4 percent to profits and 17.7 percent to instruction.
Their chief executive officers were paid an average of $7.3 million, although Robert S. Silberman, the chief executive of Strayer Education, made $41 million in 2009, including stock options.
With the Department of Education seeking new regulations to ensure that for-profit programs provide training for “gainful employment,” the companies examined spent $8 million on lobbying in 2010, and another $8 million in the first nine months of 2011.
The bulk of the for-profit colleges’ revenue, more than 80 percent in most cases, comes from taxpayers. The report found that many for-profit colleges are working desperately to find new strategies to comply with the federal regulation that at least 10 percent of revenue must come from sources other than the Department of Education. Because veterans’ benefits count toward that 10 percent even though they come from the federal government, aggressive recruiting of students from the military has become the norm.
The amount of available federal student aid is large and growing. The Apollo Group, which operates the University of Phoenix, the largest for-profit college, got $1.2 billion in Pell grants in 2010-11, up from $24 million a decade earlier. Apollo got $210 million more in benefits under the Post-9/11 G.I. Bill. And yet two-thirds of Apollo’s associate-degree students leave before earning their degree.
On Sunday, William Pepicello, president of the University of Phoenix, sent its 350,000 students a long e-mail warning of the criticism, and extolling the value of a Phoenix education.
On average, the Harkin report found, associate-degree and certificate programs at for-profit colleges cost about four times as much as those at community colleges and public universities.
And tuition decisions seem to be driven more by profit-seeking than instructional costs. An internal memo from the finance director of a Kaplan nursing program in Sacramento, for example, recommended an 8 percent increase in fees, saying that “with the new pricing, we can lose two students and still make the same profit.” Similarly, the chief financial officer at National American University wrote in an e-mail to executives that the university had not met its profit expectation for the summer quarter, so “as a result” it would need a midyear tuition increase.
Many of the for-profit colleges, the report found, set tuition at almost exactly what a student could expect in maximum federal aid, including Pell grants and Stafford loans. According to a Bridgepoint Education document, when a new $400 “digital materials fee” would make students pay more than would be available from federal aid, the chief executive frantically wrote an e-mail to the finance officer to complain that the change was going to cause a “shortfall.” And documents from Alta Colleges mention restructuring schedules “so we can grab more of the students’ Stafford.”
Furthermore, the report found, recruiters are often encouraged to avoid directly answering questions about costs and instead emphasize that with federal aid, student will pay little out of pocket. And costs are not easy for students to determine. A former Westwood College recruiter explained that prospective students were told that the cost was $4,800 per term, but not that there were five or six terms a year rather than the usual two or three.
At many schools, students learned only after the fact that their credits would not transfer to another college or university or qualify them for the professional licensing they sought.
Students at for-profit colleges make up 13 percent of the nation’s college enrollment, but account for about 47 percent of the defaults on loans. About 96 percent of students at for-profit schools take out loans, compared with about 13 percent at community colleges and 48 percent at four-year public universities.
Colleges with very high loan default rates in the two years after graduation (now changing to three years) lose their eligibility for federal student aid. As a result, the report found, many of the for-profit colleges try to move students having trouble with repayment into deferral or forbearance until they are past the years the government monitors.

Z-score and three idiots


FUTA says not informed about Minister’s call


The Island,   


by Dasun Edirisinghe

Federation of University Teachers’ Associations (FUTA) yesterday said that they had not been informed by official letter to report to work today (30) by the Higher Education Minister S. B. Dissanayake.

FUTA spokesman Dr. Devaka Weerakoon told ‘The Island’ that even if they were officially asked to report to work, they would not do it until a permanent solution to their demands was found.

FUTA has been on strike from July 04 demanding an annual six per cent allocation of the GDP for education, that they be consulted when taking decisions on higher education and a pay hike.

Dr. Weerakoon said that Presidential Secretary Lalith Weeratunga, too, broke his promise and they were not invited for talks at the Presidential Secretariat after the second round of talks.

"We will announce serious decisions next week on our strike," he said adding that those decisions were still being discussed by the FUTA executive committee.

The senior academic said that they conducted a seminar to educate school teachers on the matter last Saturday in Colombo.

More than 500 teachers countrywide participated in the seminar on FUTA’s invitation, he said.

Dr. Weerakoon said that their teams from Sri Jayewardenepura and Ruhuna Universities were engaged in collecting signatures for a petition against the government at Kataragama yesterday and it would continue during the Perahera season.

Secretary to the Higher Education Ministry, Dr. Sunil Jayantha Navaratne, when contacted by The Island said that they would inform FUTA officially to return to work soon.

However, FUTA had asked for a meeting with Presidential Secretary Lalith Weeratunga and the ministry would coordinate it, he said.

Sunday, July 29, 2012

FUTA spurns ministry ‘invitation’, vows to carry on strike


News

Sunday Times, 29/07/2012

View(s): 86


A defiant Federation of University Teachers Association (FUTA) said yesterday it would continue its strike despite an “invitation” from the Higher Education Minister to report to work tomorrow.FUTA spokesman Devaka Weerakoon said they would carry on their strike, until they received a positive response from the government.
He said if the minister wanted to invite the lecturers back to work, the invitation should go to the FUTA president and the lecturers should be informed. “He is simply inviting us to work like inviting us to a party,” he said.
Dr. Weerakoon was referring to the sms news alert which said “All university lecturers who are currently on strike are invited to report to work from 30th July – Higher Education Minister.”
However, he said the striking lecturers were hopeful their talks with Presidential Secretary Lalith Weeratunga would bear fruit. In response, Higher Education Ministry Secretary Sunil Jayantha Nawarathne said the text message was a humble request made by the Ministry taken in the interest of the students who had been affected by the strike action.
He said it was only a request and there would be no consequences if the lecturers did not respond to it.
But he said he hoped that as a responsible organisation, FUTA members would be present in classes tomorrow.
Meanwhile a proposed meeting between the FUTA and Public Relations Minister Mervyn Silva did not take place on Monday.
Minister Silva who was to meet FUTA President Nirmal Devasiri to discuss their demands said he was still hopeful that if FUTA officials fix a date and time for the meeting with him, a solution could be worked out.
But a FUTA official said the Minister had told them he would call them and fix an appointment but he did not do so.
Dr. Weerakoon said they would welcome Minister Silva for discussions, but they did not believe he could provide a solution to their problem.

අපේ ඉල්ලීම් පිළිබඳ ඇමතිවරයාගේ අර්ථකථනය වැරදියි


දන්ත වෛද්‍යපීඨ ආචාර්ය සංගමයේ ලේකම් - පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලය

ප‍්‍රසාද් එන්. වික‍්‍රමසිංහ [Sunday, July 29, 2012]
ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම් අතර සාධාරණ එකකටතියෙන්නේ අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කරන මුදල දල ජාතික නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට හයක් කළ යුතුයි කියන කොන්දේසිය විතරක් බවයි උසස් අධ්‍යාපන ඇමතිවරයා ප‍්‍රකාශ කරන්නේ. ඔහුට අනුව ලංකාව අද ඒ ආසන්නයටම, එහෙමත් නැත්තම් දල ජාතික නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට පහක් අධ්‍යාපනයට වියදම් කරන තරම් දුරට ඇවිත් ඉන්නවා. ඒ අධ්‍යාපන සහ උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශ මගින් වෙන් කරන මුදලට අමතරව වෙනත් ආයතන සහ තම දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට දෙමව්පියන් වියදම් කරන මුදලත් එකතු කරද්දී?

රටක අධ්‍යාපනය සඳහා රජය වෙන් කළ යුතු මුදල ගැන සාමාන්‍යයෙන් ලෝකයේ පිළිගත් නිර්ණායක දෙකක් තියෙනවා. ඒ නිර්ණායක දෙකෙන් එකක් තමයි ආණ්ඩුවක් අධ්‍යාපනය සඳහා දල ජාතික නිෂ්පාදනයෙන් වෙන් කරන මුදලේ ප‍්‍රතිශතය. අනික් කරුණ රජයේ මුළු වැයකිරීම්වලින් අධ්‍යාපනය සඳහා ආණ්ඩුවක් වෙන් කරන මුදලේ ප‍්‍රතිශතය කියන එක. ඒ හැරෙන්න ඇමතිවරයා කියනවා වගේ අමතර වැයකිරීම් එතනදී ගණනය වෙන්නේ නෑ.

තවත් අතකට උසස් අධ්‍යාපන ඇමතිවරයා මෙහෙම සංඛ්‍යා කිව්වත් ඔය කියන අමතර වියදම ගණනය කරලා තියෙන්නේ කොහොමද කියලා ගැටලූවකුත් තියෙනවානෙ. ඒ වගේ කිසි වියදමක් නිවැරදි විදිහට ගණනය කෙරෙන්නේ නෑ. අනික තමයි, අධ්‍යාපනය සඳහා සෙසු ආයතන විශාල වියදමක් දරනවා කිව්වත් ඒ ආයතන මොනවාද, ඒ ආයතන ඒ සඳහා වියදම් කරන්නේ කොහොමද කියලවත් මේ අය පෙන්නලා දෙන්නේ නෑ.

අද විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් ඉතා පැහැදිලිව සමාජයට ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා අධ්‍යාපනය සඳහා ආණ්ඩුව වෙන් කරන මුදල දල ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප‍්‍රතිශතයක් විදිහටත්, ආණ්ඩුවේ සමස්ත වියදමෙහි ප‍්‍රතිශතයක් විදිහටත් තියෙන්නේ ඉතාමත් පහත අඩියක කියලා. වෙන එකක් තියා, ලෝකයේ දියුණු රටවලට සාපේක්ෂව බැලූවත් ඉතාමත් නොදියුණු රටවලූත් ඇතුලත්ව කලාපයේ අනික් ඕනෑම රටකටම සාපේක්ෂව බැලූවත් ඒ සඳහා ලංකාව වැයකරන මුදල ඉතාමත්ම අඩුයි.

අධ්‍යාපනය සඳහා වැයවෙන අනික් මුදල ආණ්ඩුව වැයකරන එකට එකතු කළාම ඒක සියයට පහක් විතර වෙනවා කියන එක පිළිගත්තා කියලා හිතමුකෝ. ඒ වුණත් ඒත් එක්ක ඉතාමත්ම කැපී පේන විෂමතාවක් ඉස්මතු වෙනවා. ඒ තමයි මේ කියන අමතර මුදල බහුල වශයෙන් බෙදී යන්නේ ග‍්‍රාමීය දුප්පත් ඉස්කෝලවලටවත් දුප්පත් ළමයින්ටවත් නෙමෙයි කියන එක. ඒවා බෙදී යන්නේ නාගරික වැඩි පහසුකම් තියෙන පාසැල්වලට. එහෙමත් නැත්නම් නගරයේම තියෙන පුද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතන වලට. කොටින්ම කිව්වොත් මේවා බෙදී යන්නේ අතමිට සරු දෙමව්පියන්ගේ දරුවන් අතර විතරයි. අන්තිමට ඒකෙන් වෙන්නෙ අධ්‍යාපනය තුළ අද තියෙන විෂමතාවන් තවදුරටත් වැඩි වෙන එක විතරයි.

එක පැත්තකින් මෙහෙම කියන ගමන් තවත් පැත්තකින් පාසල් නඩත්තු කටයුතු තවදුරටත් දෙමව්පියන් සහ ආදි ශිෂ්‍යයින් හට, එහෙමත් නැත්තම් පාසල් සංවර්ධන කමිටු මතම පටවන ක‍්‍රියාමාර්ග කිහිපයක් ආණ්ඩුව විසින් ගනිමින් ඉන්නවා. මේ තත්ත්වය මේ කියන විෂමතාව තව දුරටත් උග‍්‍ර කරන්නටත් අතිරේක ගැටලූ රාශියකට මුලපුරන්නටත් හේතු වෙනවා නේද?

අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය විසින් නිකුත් කළ පාසැල් නගාසිටුවීමේ පාර්ශ්වකරුවන් සඳහා අත්පොත කියලා පොතක් මට ළඟකදී කියවන්න ලැබුනා. ඒ පොතෙන් කියවෙන්නේ ඉස්කෝලවලට දෙමව්පියන් ලබා දෙන මුදල් කළමනාකරණය කරන්නේ කොහොමද කියන එක. අද පාසැල් අධ්‍යාපනය නඩත්තු වෙන්නෙ දෙමව්පියන්ගෙන් කියලා ඒකෙන්ම පේනවා. රටේ නාගරික ග‍්‍රාමීය යන දෙකොටසේම ඉන්න දෙමව්පියන්ට දුප්පත් පොහොසත් භේදයකින් තොරව එක වගේ තම දරුවාගේ අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් සල්ලි වියදම් කරන්න පුළුවන්නම් මේ වගේ දේක ලොකු ගැටලූවක් නෑ. නමුත් ගැටලූව තියෙන්නේ ඇත්ත තත්ත්වය ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් හින්දා.

රටේ තියෙන ඉස්කෝලවලින් සියයට හතළිස් නවයකට විතර නිසි සනීපාරක්ෂක පහසුකම් සහ ජල පහසුකම් නෑ කියලා මහ බැංකුව කියනවා. ඒ අතරින් සියයට දහයත් දහ අටත් අතර ඉස්කෝල ප‍්‍රමාණයකට ඒ පහසුකම් කොහෙත්ම නෑ. වෛද්‍ය විද්‍යාව සහ ඉංජිනේරු ශිල්පය සඳහා සිසුන් යොමු කළ හැකි ඉස්කෝල තියෙන්නේ රටේ මුළු පාසල් වලින් සියයට දහයක් විතර. අද ග‍්‍රාමීය පාසල්වලින් බහුතරය වැහිලා. තවත් ඒවා වැහෙමින් යනවා. නගරබද ජනප‍්‍රිය පාසල් කිහිපයක් සඳහා විශාල තරගකාරීත්වයක් ඇතිවෙලා තියෙන්නේ අධ්‍යාපනයේ තියෙන මේ විෂමතාව නිසා.

අධ්‍යාපනය සඳහා සම්පත් බෙදී යන විදිහ නිවැරදිනම්, ඒක අසාධාරණ නැත්නම්, කවදාවත් මේ වගේ දෙයක් වෙන්නෙ නෑනෙ. ජනප‍්‍රිය පාසල්වල පළමුවෙනි වසරවලට තමන්ගේ දරුවා ඇතුල් කරන්න දෙමව්පියන් අතර මේ වගේ සටනක් ඇතිවෙලා තියෙන්නේ ඒ නිසා. ශිෂ්‍යත්ව විභාගය වගේ, හොඳ ඉස්කෝලවලට ළමයින් තෝරන විභාග සඳහා අද උග‍්‍ර සටනක් ඇතිවෙලා තියෙන්නෙත් ඒකයි. අන්තිමේට වෙන්නේ විදුහල්පති වරයාටවත් පාලනය කරන්න බැරි තරමට මේ කියන ජනප‍්‍රිය පාසල් විශාල වෙන එක. තමන්ගේ පාසලේ ඉගනගන්න සිසුන් කවුද කියන එක විදුහල්පති වරයාත් ගුරුවරුනුත් නොදන්න තරමට සිසුන් සහ ගුරුවරුන් අතර තියෙන සම්බන්ධය ඈත් වෙන එක.

මේත් එක්ක සිදුවන තවත් දෙයක් තමයි හැතැප්ම තිහ හතළිහක දුර ඉඳන් ළමයි නගරයේ පාසල්වලට ඇදිලා එන එක. ඒකට තමයි දැන් පාසල් වෑන් රථ ක‍්‍රමය ඇතිවෙලා තියෙන්නේ. තමන්ගේ දරුවාව පාසල් වෑන් රථයක යවන්න වුණත් දෙමව්පියෙක් මාසිකව විශාල මුදලක් වියදම් කරන්න ඕනෙ. ඒත් එක්කම තවත් අතිරේක ගැටලූ රාශියක් ඒ මගින් සිදුවෙනවා. නගරවල තදබදය වැඩි වෙන එකයි වායු දූෂණය වගේ දේවල් වැඩි වෙන එකයි ඒ අතර ප‍්‍රධානයිි.

මොන දේ වුණත් තමන්ගේ දරුවන්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබා දෙන්න ඕනෙ කියලා දෙමව්පියන් කල්පනා කරනවා. ඒ හින්දා තමයි මොන හෝ විදිහකින් සල්ලි හොයලා ඒ සඳහා වියදම් කරන්න ඔවුන් පෙළඹෙන්නෙ. දේශපාලන දැන හැඳුනුම්කම් ආදිය භාවිත කරමින් ළමයි හොඳ ඉස්කෝලවලට දාගන්න ඔවුන් උත්සාහ කරන්නෙත්. කුමන හෝ විදිහකින් සල්ලි වියදම් කරන්න දෙමව්පියන් පෙළඹුණා කියලා ඒ දේ පවත්වාගෙන යන එක නෙමෙයි වගකීම් සහගත ආණ්ඩුවක් කරන්න ඕනෙ. රටේ තිරසාර සංවර්ධනය සඳහා ඒ තුළින් හොඳක් වෙන්නෙත් නෑ.

මේ ව්‍යාකූල ක‍්‍රමවේදය තුළ ඉස්සරහට යන්න පුළුවන් යමක්කමක් තියෙන දෙමව්පියන්ගෙ දරුවන්ට විතරයි. ඇති නැති පරතරය නැති කරන්න බැරිනම් අධ්‍යාපනය වගේ දේවල් තුළ සමානත්වයක් ඇතිකරන්න රජයම මැදිහත් වෙන්න ඕනෙ කියලා අපි කියන්නේ මේ හින්දා. දල ජාතික නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 1.86ක් අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කරලා මේ දේ කරන්න බෑ.

ඇමතිවරයාගේ ප‍්‍රකාශයේ තියෙන අර්ථය, ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම් ඔක්කොම අසාධාරණයි. සාධාරණනම් ඒ අධ්‍යාපනය සඳහා වැයකරන මුදල වැඩි කරන්න කියන ඉල්ලීම විතරයි. ඒකත් අද වනවිට සම්පූර්ණ නිසා තමනුත් ආණ්ඩුවත් අලූතින් කිසිම දෙයක් කරන්න අවශ්‍ය නෑ කියන එකනෙ. මේ වගේ තත්ත්වයක් තුළ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ අරගලය ඉදිරියට ගෙනයන්න හැකියාවක් තියෙනවාද?

මූලික දේ තමයි, ආචාර්යවරුන්ගේ ඉල්ලීම් කියලා උසස් අධ්‍යාපන ඇමති වරයා රටට ප‍්‍රකාශ කරමින් ඉන්න ගොඩක් දේවල් වැරදියි. ඔහු වෙලාවක කියනවා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් කියනවාලූ තමන්ගේ ළමයින්ට ශිෂ්‍යත්ව දෙකක් දෙන්න කියලා. අපි ඇමතිවරයාගෙන් අහන්නේ අපි කවද්ද කොහේදිද ඔහොම දෙයක් කියලා තියෙන්නේ කියලා. මේවා සම්පූර්ණයෙන් වැරදි. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් ඉතාමත් පැහැදිලිව සහ සරලව තමන්ගේ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා. ඒ නිසා ඇමතිවරයා රටට කියන මේ බොරු ඔහු අනවබෝධයෙන් කියන ඒවා කියලා හිතන්නත් බෑ.

අද ඇමතිවරයා කරන්නේ තමන්ගේම අමාත්‍යාංශයේ සේවය කරන ආචාර්යවරු අවඥාවට ලක් කරන එක. හරිනම් ඔහු කරන්න ඕනෙ ආචාර්යවරුන් ආරක්ෂා කරන ගමන් තමනුත් ආරක්ෂා වෙන එක. ඇමතිවරයාගේ මේ ක‍්‍රියා පටිපාටිය හොඳට දන්න නිසා තමයි ආචාර්යවරු මේ අරගලයේදී ජනාධිපති ලේකම්වරයා කෙරේ වැඩි විශ්වාසයත් තිබ්බෙත්. ඇමතිවරයා එක්ක තිබුණු සාකච්ඡාවලට වඩා ඒ සාකච්ඡා සාර්ථකත් වුණා. එක පැත්තකින් ආචාර්යවරුන් ඉල්ලන හැම දෙයක්ම මහින්ද චින්තනය ඇතුළෙ තියෙන දේවල්. තවත් අතකින් මේ දේවල් කරලා රටේ අධ්‍යාපනය දියුණු කළොත් ඒ ප‍්‍රසංශාවත් ආණ්ඩුවටමයි. මොන හේතුවක් නිසා හරි ජනාධිපති ලේකම්වරයා මේ ප‍්‍රශ්නය ගැන දැක්වූ සැලකිල්ල මේ වනවිට ටික ටික අඩුවෙමින් තියෙනබව පේනවා. කොහොම වුණත් ආචාර්යවරු මේ අරගලයට එළඹුනේ ලොකු විශ්වාසයකින් හා ශක්තියකින් යුතුව. ඒ නිසා මේ අරගලය නිිසි විසඳුමක් ලැබෙනතුරු ඉදිරියට ගෙනයන්නයි අපි කල්පනා කරන්නේ.

අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කරන ප‍්‍රතිපාදන දිනෙන් දින අඩු වෙද්දි ආචාර්යවරුන් කල්පනා කරන්න ගත්තා මෙහෙම වෙන්නේ ඇයි කියන එකත් ලැබෙන ප‍්‍රතිපාදන පවා යන්නෙ කොහෙටද කියන එකත් ගැන. මොකද ආණ්ඩුව කියන්නේ තමන් විශ්වවිද්‍යාල සඳහා වෙන්කරන මුදල වැඩි කළා කියලනේ. ආණ්ඩුව වියදම් කරන මුදල සමහරවිට රුපියල්වලින් ඉතා සුළු වශයෙන් වැඩි වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ අවුරුදු කිහිපය තුළ රුපියලේ වටිනාකම දවසින් දවස අඩු වුණා. ඒ වගේ තත්ත්වයක රුපියල පහතවැටීමට සාපේක්ෂව මේ ප‍්‍රතිපාදන වැඩි නොවුනොත් වෙන්නෙ තිබුණාටත් වඩා ප‍්‍රශ්නය උග‍්‍ර වන එක. අනික් කරුණ තමයි මේ කාලය තුළ විශ්වවිද්‍යාලවලට බඳවාගත් සිසුන් ප‍්‍රමාණය අවුරුද්දෙන් අවුරුද්දට විශාලවශයෙන් වැඩි වී තිබීම. මේත් එක්ක ඉතා පැහැදිලිව දකින්න තියෙන කරුණක් තමයි, එක් ශිෂ්‍යයෙක්ගේ අධ්‍යාපනය සඳහා ආණ්ඩුව වැය කරන මුදල හැම අවුරුද්දකම ශීඝ‍්‍රයෙන් පහත වැටෙමින් තිබීම.

ආචාර්යවරයෙක්ට ලැබෙන වැටුප පාසල් ගුරුවරයෙක්ට හරි තවත් සමහර රජයේ සේවකයෙක්ට හරි ලැබෙන වැටුපට වඩා වැඩි වෙන්න පුළුවන්. නමුත් ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ මේ විදිහට ගියොත් ගුණාත්මක අතින් ඉහළ ගුරුවරයෙක් බඳවාගන්නවත් ඒ වගේ කෙනෙක් රඳවාගන්නවත් බැරි වෙන එක. මොකද මේ අය ඊට සාපේක්ෂව ඉතාම විශාල වැටුපක් හම්බවෙන ලංකාවේම පෞද්ගලික ආයතනයකට හරි එහෙමත් නැතිනම් මහ බැංකුව වගේ ආයතනයකට හරි විදේශ රැුකියාවකට හරි යන්න පෙළඹෙන නිසා. පාසල් ගුරුවරුන්ගේ තත්ත්වයත් ඕකයි. තමන්ට ලැබෙන පඩිය ජීවත් වෙන්න මදිවෙද්දි ඒ අය ගොඩක් වෙලාවට කරන්නේ අමතර පංති පවත්වන එක. මේත් එක්ක තමන්ගේ දැනුම දියුණු කර ගන්නත්, පහුවදා කරන්න තියෙන පාඩම් සඳහා ලැහැත්ති වෙන්නත් ගුරුවරයාට තියෙන කාලය අහිමි වෙනවා විතරක් නෙමෙයි ඔහුගේ එදිනෙදා ජීවිතයත් වෙහෙසකාරී වෙනවා. අන්තිමට වෙන්නෙ ඔහුට පාසැලට ගිහින් නිවැරදි විදිහට උගන්නන්න පවා නොහැකි වන එක.

අනික තමයි, අධ්‍යාපනය සම්පූර්ණවශයෙන් ටියුෂනී කරණය වීමත් එක්ක පරිපූර්ණ ශිෂ්‍යයෙක් හැටියට දියුණුවෙන්න ශිෂ්‍යයාට තියෙන අවස්ථාත් අහිමි වෙනවා. මොකද මේ විදිහට අහිමිවන්නේ ඔහුට පොතපත කියවා, ලෝකය විමර්ෂණය කරමින්, හිතා මතා ස්ව්‍යංඅධ්‍යනය මගින් දැනුම ගොඩනගාගන්න තියෙන අවස්ථාවන්. ඒ විතරක් නෙමෙයි ශාරීරික සෞඛ්‍ය යහපත් ලෙස නඩත්තු කර ගනිමින් ක‍්‍රීීඩාශීලීව ගතකරන්න ඔහුට අවස්ථාවක් ශිෂ්‍යයින්ට නැති වෙනවා.

සමස්ත අධ්‍යාපනය තුළ තියෙන මේ අවුල සුළුවෙන් හරි ලිහාගන්න අධ්‍යාපනික ප‍්‍රතිසංස්කරණත් යම්තාක් දුරට වැදගත් වෙනවා නේද?

ඒකත් වැදගත් දෙයක් තමයි. ඒත් ඒ ඔක්කොටම කලින් කරන්න ඕනෙ අධ්‍යාපනය තුළ අවුලක් තියෙනවා කියලා පිළිගන්න එක.

විශේෂයෙන් මූලික අධ්‍යාපනයේ පරමාර්ථය වෙන්න ඕනෙ හොඳින් ලෝකය දකින දක්ෂ පුරවැසියන් ගොඩ නගන එක. එහෙම නැතිව වෛද්‍ය වරයෙක්වත් ඉංජිනේරුවෙක්වත් ගොඩනගන එක නෙමෙයි. ඉතින් ඒ අධ්‍යාපනයේදී ඉගනගන්න ඕනෙත් ලෝකයේ ඕනෑම දෙයක් දිහා පුළුල් විදිහට බලන්න පුළුවන් මූලික දේවල්. ඒ අතර වැදගත් වෙන්නේ මූලික විද්‍යාව, මූලික ගණිතය, තොරතුරු තාක්ෂණය, කළමනාකරණය, සංවිධාන කරණය, මූලික නීතිය, ආර්ථික සහ සංඛ්‍යාන විද්‍යාව, ආගම, කලාව, සංස්කෘතිය, ලලිතකලා වගේ දේවල මූලික පදනම්. ඒත් අද අපි උගන්නන්නේ මොනවාද.

නවය වසර ශිෂ්‍යකුගෙ පොතක් ඇරන් බැලූවොත් පෙනෙයි ඔහු ඉගනගන්නේ මං කියූ දේවල් නෙවෙයි, පටක විද්‍යාව වගේ දේවල් කියලා. මේ ළමයින්ගෙන් උසස්පෙළ විද්‍යා විෂයන් තෝරගන්නෙත්, විද්‍යා විෂයන් පදනම් කරගත් විශ්වවිද්‍යාල පීඨයකට යන්න පුළුවන් වෙන්නෙත් කීයෙන් කීදෙනෙකුටද? අනික් ඔක්කොම එක්කෝ බැංකු රස්සාවලට, තොරතුරු තාක්ෂණ රක්ෂාවලට ආර්ථික කළමනාකරණය, ව්‍යාපාරික ක්ෂේත‍්‍රය වගේ නොයෙක් පැතිවලට යනවා. ඉතින් පටකවිද්‍යාව පිළිබඳ ඉගනගත්තු දේවල් විතරක් නෙමෙයි ඒවා ඉගනගන්න ඒ ළමයි යොදවපු කාලය ශ‍්‍රමය සහ මුදල් නිකරුණේ අපතේ යන එකයි වෙන්නේ. යමෙක්ට පටක විද්‍යාව ඉගනගන්න ඕනෙනම් ඒක විශ්වවිද්‍යාල තුළින් ද්විතීය අධ්‍යාපනයේදී ඉගනගන්න පුළුවන්. ඒ හැරෙන්ඩ මූලික අධ්‍යාපනයේදී ඒ වගේ දේවල් උගන්නන්න ඕනෙ නෑ.

සමාජය ඵලදායී, තිරසාර සංවර්ධනයක් කරා ගෙනියනවානම් ඒක පටන්ගන්න ඕනෙ මූලික අධ්‍යාපනය තුළින්මයි. ඒ නිසා මූලික අධ්‍යාපනය හදන එක ඉතාම වැදගත්. විෂයමාලා පිළිබඳ ආපසු සිතාබැලීම එතනදි ඉතා වැදගත් පියවරක් තමයි.

විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයකු විදිහට ඔබ සේවය කරන්නේ ලංකාවේ එකම දන්ත වෛද්‍ය පීඨය තුළනෙ. මේ වගේ සුවිශේෂී තැනක තිබිය හැකි ගැටලූ ඉතාමත් අවම වෙන්න ඕනෙ කියලා තමයි අපිට සාමාන්‍යයෙන් හිතෙන්නෙ. අඩුම ගණනේ භෞතික හා මානව සම්පත් පිළිබඳවවත් සෑහීමකට පත්වෙන්න පුළුවන් පසුබිමක් තියෙයි කියලා කල්පනා කරන්න පුළුවන්. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනය පෙන්වාදෙන ගැටලූ ඔබේ පීඨයට බලපාන්නෙ කොහොමද?

ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනය පෙන්වාදෙන සියලූම ගැටලූ මේ පීඨයටත් ඒ විදිහටම බලපානවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි, සමහර වෙලාවට ඒ ගැටලූවලින් ඇතැම් ඒවා අනෙක් පීඨවලටත් වඩා තදින් බලපාලා තියෙනවා. හොඳම උදාහරණය තමයි අවශ්‍ය තරම් ආචාර්යවරුන් නැතිකම. වෙන එකක් ඕනෙ නෑ, මගේ අධ්‍යයන අංශයේ ආචාර්යවරුන් පස් දෙනෙක් කලින් හිටියා. ඒත් දැන් ඉන්නේ දෙන්නයි. අනික් අය රට ගියාට පස්සේ ආපහු ලංකාවට ආවෙ නෑ. ඉතිං අපේ දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ඉගනගන්න ඉතා විශාල ශිෂ්‍යයින් සංඛ්‍යාවකට අද උගන්නන්න වෙලා තියෙන්නේ අපි දෙන්නෙක්ට විතරයි. අනෙක් අංශවල තත්ත්වයත් ඔය වගේ තමයි.

දන්තවෛද්‍ය පීඨයේ ඉන්න බොහෝමයක් ආචාර්යවරු සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයට බැඳිලා සේවය කරන්න පෙළඹෙනවා. මොකද ඒ යටතේ ඔවුන්ට ලැබෙන වරප‍්‍රසාද හොඳයි. ඒ අයට තමන් විසින් මෙහෙයවන ඒකකයක විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් විදිහට ඉන්න පුළුවන්. ඊටත් අමතරව පෞද්ගලික සායනයන් පවත්වලා තවත් අතිරේක මුදලක් උපයන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා පළපුරුදු අය විශ්වවිද්‍යාල සේවයට එන්නෙත් නෑ. ආවත් ඉන්නෙත් නෑ. මගේ දෙපාර්තමේන්තුවේ තියෙන ප‍්‍රශ්නය සඳහා අපි ආචාර්යවරයෙක් බඳවාගන්න පහුගියදා උත්සාහ කළා. ඒත් ඒකට ඉල්ලූම් කරලා තිබුණේ එකම එක අයදුම්කරුවෙක් විතරයි. ඒ අයදුම්කරුවාටත් ඒ සඳහා අවශ්‍ය අවම සුදුසුකම්වත් තිබුණෙ නෑ. ඉතින් අපි ඒ නිසා ඔහු බඳවාගත්තෙත් නෑ. විශේෂයෙන් පේරාදෙණිය වගේ විශ්වවිද්‍යාලයක, ලංකාවේ එකම දන්ත වෛද්‍යපීඨයට ආචාර්යවරයෙක් බඳවාගන්න බැරිනම් අනික් ඒවා ගැන කතා කරන එකත් තේරුමක් නෑ.